Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008

Ο ΑΡΙΘΜΟΣ

Ο ΑΡΙΘΜΟΣ

Περπατώντας την ανηφόρα της ζωής μου, κάποια στιγμή σταμάτησα ν’ ανασάνω, ο κόσμος βάδιζε δίπλα μου αδιάφορος, τα λεωφορεία γεμάτα κόσμο έμοιαζαν σαν τεράστιες κινούμενες κιβωτό, περνούσαν πολύ κοντά μου σχεδόν με άγγιζαν, τ’ αυτοκίνητα κορνάριζαν, κι εγώ σα χαζός άνοιγα το στόμα μου να πάρω μια ποιο βαθιά ανάσα, να γεμίσω τα πνευμόνια μου με αέρα από βρώμικες αναπνοές ανακατωμένες με καυσαέριο για να μπορώ να συνεχίσω το περπάτημά μου. Ο εαυτός μου πήγαινε για μπάρκο στα γραφεία της κάτω πόλης της Νέας Υόρκης. Είχε βγει φήμη στην πιάτσα των ξέμπαρκων στους 47 δρόμους ότι ένα βαπόρι έκανε πλήρωμα. Είχα πάρει την διεύθυνση εκεί κάπου στο Broadway.
Ο υπόγειος γεμάτος ανθρώπους, ο κόσμος πολύς με συνεπαίρνουν με σπρώχνουν ούτε κατάλαβα πως βρέθηκα μέσα. Οι πόρτες κλείνουν, χέρια σηκωμένα κρατώντας τις χειρολαβές, σάρκες πλαδαρές, μασχάλες που βρωμούν, κορμιά χοντρά, αδύνατα σαρδελο-ποιημένα. Ανοίγει η πόρτα με σπρώχνουν έξω, αναπνέω την δροσιά του ποταμού, παίρνω θάρρος πατώ το χρυσό κουμπί στον ανελκυστήρα να τα εφοπλιστικά γραφεία. Μπαίνω λαχανιασμένος,, ζητώ δουλειά, άκουσα ότι ζητάτε πλήρωμα θαλαμηπόλο λοιπόν εδώ είμαι είπα.
Ούτε ρώτησα μισθό συνήθως σου έλεγαν συλλογική σύμβαση, ούτε τη σημαία του πλοίου, μου είπαν το όνομα του Βαποριού Εβυσίνθια ούτε αν ήταν στο Ν. Α. Τ. αυτό που ήθελα ήταν δουλειά.
Ναι βεβαίως χρειαζόμαστε πλήρωμα, αλλά με κοίταξε έτσι κάπως παράξενα, θα με είδε μικροκαμωμένο σκέφτηκα, αλλά, αλλά πρέπει να μπαρκάρεις υπό δοκιμή κι αν αρέσεις του καπετάνιου τότε θα σε βάλει Chief Steward, Ε! όχι κι έτσι είπα, δεν γίνεται, έφυγα και γύρισα στο ξενοδοχείο.
Βλέπω στη σημερινή εποχή στις γωνίες των δρόμων της Νέας Υόρκης, και ειδικώς έξω από τις μάντρες οικοδομικών υλικών τους λαθραίους ως επί το πλείστον μεξικάνους, να σε κοιτούν στα μάτια και να σε ρωτούν αν χρειάζεσαι εργάτες. Όχι δεν σου ζητούν ασφάλεια ούτε την ανύπαρκτη ασφάλεια ασθενείας, ή δικαιώματα σωματείου. Απλώς ένα μεροκάματο.
Θυμήθηκα μπουλούκια από εμάς ναυτικούς κατεβαίναμε στα γραφεία της κάτω πόλης του Μανχάταν μπαίναμε και ρωτούσαμε, we are looking for employment! Και όχι μόνο στα ελληνικά εφοπλιστικά αλλά και στα ξένα, συνήθως ολλανδικά ή σκανδιναβικά και πειρατικά, όχι σε αμερικάνικα γιατί αυτά είχαν σωματείο! Η Νέα Υόρκη ήταν πόρτο-μαρίνα δεκαετίες του 50-60+ εμάς σαν ανεπιθύμητους μας κυνηγούσε και η μεταναστευτική υπηρεσία, έτσι έζησα πολλά χρόνια τα οποία έχουν αφήσει ίχνη πεζοδρομίου που δεν μου επιτρέπεται να τα ρίξω στη λήθη του παρελθόντος. Τότε χάνεται ένα κομμάτι του εαυτού μου. Παίρνοντας ως παράδειγμα την τότε ζωή, βλέπω ότι τότε είμαστε εμείς οι λαθραίοι, οι ζητιάνοι, σήμερα είναι οι λατινοαμερικάνοι, αύριο κάποια άλλη φυλή, ο κύκλος της ζωής για να ολοκληρωθεί μια σε φέρνει από κάτω μια από πάνω.
Τα χρόνια πέρασαν διαβήκανε ο κάθε ένας μας κάπου έβαλε ρίζες, άνθισε κλαριά, με κοπιαστική εργασία ήρθε μια αναγνώριση στην θετή πατρίδα. Επιτέλους έγινες ένας νόμιμος αριθμός. Ζούσες σε μια ήσυχη καταπράσινη γειτονιά, αυτή που ξήρανε η απληστία των σπεκουλαδόρων οι οποίοι προσέφεραν πολλαπλά αργύρια στις περιουσίες των γειτόνων που θαμπωμένοι από την αμερικανική φούσκα τα πούλησαν κι έφυγαν. Έτσι χτίστηκαν νεόδμητες οικίες, στις οποίες ήρθαν πολυπληθέστεροι καινούργιοι γείτονες οι οποίοι άλλαξαν τον αριθμό πυκνότητας κατοίκων. Ένα άθροισμα πολύχρωμων αριθμών, λες και είναι ουράνιο τόξο.
Το κατεστημένο σε αναγνωρίζει μόνο με τον αριθμό σου. Εκεί προσθέτεται και ο δικός σου απρόσωπος, κοινός, σ’ ένα καζάνι όπου βράζει η αφομοίωση.
Ότι και να έχεις περάσει στην χώρα που ζεις, ότι και να έχεις προσφέρει, για την κοινωνία, δεν είσαι γι’ αυτούς παρά ένας αριθμός μ’ ελληνική προφορά, τόσο ελληνική που σε ξαναρωτούν για να σιγουρευτούν ότι είσαι ένας νόμιμος αριθμούς, ένας αριθμός χαμένος μέσα σε τόσους άλλους άγνωστους αριθμούς. Κι όταν πεθάνεις, πεθαίνει ένας αριθμός.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Νέα Υόρκη

