Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009

Εντυπώσεις:

Στην φώτο: πηγαίνοντας βόλτα στο πάρκο πιάσαμε μια άκακη Ιγουάνα, πρώτη μας φορά την βλέπαμε, νομίσαμε ότι ήταν θηρίο, την δέσαμε και την φέραμε στο βαπόρι, σαν λάφυρο...

Εντυπώσεις που γράφονται στο παιδικό μυαλό με ανεξίτηλο μελάνι.
Η ζέστη αφόρητος, το βαπόρι διπλαρωμένο στο μόλο ξεφόρτωνε σωλήνες για πετρελαιοπηγές. Το τζιπ των αστυνομικών, τώρα μπορεί να ήταν και του λιμεναρχείου ή του τελωνείου δεν ξέρω, σταματούσε εκεί απέναντι από την σκάλα του βαποριού, ένας με πράσινη στολή και πηλίκιο ψηλό φασιστικό, ανέβαινε πάνω πήγαινε στο δωμάτιο του καπετάνιου, ο άλλος καθόταν στο τιμόνι και περίμενε. Σε λιγάκι κατέβαινε με μια τσάντα γεμάτη πραμάτεια, αυτό γινόταν κάθε μέρα, πολλές φορές την ημέρα. Η σκηνή στο λιμάνι του Μαρακαΐμπο της Βενεζουέλας. Το βαπόρι ήταν χρόνο-ναυλωμένο στην εταιρία Venezolana de Navegación. Όλοι είχαν να λένε, προπαντός οι αξιωματικοί ότι ο καπετάνιος κάνει κοντραμπάντο με ουίσκι. Εδώ που τα λέμε όχι ότι τους πείραζε αλλά ζήλευαν. Όταν ήρθε η ημέρα της αναχώρησης, έλειπε ο δεύτερος μηχανικός δεν ήταν στο δωμάτιό του, κατά κάποιον περίεργο τρόπο είχε εξαφανισθεί, ήταν οικογενειάρχης άνθρωπος ο Κώστας Κ. από τον Πειραιά. Στο κεφαλόσκαλο είχε αναρτηθεί ο πίνακας αναχώρησης 5 το απόγευμα. Θα πήγαινε για La Guaira επίνειο του Καράκας να αφήσει κι εκεί μερικό εμπόρευμα.
Σαν ήρθε μεσημέρι και δεν φάνηκε πουθενά, ο υποπλοίαρχος ένας έλληνας της Αγγλίας ο οποίος είχε αλλάξει το επώνυμό του σε Captain Henderson φορούσε πάντα στολή και γαλόνια αποφάσισε να πάει στην αστυνομία να δηλώσει την εξαφάνιση του έλληνα.
Ω! του θαύματος, ο Πειραιώτης ήταν φυλακή, αφού πλήρωσε κάποιο πρόστιμο αφέθηκε ελεύθερος, τρέξαμε όλοι να μάθουμε τι έγκλημα είχε κάνει για να πάει φυλακή.
Απλούστατα είπε: Καθόμουν στην κουπαστή κι έβλεπα τους τελωνειακούς να μεταφέρον κοντραμπάντο που τους πουλούσε ο καπετάνιος.
Τους είπα ξέρω τι κουβαλάτε μέσα στις τσάντες σας. Ο τελωνειακός δεν είπε τίποτα, όταν όμως κατέβηκε στο έδαφος έκανε νόημα του δεύτερου μηχανικού να κατέβει να του πει κάτι. Με το που πάτησε στο έδαφος τον μπαγλάρωσαν στο τζιπ και κατευθείαν στο κρατητήριο. Κανένας από εμάς δεν είδε την σκηνή, η κυβέρνηση του Pérez Jiménez ήταν δικτατορική δεν τολμούσες να μιλήσεις
.

