Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2011

Οι Ρίζες μας, η πατρίδα δεν ξεχνιούνται!

Ο Στρατηγός 'Ρίτζγουαίη' επιθεωρών τας προς τιμήν του παρατεταγμένας μονάδας.
Θεσσαλονίκη 1952

Καινούργιος χρόνος 2011,
Εύχομαι στου αγαπητούς μου αναγνώστες Χρόνια Πολλά
Ο χαρακτήρας του ανθρώπου πλάθεται από μια ζύμη που την φτιάχνει η εποχή και το μέρος που γεννήθηκε. Δεν αλλάζει ποτέ.
Παραμονή πρωτοχρονιάς, παρατηρούσα τους διάφορους τύπους ανθρώπων με αυτούς που ήμουν υποχρεωμένος μαζί να καλωσορίσουμε τον καινούργιο χρόνο.
Παιδί αμούστακο ακόμα άβγαλτος στη ζωή, προσπαθούσα να έχω κάτι τι δικό μου έστω και μια γνώμη. Όμως ήταν τόσο δύσκολο! Προσπαθούσα να καταλάβω πως βρέθηκα σε αυτή την κατάσταση, στερημένος της ελευθερίας μου, μόνος κι έρημος και το κυριότερο απ’ όλα είχα ένα πείσμα ενάντια στον ίδιο μου τον εαυτό. Ενάντια στο ελληνικό κατεστημένο, ενάντια σ’ αυτούς που σε έδιωχναν απ’ τον τόπο σου, για το δικό τους συμφέρον, όποιοι κι αν ήταν. Έψαχνα να βρω τον φταίχτη, δεν βαριέσαι χαμένος κόπος. Κανένας δεν σε ένιωθε.
Ο Γιάννης και ο Κώστας Κεφαλλονίτες και οι δυο συνδικαλιστές, με ξεμονάχιαζαν και μου έλεγαν για το κόμμα, για τους εξορισμένους έλληνες, για τους συντρόφους, για τον κουμουνιστικό παράδεισο. Ήταν πιεστικοί, έκαναν έρανο, ότι είχε ο καθένας.
Ο μονόφθαλμος ο Κεφαλλονίτης ήταν κι αυτός ένας σπιούνος του κατεστημένου, παρακολουθούσε τα πάντα, και κατέδιδε.
Ο Νίκος ο Πειραιώτης με μαλλί κολλητό από τη μπριγιαντίνη, με φαβορίτες, και παπούτσια μυτερά με ψηλό τακούνι μιλούσε μια πειραιώτικη αργκό κι έψαχνε για χαρτοπαίχτες, ο Γιώργος ο Συριανός το έπαιζε μάγκας κι όλο έλεγε παρόλες. Ήταν και ο Γιώργος ο Κρητικός, ο Τιμολέων ο Ιθακήσιος, ο Σπύρος ο Κεφαλλονίτης, ένας Χιώτης που δεν μιλούσε κανενός παρά μόνο περπατούσε πάνω κάτω όλη την ημέρα,
Και πολλοί άλλοι, τόσοι πολλοί που όταν ο πειραιώτης φώναζε να παίξουν χαρτιά το τραπέζι γέμιζε
.

Έπαιζαν ραμί πότε με 7 πότε με 10 χαρτιά, έγραφαν πόντους, όποιος κέρδιζε ήταν μια δεκάρα από τον καθένα, το ποσόν ήταν αρκετό σύμφωνα με την κατάσταση που βρισκόμασταν. Απαγορεύονταν το παιχνίδι με χρήματα, έτσι τα έδιναν κρυφά συνήθως κάτω απ το τραπέζι. Κάθε λίγο και λιγάκι περνούσε κι ο φύλακας ένας κοκκινοτρίχης Ιρλανδικής καταγωγής με μια μαγκούρα και κλειδιά δεμένα στη μέση του, παρακολουθούσε τα πάντα. Ήξερε δυο τρεις λέξεις ελληνικές που του τις είχε μάθει μια φιλενάδα του ελληνίδα. Περνούσε και καμάρωνε. Ξέσπασε καυγάς ανάμεσα στους παίχτες. Μέχρι καρέκλες σήκωσαν να χτυπήσουν ο ένας τον άλλον, δυο νεαροί τούρκοι που καθόταν παράμερα, μπήκαν στη μέση να τους χωρίσουν. Ήρθαν φύλακες το παιχνίδι διαλύθηκε, ένας έλληνας μάλιστα λέγανε ότι πήγε ν’ αυτοκτονήσει διότι θα τον στέλνανε πίσω στην Ελλάδα, τον είδα που τον έφεραν φορώντας μια μωβ ρόμπα να αποχαιρετίσει τους συντρόφους του, τον έστειλαν στην Πολωνία.
Με το πέσιμο του ήλιου μας έκλεισαν στα δωμάτια του δεύτερου ορόφου κάθε κεφάλι που περνούσε απ το τελευταίο σκαλοπάτι ακούγαμε κι ένα κλικ μετρούσαν το ποίμνιο, η νύχτα πέρασε τι κι αν ερχόταν πρωτοχρονιά, όλες οι μέρες του χρόνου ίδιες είναι. Εμείς οι άνθρωποι έχουμε χωρίσει τον χρόνο μας ώστε να συγχρονίζεται πάντα με τις περιστροφές της γης, με την πίστη ότι η πρωτοχρονιά όπως και το χειμερινό ηλιοστάσιο πάντα θα φέρουν την άνοιξη, την ελπίδα. Στην Ελλάδα η πατρίδα διηρημένη, οι στρατιώτες κάνανε παρουσιάστε: δείτε την φωτογραφία, εμείς εδώ νιώθαμε στο πετσί μας το ότι λάμπει δεν είναι χρυσάφι…