14 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

Πικρή πραγματικότητα, ξέχυλη πίκρα!
Και πού δεν είμαστε ένας αριθμός, Γαβρίλη μου. Στο... μηδενισμό; στην ιδιοκατοίκιση; στα... αρχεία της εκκλησίας; στο κομμάτι του νεκροταφείου;
Μόνο στον αέρα, σαν πνοή, δεν είμαστε τίποτα. Μια κάποια μνήμη σ' εκείνους που διαθέτουν χρόνο και διάθεση.
Με στενοχώρησες, φίλε μου. Δεν θέλω να τα σκέπτομαι μ' αυτό τον τρόπο, διότι διαπιστώνω ότι τα όνειρα είναι μόνο για τα νειάτα.
Να είσαι πάντα καλά,
Υιώτα (Αστοριανή)

Αστοριανή είπε...

... και εκείνο το "ιδιοκατοίκηση"... ήθελε με "η"!
έτσι, για να μη με μαλλώσεις...
Υιώτα (Αστοριανή)

Αστοριανή είπε...

... και το "μαλλώσεις" με ένα "λ" !!!
Είδες; είδες; όταν βιάζομαι;
Κατόπιν εορτής τ' ανακαλύπτω!
Υιώτα

pylaros είπε...

Αυτό εννοεί αυθορμητισμός όταν γράφεις μαζί με τη σκέψη χωρίς προηγουμένος να το ελέγχεις.

Σε ευχαριστώ που απάντησες, ξέρεις καμιά φορά ξεχασμένος βάζω τις σκέψεις μου στο χαρτί ή στο ιντερνετ, οι περισσότεροι ρίχνουν αν καταδεχτούν μια ματιά και βαδίζουν σφυρίζοντας αδιάφοροι.

Αλλά εγώ εξακολουθώ να γράφω, με την ελπίδα ότι κάποιος χριστιανός θα τους ρίξει ένα βλέμμα...
αστειεύομαι
χαιρετώ
Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Ο σουρεαλισμός σκέψης και εικόνας που χρωματίζει σ'αυτό το διήγημα ο Γαβρίλης, εκφράζει τη μοίρα του ανθρώπου, σ'ένα κόσμο με παράλογη λογική και μορφή εξουσίας που συντρίβει την ατομικότητα του ανθρώπου, μ'έναν "αριθμό." Φτάνει κάπως το πνευματικό βάθος και την ψυχοσύνυθεση ηθικής διαφθοράς και κοινωνικής αρρώστιας έργου του Ντοστογέβσκη. . . Συγχαρητήρια! Φιλικά, Νίκος. υ.γ. Γαβρίλη, πρόσεξε τώρα μην ψάξεις για τον Feodor Mikhailovich και σε χάσουμε.

Ανώνυμος είπε...

Γαβρίλη, Συγνώμη για το τυπογραφικό λάθος στη λέξη "ψυχοσύνθεση"! Νίκος, Νέα Υόρκη

pylaros είπε...

