Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

Χρόνια Πολλά


Ένας καινούργιος χρόνος ανατέλλει στον ορίζοντα 2014,
                     Χρόνια πολλά


Τρεις αιώνες κάνουν τον περίπατό τους εδώ στην ΠΥΛΑΡΟ.
Ανατέλλουν μέσα  από ασπρόμαυρα όνειρα, μέσα από στάχτες πολέμων,  μέσα από παγκόσμια αλητεία σε θαλασσινά πεζοδρόμια και καταλήγουν στο σήμερα του 21ου  αιώνα.     



Καλωσορίζουμε τον καινούργιο χρόνο 2014 με μια original φωτογραφία του παππού μου Γαβριήλ και της γιαγιάς μου Μαρίας του 19ου  αιώνα γύρω στα 1884 (οι ρίζες μου)  εν συνεχεία με μια φωτογραφία του 20ου αιώνα, (τα κλαδιά τους)  στο πατρογονικό μου σπίτι εποχή πολέμου 1943,

Eν συνεχεία φωτογραφία του περασμένου χρόνου μαζί με το έτερον ήμισυ και εν συνεχεία φωτογραφία  όπου  τα δυο έγιναν πέντε και τα πέντε έγιναν 13.


Όλοι εμείς    ευχόμαστε  στους φίλους-ες αναγνώστες-ιες  κι επισκέπτες του ΠΥΛΑΡΟΣ  Χρόνια πολλά,  ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος 2014,
Με υγεία και χαρά.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης



Υ.γ.Με έχει πιάσει ένας σκεπτικισμός για το τι θα μας φέρει ο καινούργιος αυτός χρόνος;
Άγνωστο,  είμαστε τόσο μικροί ώστε μας είναι αδύνατον να κάνουμε μια κάποια αισιόδοξη πρόβλεψη, που να περνά από το χέρι μας… 










Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Χριστούγεννα 2013

Χριστούγεννα του σήμερα,2013


                                     Χριστουγεννιάτικη Προθέρμανση 

Τούτες τις μέρες συναντιόμαστε να ευχηθούμε χρόνια πολλά από καρδιάς  σε φίλους και γνωστούς, αυτούς που, αγαπάμε,  εκτιμούμε και δεν θα είμαστε μαζί την Άγια Νύχτα, “noche buenaΕπίσης εύχομαι   στους αναγνώστες, φίλους και επισκέπτες της ιστοσελίδας μου
Χαρούμενα κι ευτυχισμένα Χριστούγεννα, υγεία και ειρήνη στον κόσμο ολόκληρο.


                                      Γαβριήλ


Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

Χριστούγεννα η γέννηση του Θεανθρώπου, πριν πολλά, πολλά χρόνια.

   

Εύχομαι σε όλους τους επισκέπτες, αναγνώστες και φίλους, μα και σε όλο τον κόσμο Χαρούμενα κι Ευτυχισμένα Χριστούγεννα.



Οι Χριστουγεννιάτικες εμπειρίες ανά την υφήλιο μοιάζουν σαν σταλαγματιές, πλουτίζουν  την μνήμη μας με πολύχρωμες εικόνες απ’ τα περασμένα, φτωχικές αλλά γεμάτες αγάπη, θρησκευτική πίστη και θαλπωρή, αλτρουιστικές, ανθρώπινες,  βίαιες και καταπιεστικές, μοναχικές εν πλω, ή ξεφάντωμα σε διάφορα λιμάνια παρέα με ποτό και γυναίκες.  
Όλες αυτές οι σταλαγματιές μεταμορφώνονται σ’ ένα πολύχρωμο ουράνιο
τόξο κάθε μια με διαφορετικό χρώμα και αίσθημα, με περιτυλίγουν αιωρούμενες συνεορτάζοντας μαζί μου την Χριστουγεννιάτικη αυτή ημέρα.

Οι Χριστουγεννιάτικες σταλαγματιές μούσκεψαν και βάφτισαν το είναι μου.    