Η Βενεζουέλα του καιρού εκείνου για τους ναυτικούς ήταν ακριβό μέρος, το δολάριο δεν είχε αξία αν το συγκρίνουμε με τα άλλα κράτη. Τα βράδια έβγαινα στην πολιτεία και περπατούσα μαζί με άλλους, συναντήσαμε αρκετούς έλληνες μετανάστες οι περισσότεροι είχαν ένα μικρό κατάστημα φαγητών στην αγορά, άλλος ήτανε τσαγκάρης, άλλος είχε ένα μεγάλο εστιατόριο το ΑΛΦΑ πάνω στο δρόμο προς το delicias όπου πήγαιναν οι ντόπιοι για κολύμπι.
Για μας τους ναυτικούς κανένα σπέσιαλ τα καμπαρέ τα είχαν μακριά έπρεπε να πάρεις ταξί. Όλες οι γυναίκες αλλοδαπές, αλλά οι ιστορίες αυτές δεν γράφονται.
Πιάναμε πολλά λιμάνια, σε κάθε λιμάνι ξεφορτώναμε εμπορεύματα, στο La Guaira, Puerto la Cruz, Puerto Cabello, Cumaná, Cuanta, Carupano. Στο λιμάνι της La Guaira ήρθαν κι επισκέφτηκαν το βαπόρι δυο έλληνες κεφαλλονίτες από τη Σάμη, μας έλεγαν ότι πήγαιναν στα χωριά στο εσωτερικό και πουλούσαν ρούχα.
Στο Puerto Cabello, οι τελωνειακοί μπήκαν έτσι απότομα στο βαπόρι. Διέταξαν έρευνα στα δωμάτιά του πληρώματος για λαθραία. Ότι ρούχα είχαμε καινούργια ακόμη κι εσώρουχα μας τα κατάσχεσαν. Τα πήραν κι έφυγαν. Ο ασυρματιστής του πλοίου ήταν κουβανός, τον πήραμε μαζί για διερμηνέα και πήγαμε να διαμαρτυρηθούμε για τα ρούχα μας, δεν βαριέσαι χαμένος κόπος, μας έδιωξαν.

Στo Cumaná ένα άλλο μικρό λιμανάκι υπήρχε μια οικογένεια ελλήνων από ένα νησί του αιγαίου, είχαν ένα μικρό κατάστημα ρούχων Tienda Atenas.
Είχαν λοιπόν μια κόρη, όταν άκουσαν βαπόρι ελληνικό ήρθαν μέσα οι άνθρωποι γεμάτη νοσταλγία, ένας κεφαλλονίτης ναύτης ο Στέλιος, χωρίς να ξέρω τίποτα μου λέει ότι τα κανόνισε αν θέλω να παντρευτώ το κορίτσι… θα είμαστε της ίδιας ηλικίας. Όχι ρε παιδί μου δεν σκέπτομαι τέτοιο πράγμα του είπα.
Η ζωή και περιπέτειές μου στη Βενεζουέλα δεν κράτησαν πολύ μόλις ένα χρόνο, μετά αλλάξαμε ρότα.
Πάντοτε νοσταλγώ την αθωότητα της νιότης, τα περασμένα που έστω και τώρα ακόμη βάζουν ένα κόκκο αλατιού στην χωρίς εκπλήξεις τυποποιημένη ώριμη ζωή μου.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

16 σχόλια:

Μαριάνθη είπε...

"στην χωρίς εκπλήξεις τυποποιημένη ώριμη ζωή μου."
Από πού φαίνεται κ. Γαβριήλ πως είσαι γεννημένος θαλασσοπόρος!Ακόμη κι αν έχουν περάσει χρόνια που ξεμπάρκαρες, τη θάλασσα νοσταλγείς με την αρμύρα και την τρικυμιώδη ζωή της και κάτι μου λέει πως λυπάσαι όσους δεν έζησαν την περιπέτειά της αλλά πέρασαν μια ζωή στην ισάδα της στεριάς.
Να σαι καλά να μας εξιστορείς τα περασμένα.
Πολλούς χαιρετισμούς.

Σπύρος Δαρσινός είπε...

Μπράβο ρε Γαβριήλ,παρ'όλο ότι ήσουνα πολύ νέος,τα ζούσες όλα ,τα κατέγραφες ολα και τα θυμάσαι.Φαίνεται πως ο συγραφέας έχει πιό ζωντανό στο αίμα του, από γεννησιμιού του,το μικρόβιο της αίσθησης,της αναζήτησης και της παρατηρικότητας.
Μου κάνει εντύπωση ,ακόμη,που εκτός από τις περιπέτειες της θάλασσας τοποθετείς ιστορικά ,πολιτικά και πολιτισμικά τα μέρη που πέρασες και έζησες .

Ανώνυμος είπε...