Φίλε Νίκο,
Ο χρωματισμός του διηγήματος, η εναλλαγή εικόνων, η βαθιά ψυχοσύνθεση των αισθήσεων για να καταλήξουν σε έναν αριθμό, είναι καθ’ ολοκληρίαν εκ δικής μου πείρας.
Πολύς κόσμος δεν καταλαβαίνει το νόημα, ή είναι αδιάφορος, το κατανοώ απολύτως,
Έτσι είναι φτιαγμένη η κοινωνία, πάντως δεν έχω τη γνώση ούτε το χάρισμα να ανεβώ στις σκάλες του Ντοστογιέβσκη…
Σε ευχαριστώ
Γαβριήλ

Μηθυμναίος είπε...

Δεν είναι περίεργο; Ζούμε στον πλανήτη της σχετικότητας, έχοντας έρθει εδώ για να δημιουργήσουμε σχέσεις και μέσα από αυτές να εξελιχθούμε ως άνθρωποι. Και τελικά, φίλε, καταντάμε αριθμοί! «Στο... μηδενισμό; στην ιδιοκατοίκηση; στα... αρχεία της εκκλησίας; στο κομμάτι του νεκροταφείου;» όπως πολύ σωστά διατυπώνει η Αστοριανή!
Μου θύμησες τους παρακάτω στίχους της Κικής Δημουλά:
«Δεν το ’θελα ποτέ σε τέτοιες σκέψεις να γυρίσω.
Μα είναι νύχτες , κάποιες ατέλειωτες,
που από τα πέλαγα όλως ακούραστα
τα παλαιά μου οράματα τα φέρνω πίσω…»


"No vayas por donde el camino te lleve, ve por donde no hay camino y deja huella".

pylaros είπε...

Siempre caminé por donde no había caminos, sobre las olas del mar, y sobre tierras extrañas y en todo dejé huellas. Ahora el problema es que me hacen falta, y vivo añorando, o quizás es la carga de montón de años que llevo encima.

Πάντως η κατάληξη ήταν και είναι να αρχίζουμε με έναν αύξων αριθμό, τον οποίο άλλοι μας κόλλησαν μέχρι που να έρθει η σειρά του να σβήσει παίρνοντας μαζί του ότι πολυτιμότερο έχουμε στον κόσμο.
Ευχαριστώ φίλε μου.
Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Τι σας έπιασε βρε παιδιά και πεσατε ολοι στην μελαγχολία ?
Μήπως και ο Θεός δεν ήτανε ο ΕΝΑΣ ?
Και καθώς βαρέθηκε να ειναι ΕΝΑΣ
διαμελίστηκε σε μυριάδες αριθμούς
Και συ Γαβριήλ εισαι ενας αριθμος που διαμελιστηκες στα πελάγη,στα λιμανια και στους ωκεανούς.
Εισαι μεράδι του Θεού ρε φίλε....

σπυρος δαρσινός

Αστοριανή είπε...

Γαβρίλη μου,
Βρήκες το τραγούδι που λέγαμε!
Συμπτωματικά, ο Δημήτρης πλάϊ μου."-Σήκω να σε χορέψω" μου λέει και στο μικρό χώρο του γραφείου μου τα βήματα και τα σώματα στροβιλίστηκαν!!!
Ποιος να σκεφτεί "αριθμο" και δυσάρεστες σκέψεις!!!!
Να είσαι καλά!
Ευχαριστώ, Υιώτα

pylaros είπε...

Σπύρο, Δεν είναι μελαγχολία, ούτε μελαγχολώ όταν κοιτώ προς τα πίσω, απλούστατα είμαι τρομερά ρεαλιστής, βλέπω τα σημερινά και τα συγκρίνω με τα τότε, βλέπω πως πολλοί καλομαθημένοι του σήμερα παραπονούνται για πράγματα άνευ σημασίας, έτσι τροφοδοτώ την δικιά μου παρουσία στις δυσκολίες του σήμερα, αντλώντας θάρρος και καρτερία από μια περασμένη μου ζωή, που πώς να το κάνουμε, ήτανε ο δάσκαλός μου, το σχολείο μου. Έστω κι αν καταλήγουμε σε έναν αριθμό, είναι το αποτέλεσμα της προσπάθειας του ανθρώπου να βάλει μια τάξη στην ανθρώπινη μάζα, όπως ο θεός έβαλε στο σύμπαν.

Φίλε ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή Υιώτα,
Αχ! αυτές οι αναμνήσεις είναι αυτές που κρατούν το πνεύμα νεανικό.

Χάρηκα που σας έκανα (η μουσική)να θυμηθήτε τα παλιά.

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

...Είδα και το σχόλιό σου στον Ε.Κ.
Έχεις δίκιο! και τότε η ζωή ήταν ...ζωή κι ανεμελιά...
για λίγα χρόνια, βέβαια, διότι όταν αρχίσαμε να τη καταλαβαίνουμε...
μας πήρε και μας ...σήκωσε!
Καλό μήνα, Φίλε!
Υιώτα