Χριστουγεννιάτικες σταλαγματιές  στο χωριό, δεκαετία 1940
Ένα χαρτόνι, ζωγραφισμένη μια φάτνη, στημένη σ’ ένα ξύλο, παιδικές φωνές να ψάλλουν τα κάλαντα,  το Χριστός γεννάτε σήμερον,  με την ελπίδα ένα φιλοδώρημα, μια μπουκιά ψωμί.
Η μπότα του κατακτητή ακούγεται στον δρόμο  βαριά σκληρή απάνθρωπη.
Η ελπίδα του λαού, ξέσπαγε σ’ ένα παραλήρημα θρησκευτικής  έξαρσης. Απ’ έξω απ’ την εκκλησία κόχλαζαν τα πάθη, οι σκοτωμοί,  η πείνα, η δυστυχία, η  κοινωνία μας  μικρή , ο κόσμος μας, τόσο κλειστός όσο χώραγε το μάτι σου.
Και όμως ήταν Χριστούγεννα!

Χριστουγεννιάτικες σταλαγματιές  Αθήνα 1949
Ένα υπόγειο παγωμένο, θα τρώγαμε κρέας, μια κονσέρβα  Αργεντινής   Corned beef, η λαδιά του τηγανιού γέμισε τα πλεμόνια μας.
Και όμως ήταν Χριστούγεννα.
                               *
Χριστουγεννιάτικες σταλαγματιές, Χάβρη Γαλλία 1950
Κοίταζαν την Ελληνική σημαία που κυμάτιζε στην πρύμνη του βαποριού αναποφάσιστοι, τέλος πήραν θάρρος ανέβηκαν στο βαπόρι, ένας  Πατέρας,  η μάνα, το κοριτσάκι, μας κοίταζαν στα μάτια, κάθισαν μαζί μας στην τραπεζαρία του πληρώματος, φάγαμε όλοι μαζί, ήταν Έλληνες.
Ήταν Χριστούγεννα 
                               *
Χριστουγεννιάτικες σταλαγματιές, Νέα Υόρκη 1951
Ήρθε η φιλόπτωχος, κάποιας ενορίας της Νέας Υόρκης, μερικές συμπαθητικές κυρίες, μαζί τους κι ένας ιερέας,  μας μοίρασαν δωράκια γλυκά απ’ την πατρίδα, ξημέρωνε Χριστούγεννα.
Με ξύπνησε θόρυβος από κλειδιά αυτά που κουδούνιζαν  στα χέρια του δεσμοφύλακα, κρύφτηκα κάτω απ τα σκεπάσματα, δάκρυα γέμισαν τα μάτια μου, ένας λαθραίος χωρίς φωνή.
Και όμως ήταν Χριστούγεννα,
                               *  
Χριστουγεννιάτικες αρμυρές σταλαγματιές εν Πλω!
Αρμενίζοντας μερόνυχτα τους Ωκεανούς, μαζί με τα κεράσματα λέγαμε τα χρόνια πολλά και μια ευχή αδέλφια και του χρόνου στα σπίτια μας.  
Τώρα πόσοι από εμάς το κατόρθωναν αυτό;
Κι όμως ήταν Χριστούγεννα
                               *
Χριστουγεννιάτικες σταλαγματιές, Γουατεμάλα 1961
Ο λαός γλεντούσε στους δρόμους, παραμονή Χριστουγέννων, μουσική και χορός  παντού, ναυτικοί εμείς ψάχναμε για κάτι  το ανθρώπινο για κατανόηση, για αγάπη μακριά από του λιμανιού τα καταγώγια.  Ανακατευθήκαμε με τους ντόπιους, χορέψαμε, γλεντήσαμε μέχρι το πρωί. Ήταn η Αγία νύχτα,
Noche Buena.
Και όμως ήταν Χριστούγεννα
                               *
Χριστουγεννιάτικες σταλαγματιές 2011
Σαν τουρίστα αμερικάνος, αλήθεια τι άσχημα που ακούγεται αυτή η λέξη;
Ξαναπήγα  στα παλιά μου λημέρια, φθάσαμε στο Livingston,
 Ένα λιμανάκι της Γουατεμάλας στην καραϊβική, ξαναζωντάνεψαν οι αναμνήσεις,  περάσαμε την παραμονή Χριστουγέννων σε κέντρο ακούγοντας προς τιμή μας  τραγούδια της γλώσσας   garífuna, γρατζουνώντας την κιθάρα τους, οι κάτοικοι   είναι μίγμα απογόνων, West African, Carib, and Arawak.
Απολαύαμε την ημέρα των Χριστουγέννων κάνοντας  μπάνιο σε πλαζ της περιοχής.
Κι όμως ήταν Χριστούγεννα, Χριστούγεννα αναμνήσεων, Χριστούγεννα διαφορετικά, Χριστούγεννα ευτυχισμένα.     
    