Η σκηνή στα κρατητήρια του νησιού στο λιμάνι της Νέας Υόρκης εκεί όπου περίμεναν τη σειρά τους για απέλαση όλοι οι παράνομοι που βρισκόταν στο κράτος, μια χρονοβόρα διαδικασία όπου παρέμενες κλεισμένος μήνες ίσως και χρόνο.
Εκεί ήταν και η σχολή να μάθει κάποιος όλα τα παιχνίδια της τράπουλας, όλες τις κοινωνικές διαστρεβλώσεις μα και να ζήσει στο πετσί του τον ρατσισμό και το πιο παράξενο από την ίδια του τη ράτσα, αυτούς που κράταγαν ένα πιστοποιητικό νομιμότητας στο χέρι.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης





14 σχόλια:

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Ενα μεγάλο ευχαριστώ!!!!
Γραφική θα καταλήξω να γίνω λέγοντας τα ίδια αλλά δεν μπορώ να προσπεράσω σιωπηλά..

Αστοριανή είπε...

Καλή Αρχιμηνιά,
Φίλε μας!

Διαβάζοντάς σε,
δεν είναι η πρώτη φορά που σκέφτομαι ότι είναι καλύτερα που δεν γεννήθηκα ...άνδρας!
Όχι ότι εμείς, γυναίκες, δεν είχαμε -κι ακόμη έχουμε- τεράστιες ευθύνες, αφού η ίδια η Φύση μας έχει προγραμματίσει γι' αυτό.
Μα τότε, μικρή, ονειρευόμουν αν ήμουν ανδρας, θα γινόμουν καπετάνιος (!) στα πλοία ή στα αεροπλάνα !!! για να ταξιδεύω... όχι τόσο για το Ταξίδι μα για την Ελευθερία και την ...Φυγή από τον αναπόφευκτα στενόμυαλο κύκλο...

Να είσαι πάντα υγιής
-όσο...παίρνει-
και να μας κερνάς τις ζωηρές μνήμες σου!

Χαιρετισμούς στους αγαπημένους σου,
πάντα με αγάπη
Υιώτα-Δημήτρης

Μαριάνθη είπε...

Καλή Χρονιά!!
Σήμερα σε είχαμε στο λόγο μας αφού η κουβέντα το φερε να μιλάμε για τις περιπέτειες των ναυτικών και τις δυσκολίες της θάλασσας με αφορμή κάποια γνωστά μας πρόσωπα. Βλέπεις κατάφερες να γίνεις συνώνυμο της θαλασσινής περιπέτειας.
Να σαι καλά κ. Γαβριήλ και να χαίρεσαι την οικογένειά σου.
με την αγάπη μας
Μαριάνθη -Νίκος.

Dennis Kontarinis είπε...

Φίλε μου καλημέρα σου και χρόνια πολλά
Άλλη μια υπέροχη καταγραφή κάποιας στιγμής της ζωής σου. Κι' είναι αυτές οι ιδιόμορφες στιγμές που μας γεμίζουν με εμπειρία. Έχω περάσει κι' εγώ πρωτοχρονιά, Χριστούγεννα, Πάσχα πίσαω από τα σίδερα γιατί δεν συμφωνούσα με αυτά που ήθελαν να πιστεύω.
Αύτή είναι η ζωή φίλε μου. Όμως εμείς νικήσαμε.
Ντένης

pylaros είπε...

Σου εύχομαι καλή Χρονιά μα κι επιτυχίες στα δημοσιέυματά σου, αγαπητή μου Γιαγιά Αντιγόνη.
Ευχαριστώ,


Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα, ευχαριστούμε για τις ευχές σου.
καλή χρονιά και με υγεία μαζί με τον Δημητρη και οικογένεια σας.

Ξέρεις πολλές φορές σκέπτομαι ότι θα με βαρεθεί η κοινωνία των Μπλογκ να γράφω μόνο περιπέτειες δικές μου.
Έλα όμως που αυτές οι ίδιες με συναρπάζουν, και είναι original βγαλμένες απο πείρα.

