Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

MECIENDO

To Καράβι της Γουατεμάλας Gran Lempira Meciendo a mis niños
Νανουρίσματα,

Η θάλασσα με τα χιλιάδες κύματά της
Νανουρίζεται, Θεϊκά.
Ακούγοντας τις αγαπημένες θάλασσες
Νανουρίζω το μωρό μου.

Περιπλανώμενος ο αέρας της νύχτας
Νανουρίζει τα στάχυα.
Ακούγοντας τους αγαπημένους ανέμους
Νανουρίζω το μωρό μου.

Θεέ, Πατέρα με τους χιλιάδες κόσμους σου,
νανουρίζονται αθόρυβα.
Αισθάνομαι το χέρι σου στη σκιά,
Νανουρίζοντας το μωρό μου

Ποίημα της Γαβριέλας Μιστράλ,
Μεταφρασμένο από Γαβριήλ

Ιστοσελίδες,
Στην αρχή υπήρχε ο ενθουσιασμός, σαν μικρά παιδιά τρέχαμε όλοι να μάθουμε ν’ ακούσουμε τα νέα του ‘πέρα χωριού’ να βγάλουμε από μέσα μας τον καθρέφτη της ψυχής μας, να πούμε μια καλημέρα βρε αδερφέ σε άλλους συνανθρώπους μας, σκορπισμένους σε κάθε γωνιά της γης, ο κάθε ένας μας όπως μπορεί με ποιήματα, ή με αγάπες, ή με προβληματικές σκέψεις, να ζητήσεις μια γνώμη, ν’ ακούσεις ένα φιλικό καλωσόρισες.
Πρέπει να παραδεχθούμε ότι ένα μας μέρος, της προσωπικότητάς μας είναι συνδεδεμένο με τον Ηλεκτρονικό Υπολογιστή, αλλά αυτό το απρόσωπο μηχάνημα που αδημονείς να το ψάξεις, μέχρι που νομίζεις ότι έχει ψυχή. Εκεί φαίνονται οι στενοχώριες μας, οι ανημποριές μας, τα προβλήματά μας, ακόμα και ο ρομαντισμός μας. Σε αυτόν αναζωογονούνται οι αναμνήσεις, φουντώνουν οι ελπίδες, σε αυτόν ζεις μια ζωή όπως θα ήθελες να ήταν, που όμως δεν είναι, και ψάχνεις, ψάχνεις για μια αδελφή ψυχή, σε αντίβαρο αυτής που δεν σε καταλαβαίνει πάνω στη γη, ψάχνεις με την λυχνία της ελπίδας , ότι μια μέρα θα την βρεις, έτσι αόρατος πίσω απ’ την οθόνη γίνεσαι ήρωας, ρομαντικός, αγαπάς, ανοίγεις την καρδιά σου, μέχρι που να καταλάβεις ότι εδώ κάτω στη γη, η δική σου γη, είναι και δική μου, είναι αυτή που οι περαστικοί την ποδοπατούν, είναι αυτή που δεν είναι κανενός μας.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

8 σχόλια:

Μαριάνθη είπε...

Τι υπέροχο ποίημα!Έτσι σκέφτηκα από την πρώτη στιγμή που το διάβασα όταν έκανες τη μετάφραση για το ιστολόγιο της Αγ. βαρβάρας Πατρών κ. Γαβριήλ. Μπράβο που δίνεις μια δεύτερη ευκαιρία να το απολαύσουμε.

Αστοριανή είπε...

"...έτσι αόρατος πίσω από την οθόνη γίνεσαι ήρωας, ρομαντικός, αγαπάς, ανοίγεις την καρδιά σου..."
και
λες για μια ακόμη φορά:

-Εδώ είμαι!
είτε με διαβάζετε... είτε με προσπερνάτε... η καρδιά μου σας νιώθει και σας... "βαθμολογεί" ανάλογα...

Χαίρομαι που σε διαβάζω, Γαβρίλη μου!
Αυτό έχει σημασία!

ΥΓ.
κι αν δεν μπορέσεις να έλθεις από το Βρονξ στην εκδήλωση της Κυριακής, να περάσεις τη γέφυρα που λένε...
μη νοιάζεσαι! έχεις έλθει τόσες άλλες φορές, κι ως ξέρεις, το εκτιμώ ιδιαίτερα!

... άλλωστε, θα "έλθουν" (!) όλοι εκείνοι που ...λάμπουν "...δια της ...απουσίας τους"... ως συνήθως...

"... μέχρι που να καταλάβεις ότι εδώ κάτω στη γη, η δική σου γη, είναι και δική μου, είναι αυτή που οι περαστικοί την ποδοπατούν, είναι αυτή που δεν είναι κανενός μας.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης"

...έτσι είναι και με την ...έμπνευση, και με την εργασία...
Να είσαι καλά, Φίλε μας,
αυτό προέχει!
Πάντα με αγάπη,
Υιώτα
αστοριανή,
ΝΥ

Δέσποινα Γιαννάκου είπε...