Γαβρίλη, γεια σου,
Στην τελευταία παράγραφο του διηγήματος γράφεις, "Πάντοτε νοσταλγώ την αθωότητα της νιότης. . ." Κρίνοντας όμως από την οξυδέρκεια που βρίσκουμε στα γραφτά της νεανικής σου ηλικίας (ο Σπύρος το υπογραμμίζει απλά και καταλαβαιτά) μπορεί να συμπεράνουμε, ότι η νιότης δεν είναι καθόλου αθώα, και ή στα νιάτα του, ή στα γεράματά του, ο άνθρωπος έχει κάτι να προσφέρει. . . γιατί όχι και εκπλήξεις.
Νάσαι καλά,
Νίκος

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη, προσπαθώ να ξεφύγω, από τα καθημερινά, δηλαδή από αυτήν την τυποποιημένη ζωή που σου παρέχει τα απαραίτητα, προπαντός ύλη, και τα συνηθισμένα, ιστορίες της πατρίδας, της Αμερικής κλπ...
Ψάχνω στα περασμένα κι ανακαλύπτω ότι κάποτε ζούσα, ή έζησα μια διαφορετική ζωή, γαντζόνομαι λοιπόν από αυτή τη μνήμη και περιγράφω τα τότε αισθήματά μου.
Καμιά φορά βλέπω στο δρόμο της Νέας Υόρκης μεξικάνους λαθραίους που ζητούν μεροκάματο, θυμαμαι ότι κάποτε ήμουνα κι εγώ στην ίδια κατάσταση,
Θα μπορούσα να γράφω πολλά, πάρα πολλά, αλλά με το να μην ξεχνώ θεωρώ ότι τιμώ τον άνθρωπο αυτόν που ακόμα είναι αιωρούμενος και ψάχνει για ένα δικό του στόχο, επίσης δεν ξεχνώ αυτά που μου δίδαξε η ζωή, έστω και από το πανεπιστήμιο του "πεζοδρομίου" ας μου επιτραπεί η λέξη.

Χίλια ευχαριστώ
χαιρετισμούς
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Σπύρο, πολύ καλά το λές, πάντοτε είχα κι έχω το μικρόβιο της παρατηρηκότητας και της αναζήτησης.
Ακόμα σήμερα, που κανονικά θα έπρεπε να με είχε καταποιεί η Αγγλοσαξωνική-αμερικανική κουλτούρα, θεωρώ ότι η περασμένη μου ζωή είναι ένας κρίκος που με έχει δέσει με το παρελθόν κι από αυτό αντλώ την διαφορετικότητα της σκέψης, σε μια ας πούμε πιο οικουμενική συμπεριφορά απέναντι σε μια πολυεθνική κοινωνία που ζόύμε, που όλοι μας είμαστε μέλλη.
Σπύρο Ευχαριστώ

χαιρετώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Νίκο, γεια σου,
Η αθωότητα της νιότης εννοώ από απόψεως γνώσης στα πέριξ,
π.χ. Η Ιγουάνα είναι ένα χορτοφάγο άκακο ζώο, το οποίο έχει μια εμφάνιση σαν δράκοντας, εμείς νομίζαμε ότι ήταν θηρίο.
Κάποια άλλη φορά δα διηγηθώ μια ιστορία που καλεσμένος σε ένα χωριό στην Ζούγκλα της Γουατεμάλας, μας σερβίρισαν Ιγουάνα κοκκινιστή. Ε! φίλε Νίκο μοιάζει με κουνέλι...
Ομολογώ ότι δεν το ήξερα όταν το έφαγα μετά αρνήθηκα να συνεχίσω...
Νίκο,
Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Μηθυμναίος είπε...

Μικρές ιστορίες της γης που έζησα τόσα χρόνια... Μου έφερες στο νου πολλά. Φυσικά εγώ έφτασα εκεί αρκετά χρόνια μετά κι ο Πέρεζ Χιμένεζ είχε πέσει... Η δικτατορία είχε πέσει είχα την τύχη να φτάσω σε χρόνους δημοκρατίας!
Πάντως αν έλεγες το ναι στο προξενιό, θα γνωριζόμασταν πολύ πιο πριν...
Είδες πως τα φέρνει η ζωή;

Σ' ευχαριστώ πάντως για το "ταξίδι"

Καλό Σαββατοκύριακο.

Υ.Γ. Βλέπω ύστερα από καιρό να σχολιάζει ο Σπύρος. Ξέρεις αν επέστρεψε ή ακόμη είναι εδώ;
Έχουμε χάσει τα ίχνη του.

pylaros είπε...

Φίλε Στράτο, πόσο χάρηκα που διάβασες αυτό το δημοσίευμά μου.
Ο Σπύρος είναι εδώ, μιλήσαμε με τηλεφωνο, έτσι είναι η ζωή σαν σφαίρα και γυρίζει ποτέ δεν ξέρεις που θα κατασταλάξεις.
Εχω πρόβλημα με το Οπτονλινε έτσι απότομα έπαψε να αναγνωρίζει την ελληνική γραφή, κι όχι μόνο αλλά τα αντιβίρους με σταματούν να μην διαβάσω τα ε-μαιλ μου, έτσι αλλάζω
Στις φωτογραφίες excelente

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

Σπυρος είπε...

