Τετάρτη 8 Απριλίου 2009

Απρόοπτο Πρωινό,

Εσωτερικοί καταρράκτες

Ο ήλιος μας είχε χαθεί, τη θέση του είχε πάρει ο λύκος


Απρόοπτο Πρωινό,
Ξημέρωσε, σε μια ανοιξιάτικη λιακάδα, πράμα σπάνιο για τη Νέα Υόρκη. Κυριακή 5 Απριλίου, σκέπτομαι μια ωραία μέρα για να βγούμε από την φωλιά μας, όχι για να μπούμε σε άλλη φωλιά αλλά να πάμε κάπου στον κάμπο, στα βουνά, έξω στην ύπαιθρο να μας φύγει αυτή η πλήξη των κτηρίων με τις εκδηλώσεις ή και τα εστιατόρια με εθνικά φαγητά που βρίσκεις ότι τραβάει η ψυχούλα σου. Είχαμε μια έλξη για κάτι τι το καινούργιο, το ασυνήθιστο, καβαλήσαμε το αυτοκίνητο οδήγησα 120 μίλια ώσπου φτάσαμε στο Καζίνο της φυλής Μοχίγκαν (Μohegan,) στην πολιτεία Κονέκτικατ, δηλαδή των αυτοχθόνων ερυθροδέρμων (ινδιάνων) κατοίκων Αμερικής
Οι υπάρχοντες κάτοικοι της φυλής Μοχίγκαν έχουν αρκετά προνόμια από το αμερικανικό κράτος, όπως αφορολόγητα και την δημιουργία καζίνο από τα οποίων τα κέρδη συντηρούν τους ανθρώπους της φυλής τους. Προσπαθούν να αναστήσουν την γλώσσα τους, και σε κάθε γωνιά του υπερπολυτελούς καζίνου υπάρχουν σχέδια, αφίσες, και διάφορα σκηνές από την ζωή των ερυθροδέρμων αυτών. Είναι σα μια τεράστια πολιτεία κλεισμένη σε ένα κουκούλι με πολυεδρικούς τοίχους που και αν ακόμα δεν πάσχεις από κλειστοφοβία, εκεί θα υποφέρεις. Ένα πλήθος θα πρέπει να ήταν εκατοντάδες, για να μην πω χιλιάδες άνθρωποι, οι περισσότεροι ατημέλητοι μαλλιάδες, αχτένιστοι, πολύχρωμοι, πάρα πολλοί κινέζοι, μα και ανάπηροι με καροτσάκια, ηλικιωμένες κυρίες, μα και κύριοι, κουτσαίνοντας με το μπαστουνάκι τους, όλοι τραβούσαν το μοχλό της ελπίδας θρέφοντας τα μηχανάκια με πράσινα χαρτονομίσματα. Άλλοι πιο εκεί έπαιζαν ρουλέτα, άλλοι μπλακ τζακ, ένα θόρυβος σαν μελίσσι δεν μπορούσες να συγκεντρωθείς. Καμπανάκια που χτυπούσαν στα αυτιά σου έφταναν χαρμόσυνα αν κέρδιζες και πένθιμα αν έχανες. Εστιατόρια, μαγαζιά με σουβενίρ, κορίτσια με κοντά να σου σερβίρουν πιοτά ότι επιθυμείς, ξενοδοχείο, μια επιφανειακή πολυτέλεια, όλα αυτά αποσκοπούνε να μαζέψουν τον οβολό αυτών των πολλών ηλικιωμένων ανθρώπων, αυτών που μαζεύουν από τις φτωχογειτονιές τα λεωφορεία που πάνε να σπάσουν τη μονοτονία της ζωής τους, προσφέροντάς τους την αυταπάτη της χλιδής, της πολυτέλειας, αλλά και μια αμυδρά ελπίδα να κερδίσουν. Η αλήθεια είναι ότι ζητούσα ένα παρκινγκ στον ήλιο και είχα πάρει την κυριακάτικη έκδοση των New York Times με την απόφαση να την ξεκοκαλίσω. Καθισμένος μέσα στο αυτοκίνητο, έχοντας συντροφιά τη θαλπωρή του ήλιου, μια κι έκανε κρύο, θα απολάμβανα το διάβασμα, αλλά δυστυχώς δεν ήταν εφικτό ένεκα αναδιοργάνωση των οικοδομών. Έτσι έκανα μια βόλτα στο εσωτερικό του καζίνου μπλεγμένος σε πολυτελή σκηνικά και ένα ξέφρενο πλήθος που βλαστημούσε την τύχη του, εκεί όπου η ανθρώπινη αξία είναι πράσινη, όπως το χαρτονόμισμα. Πήραμε τον δρόμο του γυρισμού, χάσαμε και τον ήλιο, και μαζί έχασα και την αυτοσυγκέντρωση μου, για να μπορώ να απολαύσω ότι ζητούσα την ανάγνωση στην απόλυτη ησυχία, παρέα με τις ακτίνες του ήλιου να με θερμαίνουν στο μοναχικό μου βασίλειο το παρκαρισμένο αυτοκίνητο.