 Γαβριήλ Παναγιωσούλης









Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013

Φτωχοί και Πλούσιοι


Κάποτε στα μονοπάτια της ζωής μου συνάντησα και συναντώ κάθε μέρα συνανθρώπους μου, οι οποίοι έχουν την απαίτηση για να μου πουν μια καλημέρα να σκέπτομαι και να πράττω το ίδιο με αυτούς! Είναι η διαφορά που κάνει (που έκανε) το χρήμα (αν και τώρα τελευταία αυτό «το χρήμα» δεν παίζει ρόλο)  ανάμεσα στους  έχοντες, κατέχοντες και στους μη έχοντες.
Προπαντός τότε που γύριζα, στα θαλασσινά πεζοδρόμια  ελεύθερος σαν τα πουλιά,  πίστευα και ακόμη πιστεύω στα δικά μου ιδανικά τα οποία  συγκρούονται  με τα κατεστημένα όχι τα κρατικά αλλά αυτά που κλείνουν μέσα τους οικογενειακές φατρίες, οι οποίες για να φτάσουν εκεί που είναι σήμερα έστυβαν και ξεζούμιζαν  την πλατιά μάζα του λαού.
Κάποτε μου έδωσαν κι εμέ την ευκαιρία, να με συμπεριλάβουν στο κατεστημένο τους, μα δεν κατάφεραν να βγάλουν  από μέσα μου τον ανθρωπισμό, έτσι δεν κατάφερα να γίνω όμοιός τους, να συνδιαλέγομαι σε σαλόνια με κυρίες της υψηλής κοινωνίας, ούτε να προσποιούμε αυτό που δεν ήμουν ποτέ, αλλά πάντοτε ήμουν ελεύθερος σαν τα πουλιά που  με  συνοδεύουν στο διάβα του χρόνου.  Παραδέχουμαι ότι έχασα, αλλά ο άνθρωπος  δεν φτιάχνεται από πηλό, αλλά γεννιέται…
Μετά από 50 χρόνια περίπου συνάντησα μέσω ιντερνέτ μια κόρη γνωστής μου οικογένειας Ελλήνων μεταναστών στην Γουατεμάλα, μετά από την γνωριμία μας και το χαρήκαμε αμφότεροι, είδα  σε φωτογραφία και την μητέρα της η οποία ζει και υπάρχει, λες και τα χρόνια δεν πέρασαν από πάνω της. Απότομα  άλλαξαν συμπεριφορά. Θυμήθηκα τότε τα χρόνια εκείνα τα παλιά, όπου αρνήθηκα να συμμορφωθώ προς τις διαταγές, αυτών και άλλων προς καταπίεση των εργατών τους.
 Ήμουν  για όλους  ένας αλήτης,  ο οποίος πίστευε σε ένα πιστεύω μη συμβατό με την «καλή  κοινωνία»  της πόλης του τότε, δεν συμμορφωνόμουν  με τίποτα, ίσως κι επικίνδυνος, όμως εγώ σαν τα πουλιά έβοσκα ελεύθερος χωρίς φραγμούς κι απολάμβανα ότι μου άρεσε. Αν και βρίσκομαι εδώ στο Μπρονξ, ακόμη και  σήμερα  καταλαβαίνω ότι η ελεύθερη συμπεριφορά του τότε, φτάνει και με αγγίζει μέχρι σήμερα. Απίστευτο κι όμως αληθινό!
Ευτυχώς μου έμειναν τα πουλιά αυτά που μου κρατούσαν συντροφιά είτε ήταν γλάροι, είτε κοτσύφια που μαζί γυρνάμε του 
                   χρόνου το σφοντύλι.  

Χαίρομαι τόσο!!!!!            
Γαβριήλ Παναγιωσούλης


Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2013

Ευχάριστες στιγμές!