Αυτά που συγκλονίζουν πάντα με σένα ξέρεις ..είναι οι αλήθειες σου...
Η ρεαλιστική μα συνάμα και η ρομαντική πλευρά της ζωής ...
Πώς καταφέρνεις αυτα τα δύο αντίθετα να ισορροπησουν δεν το έχω καταλάβει ακόμα ...
Φαίνεται λίγο η πέιρα , λίγο η μοναδικότητα της ψυχής σου συντελούν στο αποτέλεσμα ...
Μια ιντερνετική φίλη σου στέλνει χαιρετίσματα λοιπόν απο την μακρινή μα τόσο κοντινη Ελλάδα και νιώθει μεγάλη της τιμή που γνώρισε μέσω αυτου του χώρου έναν Ανθρωπο σαν εσένα ..
Καλό βράδυ εύχομαι

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,

Η ποίηση όπως και τα λόγια που την απαρτίζουν, όπως και τα αισθήματα δεν έχουν πατρίδα είναι ας πούμε παιδιά όλων μας, είναι η ανθρώπινη νοημοσύνη που μετατρέπεται σε τρυφερότητα. Αυτά μας κάνει όλους μας αδέλφια...

Ευχαριστώ,
Χαιρετισμούς
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητη μου Υιώτα,

Ξέρεις καμιά φορά θέλεις να βγάλεις να εξωτερικεύσεις τις σκέψεις σου, ε αυυτό συμβαίνει και σε εμένα πολύ συχνά, έτσι για να σπάσω τη μονοτονία της ζωής, η ο[οία δεν με πειράζει αλλά με οδηγεί σε μοναξιά.
το Σχόλιο σου πολύ αληθινό, ξέρεις δεν είπα επειδή μένω στο Μπρονξ δεν θα έλθω στην εκδήλωσή σου, αλλά την κυριακή αυτή έχω preparatory Monday I am going for Exams etc...

Και αυτό το δημοσίευμα τόγραψα επί τόπου χωρίς να το έχω σκεφθεί από πριν...

Σου εύχομαι καλή επιτυχία στην εκδήλωσή σου αυτή μαζί με τους Αθηναίους...
χαιρετισμούς Δημήτρη

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Ευχαριστώ για το τόσο ενθαρρυντικό, θα έλεγα πρωτότυο σχόλιό σου... Δέσποινα.

πράγματι η ανησυχία της ζωής σε κάνεις να ψάχνεις να βρεις κάτι που να σου γεμίζει την ψυχή, κάτι το ολοκληροτικό, κάτι χωρίς σύνορα, μια έκτη αίσθηση ευτυχίας, κάτι που δεν πρόλαβες να ζήσεις.

Υπάρχει ελπίδα; ε! αν πάρω παράδειγμα από τα συμβάντα εδώ κάτω στη γη, ή ας πούμε από την ανθρώπινη συμπεριφορά δεν νομίζω αλλά αν πάψω να πιστεύω σε αυτό που η καρδιά μου ποθεί τότε η ζωή γίνεται ανηπόφορη...

Ευχαριστώ σε

Γαβριήλ

Μηθυμναίος είπε...

Αυτή η αβάσταχτη ανάγκη, να θέλεις με κάποιον να επικοινωνήσεις, σε κάποιον να χαριστείς, με κάποιον να τα πεις, «ν’ ανοίξεις την καρδιά σου». Κι αυτός ο κάποιος, μπορεί να μην είναι η «αδερφή ψυχή» σου, δεν έχει και τόση σημασία, φτάνει να νιώθει και να καταλαβαίνει αυτά που εκπέμπεις… Εσύ βάζεις τα σημάδια, ας ψάξει ο άλλος να τα βρει… Μεγάλο προσόν σ’ ένα άνθρωπο να ξέρει ποιος είναι… Κι εσύ ξέρεις!

Καλό Σαββατοκύριακο από μια συννεφιασμένη και βροχερή Αθήνα!

pylaros είπε...

Αχ! αυτή η αβάσταχτη ανάγκη, φίλε Στράτο όταν μάλιστα συνοδεύεται από τον ήχο των βιολιών της τότε εποχής σε μεταφέρει σε μια εποχή, που θα ήθελες να υπάρχει σήμερα, αλλά που δεν υπάρχει, άρα ο συμβιβασμός είναι η μόνη πανάκεια για να συνεχίσεις να υπάρχεις...


Χίλια ευχαριστώ

Γαβριήλ
υ.γ με αυτά δίνω τα σημάδια ότι ότι κάποτε υπήρχε! (Η εποχή)