με αγάπη
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη, Νίκο,
Πω! πω! μεγάλη μου τιμή αφού με είχατε στην κουβέντα σας για την δύσκολη ζωή της θάλασσας.

σας ευχαριστώ και σας εύχομαι ο καινούργιος χρόνος να ικανοποιήσει κάθε σας επιθυμία.
Χαιρετισμούς
με αγάπη

Γαβριηλ- Ορτένσια

pylaros είπε...

Skroytzako,
Σου εύχομαι ο καινούργιος χρόνος όπως ικανοποιήσει κάθε σου επιθυμία,

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Καλημέρα φίλε Ντένη,
Πολλές φορές σκέπτομαι ότι ίσως γίνω βαρετός, αφού σχεδόν πάντα οι ιστοριούλες μου έχουν να κάνουν από προσωπικές μου περιπέτειες.
Έλα όμως που με αυτό που κάνω ξαναζώ ένα ασυνήθες παρελθόν μου.
Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Γαβρίλη, γεια σου,
Η φωτογραφία, οι περιγραφές του χώρου και των ανθρώπων θυμίζει μηδενιστική φιλοσοφία Albert Camus. Απορώ πως δεν έκανες βουτιά στο ποτάμι, να βγείς απέναντι στο άγαλμα της ελευθερίας και να ζητήσεις πολιτικό άσυλο.
Τι να κάνεις, η ζωή θέλει να την παλεύουμε.
Καλή χρονιά,
Νίκος

pylaros είπε...

Νίκο, Αισθάνομαι ότι κατάλαβες το νόημα και της φωτογραφίας και του αφηγηματικού δημοσίευματός μου.

Η Φωτογραφία εννοεί την τότε υποδούλωση της Ελλάδος,
και το δημοσίευμά μου τους έχοντας Ελληνικά χαρτιά ως παγκόσμιους ζητιάνους, να ζητούν ένα μεροκάματο, μια ελεημοσύνη για να επιζήσουν!
Να γυρίζουν το βλέμμα πίσω στην πατρίδα κι αυτή να μην τους προσφέρει ούτε δα στοργή!
O Albert Camus γνώριζε αυτή την μηδενική φιλοσοφία του γιατί της ύπαρξης του ατόμου.

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ μου Γαβριήλ, την καλησπέρα μου στην Νέα Χρονιά κι αμέτρητες οι ευχές μου. Όλα όσα γράφεις είναι βαθειά χαραγμένα και βγαίνουν μέσα απ την ψυχή σου.Τα έζησες και ίσως κανείς απο εμάς δεν μπορεί να τα φαντασθεί.
Αναφέρεις στην αρχή του άρθρου σου
για το"πείσμα ενάντια στον εαυτό σου, στο ελληνικό κατεστημένο" κτλ. Αυτό το πείσμα είναι που πολλές φορές μας σώζει.Ο Ζακύνθιος ποιητής Ανδρέας Κάλβος αναφέρει: Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία Πιστεύω πως εσύ και την αρετή και την τόλμη είχες και έχεις, γι αυτό και τα έβγαλες πέρα με την σκληρή απ ότι διάβασα ζωή σου.
Χωρίς αγώνα, πείσμα και κόπο
τίποτε δεν αποκτιέται. Φυσικά
υπάρχουν και ευνοούμενοι της
ζωής που τα βρίσκουν όλα έτοιμα.
Αλλά ποιός μου λέει πώς είναι
ευχαριστημένοι η ευτυχισμένοι;
Σε θαυμάζω Gαβριήλ μου, έχεις
μια γεμάτη ζωή κι έχεις και
περίσσευμα και μας το προσφέρεις
γράφοντας.
Πολλούς χαιρετισμούς
Ρισσιάνα

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Ρισσιάνα,
Καλή σου χρονιά με υγεία κι ευτυχία.

Το σχόλιό σου μου ήρθε σαν μια πρωτοχρονιάτικη ευχάριστη έκπληξη και σε ευχαριστώ.
Πολλές φορές σκέπτομαι τι άρθρα ή αφηγήματα να γράψω ώστε να είναι κάτι τι το πρωτότυπο, νομίζω ότι έχω αρκετή ύλη, αρκετά θέματα για να μην γίνομαι μονότονος και βαρετός.
Χαίρουμαι πολύ που κατάλαβες την τότε αγωνία μας, εμείς που φεύγαμε, μα κι αυτοί που μένανε πίσω περιμένοντας (μια μπουκιά ψωμί) που λέει ο λόγος.

Τώρα με ην ωρίμανση της ηλικίας έμειναν οι αναμνήσεις, τις γράφω για να μην πάνε χαμένες στην ανθρώπινη λήθη, αυτή που φέρνει ο χρόνος

Χίλια ευχαριστώ,
Χρόνια πολλά

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

δοκιμαστικο για ανώνυμο