                                      Ευχάριστες στιγμές,


Υπάρχουν ευχάριστες στιγμές που τις παίρνει ο άνεμος τις στριφογυρίζει στη ατμόσφαιρα και μετά  γυρίζουν πίσω σε σένα.
Αισθάνομαι ότι παρέλειψα να αποθανατίσω στην ιστοσελίδα μου ΠΥΛΑΡΟ τις ευχάριστες στιγμές που είχαμε περάσει στην Πύλαρο Κεφαλονιάς πριν 3 χρόνια με το φιλικό μου ζευγάρι Μάκη και Έφη Τζιλιάνου.
Από όπου και οι φωτογραφίες.

Ο Μάκης ένας   φίλος όπου το γραφείο του στην Αστόρια ήταν και είναι το αγκυροβόλιο συγκέντρωσης όλων  εμάς των Κεφαλλονιτών της διασποράς, από όπιο μέρος και να προερχόμαστε.

                            Στο βάθος το πατρικό μου σπίτι

                                   Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

Ένας Αξέχαστος Νοέμβρης:

Εκ πείρας ξέρω ότι όταν το άρθρο είμαι μακροσκελές, υπάρχουν λίγες πιθανότητες κάποιος να  το διαβάσει ολόκληρο, να το νιώσει, απλούστατα ρίχνει μια ματιά στα γρήγορα και το προσπερνά. Όμως δεν είναι ποτέ δυνατόν να μην θυμάμαι αυτόν τον Νοέμβρη με κάθε μικρή λεπτομέρεια, είναι  αυτός ο μήνας που άλλαξε το ρουν της ζωής μου, μια αλλαγή 180 μοιρών, είναι ο μήνας όπου τα γεγονότα εξελίχθηκαν έτσι παρά την θέλησή μου, άρα ήμουν ένα πιόνι των περιστάσεων.       
                                                        Ένας αξέχαστος Νοέμβρης
 
 Thanksgiving day, η ημέρα των ευχαριστιών που εορτάζεται εδώ στις ΗΠΑ την τελευταία Πέμπτη του μηνός Νοεμβρίου, χωρίς να θέλω να σκαλίσω το πώς εδραιώθηκε ή από ποιους, είναι η ημέρα όπου θυσιάζονται χιλιάδες γαλοπούλες ευχαριστώντας τον Θεό που είχε την πρόνοια να στείλει κοπάδια ινδιάνων ώστε οι οδοιπόροι μετανάστες (pilgrims) μαζί με τους ντόπιους ερυθρόδερμους να χορτάσουν την πείνα τους. Από τότε όλος ο πληθυσμός των ΗΠΑ έχει πρόσβαση σε ένα πλούσιο γεύμα,  στέλνουν δε τις ευχαριστίες του στον Θεό για τον ευλογημένο αυτόν τόπο. 

Η Ελλάδα του τότε,  η χώρα που γεννήθηκα ήταν σαν ένα ξέφραγο αμπέλι,  βασίλευε η αναρχία, σκοτωμοί, φυλακίσεις, πείνα και δυστυχία, εποχή μόλις είχε τελειώσει ο εμφύλιος 1950.
Ο κόσμος έφευγε ο κάθε ένας όπως μπορούσε, άλλος πήδαγε τα τείχη, άλλος κολυμπώντας ψάχνοντας για  κάνα σκαφίδι να τον φέρει σε άλλη γη, άλλα μέρη.
Είχε βγει η φήμη ότι η Ελλάδα παρέλαβε 100 βαπόρια Λίμπερτι, αυτά ήταν το Ελ Ντοράδο  των ονείρων της νεολαίας το πώς να μπαρκάρει έστω και υπεράριθμος, να φύγει, να φύγει μακριά.  

 Η  Νέα Υόρκη γέμισε από παράνομα Ελληνόπαιδα, αυτά που πηδούσαν από τα βαπόρια που έπιαναν σε λιμάνια,   πολλά παιδάκια ήταν  αμούστακα. Όχι,  δεν ήταν κακοποιοί, ούτε αλήτες, απλούστατα γύρευαν μια θέση κάτω από τον  ήλιο, ζητούσαν ένα μεροκάματο, μια μπουκιά ψωμί. Ήταν και η ελπίδα αυτών που  άφησαν πίσω τους ώστε να τους συνδράμουν με οικονομική βοήθεια.
Για το κράτος ήταν και μια βαλβίδα ασφαλείας, προς τους εναπομείναντες.
Πολλοί τα κατάφερναν, έπιαναν δουλειά  και εξαφανιζόταν, για άλλους αν και έβρισκαν δουλειά συνήθως να πλένουν πιάτα, η τύχη αποφάσιζε διαφορετικά. Ε! λοιπόν αυτοί με την διαφορετική τύχη γέμιζαν τα κρατητήρια του νησιού Έλλις, στο στόμιο του λιμανιού της Νέα Υόρκης.
    
