Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

Περιηγήσεις

Δυο ηφαίστεια, μπροστα η λίμνη vista απ' το παράθυρο του ξενοδοχείου





Ηφαίστειο, πλέοντας στην λίμνη

Φωτιά, στάχτη, κούτσουρα, οι πέτρες του Αρίωνα


Γουατεμάλα, 23 Δεκέμβρη 2011

Επισκεφτήκαμε την λίμνη Atitlan στην πραγματικότητα είναι μια καλδέρα βυθισμένου ηφαιστείου με βάθος 320 μέτρων και μια έκταση 128 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Η λίμνη περιτριγυρίζεται από τις κορυφές τριών ηφαιστείων, τα οποία έχουν υψόμετρο 3158 μέτρων.
Η πόλη Panajachel χτισμένη στην όχθη της λίμνης σε υψόμετρο 1560 μ. από εκεί ξεκινούσαν βάρκες για επίσκεψη στα γύρω χωριά.

Ήταν μια εποχή όπου η λίμνη είχε φουσκώσει δηλαδή η στάθμη της επιφάνειάς της είχε ανεβεί πολύ, πλέοντας με τη βάρκα προς το Santiago Atitlan μπορούσαμε να διακρίνουμε στο βάθος της λίμνης τις σκεπές από σπίτια, που είχαν βουλιάξει.
Στις όχθες της λίμνης γυναίκες έπλεναν ρούχα, η βάρκα μας έσχιζε τα νερά σε καταπράσινες επιφάνειες γεμάτες ψαθί.
Ένα άλλο χωριό που επισκεφθήκαμε το San Antonio Palopó, χτισμένο στην όχθη της λίμνης πάνω σε μια κάθετη βουνοπλαγιά, πήγαμε σε σπίτια ιθαγενών, οι οποίοι ασχολούνται με αργαλειό να πλέκουν υφάσματα, και να πιστεύουν στις παραδόσεις των προγόνων τους.
Επισκεφτήκαμε την κουζίνα ενός τέτοιου σπιτιού το πάτωμα χωματένιο στην μια άκρη έκαιγε φωτιά από κούτσουρα και τρεις πέτρες βαλμένες σε τέτοια σειρά ώστε να συμβολίζουν τα 3 σημεία του αστερισμού του Αρίωνα, το τέταρτο σημείο δεν μπορούν να το δουν, σε αυτή την κουζίνα οι γυναίκες γενούν σε φόρμα καθιστή, την πλακούντα κάνουν έναν λάκκο στο πάτωμα και την θάβουν, το δε ομφάλιο λώρο αν είναι αγόρι τον αποξεράνουν, κάνουν μια τρύπα στον κορμό ενός δένδρου που λέγεται ΖΙΤΕ και τον θάβουν, τους καρπούς του δένδρου αυτού δεν τους τρώνε.
Ένα τοπίο σε μια επικλινή κάθετη επιφάνεια, γεμάτο από ντόπιους ιθαγενείς κοντοί στο ανάστημα λες και είναι κούκλες θιάσων. Τα παιδάκια ξυπόλητα να μας τριγυρνούν να μας πουλούν βραχιόλια από στριμμένα υφάδια του αργαλειού
. Όμως όλοι τους πρόσχαροι με το χαμόγελο στα χείλη να μας ανοίξουν τα σπίτια τους, να μας δείξουν την πραμάτεια τους, αυτή την οποία πωλούν χειροποίητα υφάσματα, τους έφορους κήπους τους, ένεκα που η γη είναι ηφαιστειογενή, χτισμένους σε βραγιές με πέτρες πάνω σε μια επικλινή επιφάνεια,

Γαβριήλ Παναγιωσούλης





8 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

...νάβλεπαν τα μάτια μου
μέσα από τα ...μάτια σου!!!!!!!!!!!!

...μόνο που δεν μας εξήγησες, ποια η σχέση τους με τον αστερισμό του Αρίωνα...

όσο για τις γυναίκες... που έπλεναν τα ρούχα...
μου θύμισες
στιγμές από εκείνα που μου έλεγε η μάνα μου, στις όχθες του κραταιού -τότε, κι άνυδρου τώρα, τα καλοκαίρια- Σελινούντα...

-Ξέρω, τώρα θα πήγες για...ύπνο, γι΄αυτό δεν σε ...παίρνω!
Χαιρετισμούς,
Υιώτα

Dennis Kontarinis είπε...

