Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Θέατρο:



Γράμματα απ’ την πατρίδα, ερχόταν στα λιμάνια όπου έπιανε το βαπόρι συνήθως μια φορά το μήνα και... Αμέσως τρέχαμε να διαβάσουμε, άλλος έκλαιγε,  άλλος γέλαγε, ήταν ένα θέατρο μιας  αληθινής ζωής μας…
Σήμερα άλλαξαν οι καταστάσεις, τα νέα, οι φωτογραφίες έρχονται Ηλεκτρονικά σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Όταν τις λαμβάνεις ξαναζωντανεύει η ζωή του τότε, για άλλη μια φορά παίζεις θέατρο, γελάς και κλαις, δεν άλλαξες,  είσαι ο ίδιος άνθρωπος.  
Η αρχή:
Ήτανε μια μέρα του Φλεβάρη, από πάνω κρεμόταν ένας ουρανός σταχτής, ο ήλιος αιωρούμενος κρυμμένος στεκόταν χωρίς ποδάρια, οι αντάρτες κρύβονταν στο βουνό, τ’ αποσπάσματα του εμφυλίου γύριζαν αδέσποτα και τρομοκρατούσαν όποιον  εύρισκαν μπροστά τους. Τότε έφυγα αλλά έμεινε η γη που μας έδωσαν οι παππούδες μας, η γη που κάποτε γεύτηκε τον παιδικό ιδρώτα, η γη όπου γεννιόταν τα όνειρα, έμεινε χέρση, έρημη αυτή που ακόμα και σήμερα θεωρώ δική μου γη, μαζί έμεινε και η πασχαλιά μου.    
Η  Πασχαλιά του Απρίλη,
Τώρα η πασχαλιά μου μεγάλωσε φούντωσε, έβγαλε άνθη, ντύθηκε νυφούλα, με αυτό το μελανί χρώμα, με περιμένει, λένε ότι είναι το χρώμα της λύπης, δεν ξέρω, ίσως να είναι  αλήθεια, καπελώνει στο μονοπατάκι τις πέτρες  της λιθιάς θα μπορούσα να τις μετρήσω, όπως τότε που ήμουν μικρός,  από πίσω ακριβώς φαίνεται η σκεπή του πατρικού μου σπιτιού, αυτού που γεννήθηκα, έχουν μείνει οι ίδιες, η αυλή χορτάριασε, το σπίτι ερήμωσε, είναι κλειστό,  οι νοικοκυραίοι πέθαναν κι εγώ ανήμπορος από την  μακρινή  μου γωνιά θωρώ κι αναπολώ και ψάχνω να βρω ποιος φταίει, γιατί το πεπρωμένο να σπάει και να τσακίζει τη συνέχιση της ζωής, να τερματίζει τον ήλιο μου, τα βουνά μου, τις πέτρες μου,  εδώ είναι θαμμένες  οι ρίζες του προπάππου μου, του παππού μου, του πατέρα μου. 
Η   φτώχεια, ο πόλεμος, το ανύπαρκτο κράτος,  ξερίζωσε τις δικές μου ρίζες, έστω αν κι αυτές πιάνονται από την πασχαλιά, από τις αναμνήσεις, από την νοσταλγία, από την αγάπη μιας παιδικής ηλικίας, πιάνονται με τόση ορμή σα να προσπαθούν να γυρίσουν πίσω τη ροή  του ποταμού της ζωής, αυτού που με συνεπήρε πλέοντας την βάρκα της ελπίδας με έφερε  χιλιάδες μίλια μακριά, αυτού που το ρεύμα ροής  δεν γυρίζει πίσω. Τα όνειρα μας θρέφουν τη σκέψη.
Πρωτομαγιά:    
Αχ! Να μπορούσα να μάζευα αγριολούλουδα να πλέξω το στεφάνι του Μάη, να το κρεμάσω στο ανώφλι της πόρτας, όπως έκανα τότε και να φωνάξω:  
…λουλούδια ας διαλέξουμε και ρόδα και κρίνα  κι ελάτε να πλέξουμε στεφάνι με εκείνα:  Τον  Μάη  που σήμερα προβάλει στη γη!
Ήθη και έθιμα που τα πήρε κι αυτά το ποτάμι.
Γαβριήλ Παναγιωσούλης

8 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Όχι, καλέ μου φίλε, δεν τα πήρε το ποτάμι τα ήθη και τα έθιμά μας. Δεν τα πήρε γιατί δεν αφήσαμε εμείς να τα πάρει. Με τις θύμησές μας τα κρατάμε και θα τα κρατάμε πάντα ζωντανά!
Αυτά μας τρέφουν...

Και πάλι πίσω στα πάτρια εδάφη, θα τα λέμε...
Να 'σαι καλά!

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα αγαπητέ μου Γαβριήλ,
τόσα χρόνια έχουμε αφήσει τον τόπο
μας κι όμως τίποτε δεν ξεχάσαμε και στην ξενητειά που ζούμε διατηρούμε όλα τα ήθη και εθιμά μας. Δεν τα πήρε το ποτάμι, μπορεί στην πατρίδα μας να είναι οι πολιτικοί χαλασμένοι, αλλά όχι ολος ο κόσμος. Θέλω πάντα να αισιοδοξώ, μπόρα είναι και θα
περάσει. Όσο για την Πασχαλιά σου
υπέροχη, καμαρωτή και φουντωτή.
Γιατί Γαβρίλη μου να είναι το χρώμα της λύπης;Χαρούμενη την βλέπω
στο κάτασπρο πεζούλι της. Και που
να δείς την κερασιά μας στο πατρικό
μου, γεμάτη κεράσια. Πρίν δυό
χρόνια που την είδα είχαν λυγίσει
τα κλαδιά της απο το βάρος. Κανείς
κι εκεί δεν υπάρχει να τα μαζέψει,
αλλά εγώ βλέπω ζωντάνια σ αυτό το
μέρος.Θα σου την στείλω στο Ε-μαιλ
σου.Καληνύχτα Γαβριήλ μου γιατί με
πιάνουν τα δάκρυα.
Να είναι πάντα καλά
Πολλούς χαιρετισμούς με αγάπη
Ρισσιάνα

pylaros είπε...