Γαβριήλ Παναγιωσούλης

8 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

Γεια σου, Γαβρίλη μας.
Με ξενάγησες 250 περίπου μίλια... να είσαι καλά.
Μια μικρή διορθωσούλα, Γαβρίλη μου... Οι Μοϊκανοί δεν είναι "αυτόκτονες"...!!! είναι αυτόχθονες... δηλαδή γνήσιοι, της ίδιας της γης τους...
Έλα, το ξέρω,γράφεις κι εσύ βιαστικά, όπως κι εγώ, άλλωστε, μα καλύτερα να το λέμε φανερά, παρά ...πισώπλατα!
Φιλικά χαιρετίσματα στην Ορτανσία σου,
Υιώτα

pylaros είπε...

αγαπητή Γιώτα
Ευχαριστώ, για το αυτόχθονος, το διόρθωσα, ε! τι να πω αυτά συμβαίνουν πατάς το κουμπίεκεί που δεν πρέπει..

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Μαριάνθη είπε...

Ενδιαφέρουσες ξεναγήσεις έστω και μέσω περιγραφής για μας τους μακρινούς.Μου κέντρισαν το ενδιαφέρον, έμαθα κιόλας. Όσο για το κυριακάτικο ξεκοκάλισμα εφημερίδων και δη το πρωί, αυτό πρέπει να το τηρούμε ευλαβικά αλλά μερικές φορές μας φέρνουν βόλτα οι καταστάσεις. Κάτι ανάλογο συνέβη και σε μένα την Κυριακή το πρωί όταν πήραμε τις εφημερίδες και πήγαμε με τα παιδιά στο πάρκο των δεινοσαύρων και πολυχώρο για να ξεναγηθούν αυτά, να παίξουν και μεις να απολαύσουμε καφέ και εφημερίδα αλλά...ο συνωστισμός και η πιτσιρικαρία δεν μας το επέτρεψαν.
Όσο για το σχόλιό σας κ. Γαβριήλ για τα κουμπιά με έκανε και γέλασα με την ψυχή μου....Πρέπει να προσέχουμε αλήθεια πώς πατάμε τα κουμπιά!
Να είστε καλά να τα λέμε και να χαιρόμαστε.

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,

Αυτά συμβαίνουν τις Κυριακές πράγματι, αλλά έτσι είναι η ζωή όπως έρθει όχι όπως εμείς κανονίζουμε.

Με τη λέξη κουμπιά εννοώ τα πλήκτρα του πληκτρολόγιου μου, είναι λέξη που βγαίνει αυθόρμητα οπότε κατεβάζω τη νέα τεχνολογία
στην εποχή που πήγαινα σχολείο.
απίστευτο και όμως αληθινό το πως λειτουργεί ο εγγέφαλος.

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Μηθυμναίος είπε...

Τα 'θελες και τα 'παθες, φίλε Γαβριήλ! Ήλιο βγήκες ν' απολάυσεις και ξέπεσες σε καζίνο, άνθρωπέ μου; Από την πλήξη των κτιρίων του Μπρονξ στην πλήξη των πολυεδρικών τοίχων της τύχης (?)!
Άλλη φορά να πάρεις τα βουνά.

Dennis Kontarinis είπε...

Βρε Γαβρίλη μου
Ήταν ανάγκη να κάμεις 300 μίλια γιά να ταλαιπωρηθείς; Λίγο πιό κάτω από το σπίτι σου είναι το υπέροχο City Island. Θάλασσα, ήλιος, θέα, ανάπαυση και προ πάντων ησυχία. Εκτός κι΄αν....χαϊδεψες κι΄εσύ κανένα μηχανάκι και δεν μας το λες.
Τουλάχιστον κέρδισες;
Νάσαι καλά
Ντένης

pylaros είπε...

Φίλε Στράτο, αυτό είναι αλήθεια (την Πάτησα) το τράτο ήταν εγώ θα έπαιρνα τη λιακάδα μου και οι υπολοιποι θα έκανα καμιά βόλτα μέσα, για κάνα-δυο ώρες.
Ελα όμως που τα πράγματα εξελίχτηκαν διαφορετικά, αλλά και πάλι μια χαρά φίλε.

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Ντένη, Ax! Δεν ξέρεις ότι το οδήγημα έστω κι αν ήταν 240 μίλια κατα κάποιν τρόπο με ευχαριστεί όταν είναι λιακάδα, Σταματάς στον δρόμο τρως κάτι μετά βλέπεις τα πέριξ.
Ναι έφερα και κάνα-δυο τραβηξιές στον κουλοχέριέτσι για να αποτίνω φόρο τιμής στους Ινδιάνους,

Τέλος καλο, όλα καλά

ευχαριστώ

Γαβριήλ