                                                      
Έτσι κι αυτόν τον Νοέμβρη του 1951, ο χειμώνας είχε μπει νωρίς, το πρώτο χιόνι έπεσε στις 3 Νοεμβρίου Σάββατο καλοθύμητη μέρα, ήταν η ημέρα όπου είχε απλώσει τα δίχτυα της η μεταναστευτική υπηρεσία “immigration” μπαίνανε στα μαγαζιά κι όποιος φαινόταν ξένος, μικρός, αδύνατος, καχεκτικός, ύποπτος, ή τους κοίταζε με φοβισμένα μάτια, τον ρωτούσαν για χαρτιά αν δεν είχε τον συλλάμβαναν και  κατέληγε στην φυλακή. Ανάμεσα στους μιλώντας Ελληνικά συμπατριώτες του καιρού εκείνου  υπήρχαν και καταδότες, ‘λέγανε επί αμοιβή.’ Ένας τέτοιος πατριώτης με επισκέφτηκε μια μέρα σε εστιατόριο στους 17 δρόμους και 7 λεωφόρο όπου εργαζόμουν πλένοντας πιάτα, με ρώτησε πως ήρθα σε τούτα τα μέρη…
Αθώα είπα:  μα  με βαπόρι ασφαλώς.
Ήταν η καταδίκη μου, δεν τόξερα  τόμαθα αργά πλέον
 Το  φαγητό στα κρατητήρια στο νησί του Έλλις, είχε τα κακά του χάλια, κάθε μέρα ρύζι, ένα ρύζι άσπρο σβολιασμένο. Την  ημέρα των ευχαριστιών μας σερβίρισαν, μια ψωμιασμένη γέμιση  με ένα κομμάτι ξεσκισμένο κρέας γαλοπούλας, πατάτα πουρέ, και ένα κόκκινο ζελέ ‘cranberry sauce’  με μια γλυκόξινη γεύση. Έμοιαζε  σα να έτρεμε. Πρώτη μου φορά το δοκίμασα, μου άρεσε. Έφεραν και φωτογράφους μας πήραν φωτογραφίες, αν κι έμεινα μέσα 120 μέρες ποτέ δεν τις είδα, υπολογίζω θα ήταν για  εξωτερική χρήση μοστράροντας το ευτυχές γεγονός ότι μας τάιζαν γαλοπούλα.

Δεν ξέρω αν ποτέ δημοσιεύτηκαν ή αν βρίσκονται κάπου σε κανένα αρχείο…
 Ήρθαν διάφοροι κήρυκες ευαγγελιστές που μας παρότρυναν να διαβάζουμε την αγία γραφή, μάλιστα μας φώναζαν σε μια ειδική αίθουσα μας έδιναν από μια βίβλο με κόκκινο εξώφυλλο και μας έλεγαν να ψάλλουμε μαζί.  Τώρα ποιος από εμάς καταλάβαινε αγγλικά ή το τι εννοούσαν; Και όμως επέμεναν. Δεν  θα ξεχάσω ποτέ αυτούς του κήρυκες της εκκλησίας της χριστιανικής επιστήμης, ερχόταν τακτικά μας έφερνα πολλά βιβλία, την εφημερίδα Christian Science Monitor, με άρθρα στην Ελληνική γλώσσα, μας δίδασκαν την πίστη και τον βίο της ιδρύτριας της  Mary Baker Eddy απ την Βοστώνη.