Καλώς γύρισες πίαω στα πάτρια εδάφη φίλε μου Στράτο.

Ναι με το δημοσίευμά μου κάπως απαισιόδοξο εννοώ φίλε μου ότι μετά από ότου έυγα από το χωριό μου Δεν ξαναέζησα αυτά τα έθιμα.
Ούτε το στεφάνι του Μάη ξαναέφτιαξα, ούτε ξανατραγούδησα τον Μάη.

Επίσης φίλε μου αυτά τα έθιμα εδώ στα ξένα τα ξέρω και τα θυμούμαι μόνο εγώ, είμαι ένας, οι άλλοι της οικογενείας μου Δεν τα ξέρουν δεν μπορούν να τα νιώσουν διότι έχουν μεγαλώσει αλλού.
Στο χωριό στο σπίτι δεν έμεινε κανένας, ξέρεις είναι σκέψεις μιας ατομικής μοναξιάς που πηγάζει από την χώρα που γεννήθηκες και μετά σταματά απότομα. Κόβονται ΟΛΑ...

Ευχαριστώ

Χαιρετώ

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Τη νοσταλγία σου τη νοιώθω φίλε μου κι ας είμαι πολύ πιό κοντά κι ας πηγαίνω τακτικά. Ο τόπος που γεννηθήκαμε είναι βαθειά χαραγμένος στη ψυχή και στην μνήμη μας.Έχω κι εγώ πασχαλιά και άφθονες όμορφες παιδικές αναμνήσεις.Αυτές τις μέρες φεύγω για εκεί να ανασάνω τον καθαρό αέρα και τις ανοξιάτικες μυρουδιές του ασφαλακτού και του σπάρτου στους λόφους μας. Το χρώμα της παρχαλιάς είναι το χρώμα της χαράς της αναγέννησης της γής και του ανώτερου πνευματικού επιπέδου, μας φέρνει τη Λαμπρή ,Λαμπρή και πασχαλιά πάνε αντάμα,καλή Πρωτομαγιά ,την καλημέρα μου Κάτε

pylaros είπε...

Καλημέρα αγαπητή μου Ρισσιάνα,

Έλαβα τις κερασιές σου θα σου απαντήσω.

Ξέρεις η πασχαλιά είναι ένα ενθύμιον του μέρους όπου γεννήθηκα, το οποίο το νόμιζα δικό μου.
Παρατήρησε την λιθιά αριστερά από εκεί άρχιζε το μονοπατάκι προς το πορτόνι του σπιτιού μου η λιθιά κάθε λίγο και λιγάκι γκρεμιζόταν μαζί με τον πατέρα την φτιάχναμε, είναι τέτοιες οι αναμνήσεις ώστε εδώ που είμαι σήμερα τις καταλαβαίνω μόνο εγώ, και είναι φυσικό εφόσον οι δικοί μου έχουν μεγαλώσοι σε άλλα κράτη,
Αλήθεια πως τα φέρνει η ζωή!

Σε ευχαριστώ,

χαιρετώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Γεια σου αγαπητή μου Κάτε,
Μάλιστα εσείς έχεται την ευκολία να πάτε πίσω στα μέρη της παιδικής ηλικίας ένεκα μικρής απόστασης,
κι αυτό ξαναζωογονεί τον άνθρωπο.
τώρα μάλιστα είναι η καλύτερη εποχή όποως γράφεις κι εσύ (.Αυτές τις μέρες φεύγω για εκεί να ανασάνω τον καθαρό αέρα και τις ανοξιάτικες μυρουδιές του ασφαλακτού και του σπάρτου στους λόφους)

Σου εύχομαι καλή διαμονή στην Κεφαλονιά μας, με τις ευωδιές των λουλουδιών της άνοιξης...

Ευχαριστώ
χαιρετώ
Γαβριήλ

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Αγαπητέ μου Γαβρίλη
δικαιολογημένη η νοσταλγία σου,ειδικά τούτες τις μέρες που η Φύση οργιάζει!
Λένε οτι "Πατρίδα είναι ο Τόπος της παιδικής μας ηλικίας" και όπως βλέπω και απο μένα,ποτέ δε ξεμακραίνεις απο κεί...
Εύχομαι να γλυκαίνεις την ψυχή σου με όμορφες αναμνήσεις,χωρίς πίκρα, όσο το δυνατόν.
Απο το Ηλιόλουστο Ανοιξιάτικο Ιόνιο θερμούς χαιρετισμούς και Καλό Μήνα!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Χαρά,

Πάντα υπάρχει αυτή η διαφορετικότητα του ατόμου, προπαντός όταν σε περιλούζει η μοναξιά, μια μοναξιά ιδιωτική δική σου που δεν την βλέπει ούτε την ξέρει κανένας, ε! αυτή σε φέρνει πίσω στα πρώτα σου βήματα, και τότε αισθάνεσαι κάπως νοσταλγός, βλέποντας και την ανθισμένη πασχαλιά, μετρώντας τις πέτρες της λιθιάς που θυμάμαι ότι τις βαζαμαε μαζί με τον πατέρα όταν έπεφτε, όλα μου φαίνονται σαν παραμύθι, που όμως ήταν αλήθεια.

Σε ευχαριστώ για την επίσκεψή σου στο φτωχικό μου...

χαιρετισμούς
Γαβριήλ