Στράτο,στο ειπε ο Γαβριήλ,σου το λεω και εγώ .Είμαι εδω τώρα ,στην αμερική.Χαρηκα που σε ξαναειδα στην Θεσσαλονικη,καθως και την σύζυγό σου.Μετά,εσύ στην Μυτιλήνη και εγω στο Λέχαιο.
Διαβαζω σχεδον ολα τα άρθρα σου στο ΕΜΠΡΟΣ ,λεω σχεδον γιατι στην Ελλαδα δεν ειχα συνδεθεί με ΙΝΤΕΡΝΕΤ.
Εισαι ωραιος και οσο πας γίνεσαι ωραιοτερος.Σε καμαρώνω και σε απολαμβάνω.
Γαβριηλ,συγχώρεσέμε που χρησιμοποίησα το χώρο σου για να πω δυο λόγια στον φιλο μας Στρατο .

Justine's Blog είπε...

Αγαπημένε μου ναύτη,
Πάλι με ταξίδεψες στα δικά σου βγάζοντάς με απο τη νηνεμία της ζωής μου. Και είναι ακόμη τόσες οι εμπειρίες σ΄αυτές τις χώρες, που οι νόμοι ήταν εύθραυστοι και προσαρμοστέοι ανάλογα με το δικτάτορα.
Τώρα όλοι αυτοί οι Κεφαλλονίτες πώς συνέρρεαν σε κάθε σου ντόκο; Μπορείς να μου εξηγήσεις; Ολοι οι συμπατριώτες σου εκεί βρέθηκαν;
Χαιρετίσματα απο τη φανατική σου αναγνώστρια

Dennis Kontarinis είπε...

Καλημέρα φίλε μου.
Μιά θαυμάσια ιστορία στην οποία καταφέρνεις να δώσεις παραστατικά μιά φωτογραφία της κοινωνίας της Βενεζουέλας.
Είναι γνωστή η διαφθορά που υπήρχε, και πιθανόν να υπάρχει ακόμη, στα περισσότερα κράτη της Λατινικής Αμερικής.
Νάσαι καλά
Ντένης

pylaros είπε...

Σπύρο, είσαι πάντα ευπρόσδεκτος να εκφέρεις τις απόψεις σου, γνώμες σου κι οτιδήποτε άλλο από την ιστοσελίδα μου.
Ευχαριστήθηκα με τη συμμετοχή σου,

χαιρετισμούς
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Ιουστίνη, χάρηκα γιατί τάραξα την νηνεμία της γαλήνης σου, μα αυτό είναι σπουδαίο και όχι μόνο αλλά ανέβασες το ταπεινό και κρυφό μου Alter Ego να συνεχίσει να γράφει...

Το βαπόρι ονομαζόταν Αινος είναι το όνομα του μεγάλου βουνού της Κεφαλονιάς, το πλήρωμα οι περισσότεροι ήταν Κεφαλονίτες, καθώς και δυο επισκέπτες οι οποιοι είχαν μεταναστεύσει στη Βενεζουέλα κι είχαν αρχίσει ως πραματευτάδες ρούχων στο εσωτερικό του κράτους.

Ευχαριστώ πολύ,
χαιρετώ από μια βροχερή μουντή Νέα Υόρκη.

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Καλημέρα φίλε Ντένη, από μια βροχερή χειμωνιάτηκη μονότονη Νέα Υόρκη.
Συγκρίνω τη ζωή μας σαν ένα πολύπτυχο χιτώνα, κάθε πιέτα του ξεδιπλώνει, ένα κομματι περασμένης νεανικής ζωής που σήμερα μας φαίνεται σαν παραμύθι.
κι όμως αληθώς υπήρξε!

ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

Γαβρίλη μου, απόλαυσα και την καινούργια σου θαλασσινή ιστορία ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ στην Πύλαροκαι πάντα μένω κατάπληκτη πως θυμάσαι με τόσες λεπτομέρειες γεγονότα, ονόματα, λιμάνια, συναισθήματα...
Εύγε σου φίλε μου!

ΣΤΕΛΛΑ ΖΑΜΠΟΥΡΟΥ ΦΟΛΛΕΝΤΕΡ