Την δεύτερη φορά που έφαγα κάτι τι παρόμοιο ήταν στην καφετέρια των 57 δρόμων, στο Μανχάταν, ήμουνα μόνος στην Νέα Υόρκη, (αυτή η καταραμένη μοναξιά)  ξέμπαρκος, έψαχνα για μπάρκο, έμενα στο ξενοδοχείο Ρεξ στους 47 δρόμους  μην έχοντας που να περάσω την ημέρα των ευχαριστιών μπήκα στην καφετέρια και  αυτό-σερβιρίστηκα, γέμιση, γλυκοπατάτα, γαλοπούλα  και σάλτσα cranberry sauce έκατσα να φάω και να περάσω την ώρα μου, βλέποντας  και τους υπόλοιπους μονάχους,  ηλικιωμένους  να περνούν την ώρα τους, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον, ή διαβάζοντας εφημερίδα, περιμένοντας να βραδιάσει να γυρίσω στο δωμάτιο με το προσκεφάλι  σύντροφο, στην αγκαλιά του κρεβατιού.  Από τότε τρελαίνουμε για την γλυκόξινη αυτή τρεμουλιαστή σάλτσα, cranberry sauce-jelly  μου αρέσει τόσο!!!

Και όμως αυτή η ιστοριούλα ήταν το ξεκίνημα μιας νέας ζωής, ξεκομμένη από τις παραδοσιακές ελληνικές συνήθειες, έπρεπε να επιζήσω σε ένα κόσμο άγνωστο, με τη μόνη προσφορά  τα δυο μου καχεκτικά μπράτσα χωρίς μόρφωση, χωρίς επάγγελμα, μα το χειρότερο χωρίς να μπορώ να σταθώ σε καμιά χώρα, έπρεπε να περιπλανώμαι.

Αγκυροβολημένος  πριν από χρόνια στην Νέα Υόρκη, μια μέρα σαν τη σημερινή εν μέσω οικογενειακής θαλπωρής απολαμβάνω  την γλυκόξινη αυτή τρεμουλιαστή σάλτσα, cranberry sauce-jelly  μου αρέσει τόσο με γεύμα γαλοπούλας !!!  
 Γαβριήλ Παναγιωσούλης


Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

Ξαναζωντάνεψε το Παρελθόν!










Είναι μερικές φορές στη ζωή μας όπου τα αγαπημένα μας πρόσωπα θέλουν να μας ευχαριστήσουν γυρίζοντας τον χρόνο προς τα πίσω, να μας κάνουν μια έκπληξη, να ξαναθυμηθούμε τα νιάτα μας, αυτά που ξέρουν από τις διηγήσεις μας, που και ακόμα θυμούνται όταν ήταν μικρά παιδάκια. Μια κι αυτόν τον μήνα τον Νοέμβρη έχουμε τα γενέθλιά μας κι εγώ και η γυναίκα μου 6 μέρες διαφορά. 

Η Πρώτη μας κόρη, Πανωραία με τον άνδρα της Άγγελο

Μας  ετοίμασαν ένα Surprise party με ορχήστρα Mariachi  που κράτησε από το Σάββατο βράδυ ως τα ξημερώματα Κυριακή.

Θυμηθήκαμε τα νιάτα μας, χαρήκαμε και γεμίσαμε νοσταλγία και αγάπη, φιλοσοφήσαμε και τη σημερινή ζωή το τι μας μένει από εδώ κι εμπρός, ήπιαμε μερικά ποτά, χορέψαμε τραγουδήσαμε, μάλιστα από την έκπληξή μου ξέχασα και τα τραγούδια που μου αρέσουν ώστε να τα παίξουν προς τιμή μας οι mariachi.   Και με ρώταγαν συνέχεια τι σου αρέσει!
Με υποδέχθηκα με το Ισπανικό τραγούδι:  Ya viene el Rey!!!




Έτσι από την Παρασκευή με παρότρυναν να φύγω απ’ το σπίτι, ήρθε και με πήρε  ο γαμβρός μου με την άλλη μου κόρη μένουν μακριά για  να μείνω μια δυο μέρες σπίτι τους, με χρειαζόταν. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά …


Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

Έλληνες της Νότιαs Αμερικής

                                              ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΜΟΥΣΤΑΚΗ ΣΤΟ ΣΑΝΤΙΑΓΚΟ ΧΙΛΗΣ
Νίκος Αλεξανδράτος, Ρώμη και Μαρκατα, καλοκαίρι 2013