Φανταστικά υπέροχα και πολύ ενδιαφέροντα όλα όσα έζησες και είδες φίλε Γαβρίλη.
Και ειλικρινά ωραίος ο τρόπος που μας τα μεταφέρεις
Νάσαι καλα

pylaros είπε...

Καλημέρα αγαπητή μου Υιώτα,

Το πρόβλημα είναι ότι αυτά ναι μεν τα είδα, τα έζησα, έλα όμως που όταν ξυπνώ βλέπω τα τσιμεντένια μεγαθήρια της Νέας Υόρκης.
Αλλά έτσι είναι η ζωή.
Αυτοί οι ιθαγενείς Μάγια πιστεύουν πολύ στην αστρονομία, η πίστη τους οι παραδόσεις τους ακόμα και η Agricultura τους είναι βασισμένες πάνω στην κίνηση των άστρων...
Ξέρω όμως ότι είναι κομμάτι της πίστης τους, η οποία έχει αναμηχθεί με την καθολικη, αλλά στα μέρη αυτά υπερτερεί η παράδοσή τους...

θα τα πούμε,
ευχαριστώ
χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Καλημέρα φίλε μου Ντένη,
Είπα κι εγώ λίγο να ξεσκάσω από τα προβλήματα του μνημονίου, του Ελληνικού χρέους και την απαισιοδοξία που κυριαρχεί σε ότιδήποτε έχει να κάνει με το φιλότιμο των Ε. Βουλευτών, ακούς να βγάνουν λεφτά έξω εκατομμύρια,

Ένα μυθικό ποσό για τους περισσότερους Έλληνες και για εμάς, που ούτε στον ύπνο μας για όνειρο δεν το βλέπουμε.
Εμ! Πως θα διοικήσουν αυτοί οι άνθρωποι την ταλαίπωρη πατρίδα.

Το Ήθος έχει χαθεί στην βουλή των Ελλήνων.
Γιαυτό κι εγώ μια και δεν αντέχω σε τέτοια ένεκα ηλικίας, ταξιδεύω σε μέρη εξωτικά είναι σα ν'αγοράζω καινούργια ανοιξιάτικη πνοή...

Ευχαριστώ
χαιρετώ
Γαβριήλ

Τι θα γίνει αύριο Κυριακή;

Μηθυμναίος είπε...

Προσπαθώ να συλλάβω τα συναισθήματα που νιώθει κάποιος να επιστρέφει σαν τουρίστας, ύστερα από χρόνια, στα μέρη που έλαχε να έχει ζήσει και περάσει μέρος της ζωής του...

Σίγουρα θα τα βλέπει με άλλα μάτια...

Debe ser impresionante!
Saludos amigo!

pylaros είπε...

Είναι μια πολή δύσκολη προσπάθεια, το να μπορέσω συλλάβω την θέα, να ξαναζήσω στα λασπωμένα μονοπάτια του τότε, την περιπέτεια των τότε ονείρων μου, τα καρδιοχτύπια μου, αφού δεν υπάρχουν τα τοπία, δεν υπάρχει η φοινικιά, δεν υπάρχει η γωνία του σπιτιού, δεν υπάρχουν οι πασάλοι αυτούς που φύτεψα για σύνορα στο χωράφι, δεν υπάρχει το χωράφι έγινε οικόπεδο, δεν υπάρχουν τα μπαρ αυτά που με γνώριζαν ακομα και οι πόρτες, δεν υπάρχει ούτε το σπίτι μου κατεδαφίστηκε,
Μετα από όλα αυτά έκανα τον ρόλο του τουρίστα πιο αληθινό λες και είχα γεννηθεί Gringo!

Τι Ειρωνία!!!!!

Ευχαριστώ
saludos
Gabriel

Ανώνυμος είπε...

Ένας κύκλος είναι η ζωή αγαπητέ
Γαβριήλ, άλλοτε με άσχημες, άλλοτε με όμορφες κι έντονες αναμνήσεις,
άλλοτε με ασήμαντες,αλλά το μυαλό
κι η καρδιά μένουν κολλημένα εκεί.
Χαιρετισμούς και καλή Σαρακοστή.
Ρισσιάνα

pylaros είπε...

Γεια σου αγαπητή μου Ρισσιάνα,
είναι ακριβώς όπως το λες,
Η ζωή μας είναι ένας κύκλος, πότε πάνω πότε κάτω, αλλά εμείς μένουμε οι ίδιοι όπως όταν πρωτανοίξαμε τα μάτια μας.
σου εύχομαι καλή σαρακοστή

ευχαριστώ

χαιρετισμούς

Γαβριήλ