Όταν ήμουν στην Ρώμη, ένας φίλος από τo Santiago, που ήξερε πως είμαι από την Κεφαλονιά, με ενημέρωσε πως στην Χιλή υπάρχει ένα Ίδρυμα φτιαγμένο από τον εκ Κεφαλονιάς (Δενδρινατα) Γαβριήλ Μουστάκη-Δραγωνα. Το ίδρυμα φέρει το όνομα «Ίδρυμα Γαβριήλ & Μαίρης Μουστάκη», και έχει ως αποστολή (μεταφράζω από τα Ισπανικά από την ιστοσελίδα http://www.mustakis.com/historia/text_003.htm -):
 «να συμβάλει στην ανάπτυξη του δυναμικού των νέων της Λατινικής Αμερικής, και ιδιαίτερα των Χιλιανών, για τον πολιτισμό, διανόηση και δημιουργικότητα σε βάση ανθρωπιστική και χριστιανική ξεκινώντας από τις Ελληνικές ρίζες».
Η ίδια ιστοσελίδα περιέχει ένα βραχύ βιογραφικό του δημιουργού του Ιδρύματος Γαβριήλ Μουστάκη που πήγε στην Χιλή το 1935 και εισήλθε στην εταιρία Gianoli-Mustakis & Cía που είχε συνιδρύσει το 1922 ο αδελφός του Γεώργιος, η ιστορία του οποίου παρουσιάζεται στην ιστοσελίδα http://www.mustakis.com/historia/text_001.htm
(μεταφράζω από τα Ισπανικά από την πιο πάνω ιστοσελίδα)
«Γαβριήλ Μουστάκης Δραγωνας, 1901-1996
Γεννήθηκε στην Κεφαλονιά την 29/08/1901. Σπούδασε ιατρική στην Αθήνα και κατόπιν διοίκηση στο πανεπιστήμιο Νέας Υόρκης. Στην Νέα Υόρκη παντρεύτηκε την Μαίρη Πλαστρόπουλου, και μαζί εγκαταστάθηκαν στην Χιλή το 1935, όπου εισήλθε στην εταιρία Gianoli-Mustakis.
Η αφιέρωση του για την σύσφιξη των πολιτισμικών δεσμών μεταξύ Χιλής και Ελλάδας αναπτύχτηκε με το ρόλο του ως μορφωτικού ακολούθου της Ελλάδας και ως γενικού προξένου της Ελλάδας στο Σαντιάγκο.
Τα χρόνια που πέρασε ασχολούμενος με το εμπόριο και τα συχνά ταξίδια του μέσα στην Χιλή, τον οδήγησαν να γνωρίσει και να εκτιμήσει την ζεστασιά του χαρακτήρα των Χιλιανών και να γοητευθεί από την αθωότητα των μικρών παιδιών στα διάφορα μέρη της Χιλής. Έτσι, από την δεκαετία του 1970 άρχισε να θέτει υπό την αιγίδα του μια σειρά από δημόσια σχολεία , το όποια έπαιρναν το όνομα Σχολεία Ελλάδα (escuelas Grecia).  Το όραμα του ήταν πάντοτε να συσφίξει τους δεσμούς μεταξύ των δυο λαών και των ιδιοσυγκρασιών τους.
Η αφιέρωση του σε αυτά τα 13 σχολεία με φτωχά μέσα και σε περιοχές απομονωμένες  από τα κύρια κέντρα του γίγνεσθαι της χώρας υπήρξε πηγή βαθειάς ικανοποίησης για τον ίδιο και την σύζυγο του. Κατά τον χρόνο του θανάτου του την 26/04/1996 ο Don Gabriel είχε ήδη φτιάξει το Ίδρυμα που φέρει το όνομα του και αυτό της αείμνηστης συζύγου του, και με αυτό πραγματοποίησε το όνειρο του να διαδώσει και αναπτύξει τις πολιτισμικές άξιες σε αυτούς που το είχαν περισσότερο ανάγκη κατά την έναρξη της τρίτης χιλιετίας» (τέλος μετάφρασης).
Μια από τις συνδρομές του Ιδρύματος ήταν να δωρίσει τον οπτικοαουστικό εξοπλισμό που χρησιμοποιείται στο Μετρό του Σαντιάγκο για να προβάλει, στον σταθμό που φέρει το όνομα Ελλάδα (Metro Grecia που βρίσκεται στην λεωφόρο Grecia, όπου και η Ελληνική ορθόδοξη εκκλησία), εικόνες από το Μουσείο της Ακρόπολης. Αυτός ο σταθμός είναι διακοσμημένος  με 16 εκμαγεία  της δυτικής ζωοφόρου του Παρθενώνα (δες παρακάτω εικόνα - από τα μάρμαρα του Παρθενώνα που βρίσκονται στο Λονδίνο) κατασκευασμένα από το Μουσείο της Ακρόπολης και δωρηθέντα στην πόλη του Σαντιάγκο.  


    

Πληροφορίες για την δομή και δραστηριότητες του Ιδρύματος παρέχονται στην ιστοσελίδα http://www.fundacionmustakis.com  που έχει διάφορα Ελληνικά ονόματα (Μουστάκη και άλλα) στο Διοικητικό Συμβούλιο.
Ο Νίκος Αλεξανδράτος είναι αδελφός μου  


Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

Κύριος Κοκί


Ο Κύριος Κοκί  είναι το όνομα του εστιατορίου,  εδώ στην Νέα Υόρκη, στα Ισπανικά Don Coquí όπου εννοεί ο αξιότιμος, ή ο σεβαστός, ή ο άρχοντας Βάτραχος «Κύριος Κόκι»  σερβίρουν φαγητό παραδοσιακό του Πουέρτο Ρίκο. Οι μικροσκοπικοί αυτοί βάτραχοι είναι κάτοικοι του Πουέρτο Ρίκο, αρχίζουν να τραγουδούν από την δύση του ήλιου, μέχρι τα χαράματα. Οι μελωδίες των Κοκίς συντροφεύουν  τους νησιώτες να κοιμηθούν ακούγοντας τα ολονύχτια μονότονα κο-κί, κο-κί.
Η επιστημονική ονομασία του βάτραχου αυτού είναι Eleu-thero-dactylus, Ελευθεροδάκτυλος. 



 Εορτάζοντας τα 21α  γενέθλια του εγγονού μας Μπάμπη 9η  Νοεμβρίου, μα και τις ονομαστικές μας εορτές των αρχαγγέλων της προηγούμενης ημέρας  8η  Νοεμβρίου και  θέλοντας να περάσουμε μια διαφορετική εμπειρία  στην Νέα Υόρκη, επισκεφτήκαμε ένα τέτοιο παραδοσιακό εστιατόριο. Ο  πρώτος όροφος ήταν αίθουσα με ορχήστρα μπαρ και χορό, ανεβήκαμε τις σκάλες στο δεύτερο όροφο του κτιρίου, ήταν το εστιατόριο,  η μουσική της ορχήστρας  αναμεταδιδόταν και σε όλο το κτίριο.

Μπήκαμε στην αίθουσα αναμονής με Μπαρ, αφού ήπιαμε ποτά εγώ μόνο 2 cubalibre, η σκηνή μου έφερε μια νοσταλγική προηγούμενή μου ζωή τόσο γνωστή ώστε αισθάνθηκα οικειότητα με το περιβάλλον, βλέποντας στα σκαμπό να κάθονται κορίτσια να απολαμβάνουν την μουσική και το ποτό τους, έτσι μούρθε να ρίξω κάνα δυο στροφές.
Όμως παρατήρησα γύρω μου, άτομα νεαρά, κανένας ασπρομάλλης, τότε τι να κάνω, θεώρησα τον εαυτόν μου σαν κάτι το σπάνιο,  κάθισα στο καναπεδάκι μαζί με τους άλλους περιμένοντας να μας φωνάξουν για άδειο τραπέζι. Να πω ότι τρόμαξα όχι, αλλά σκέφτηκα ότι πρέπει να έχουμε περισσότερες ευκαιρίες, σαν αυτές της νιότης μας εμείς με τα ασήμια στα μαλλιά.

Εκεί φάγαμε μια τεράστια (εγώ) Paella, θαλασσινά με ρύζι, λουκάνικο, κλπ… και  ο κάθε ένας σύμφωνα με το τι του άρεσε σε στυλ του Πουέρτο Ρίκο.        
Στο τέλος μας κέρασαν κρέμα καραμελέ κι άλλα, το ξεπροβόδισμα ήταν με ένα γλυκό ποτό άσπρο σα γάλα κοκίτο.


Φύγαμε εγώ ευτυχής που ξαναθυμήθηκα τα νιάτα μου, οι υπόλοιποι χαρούμενοι και ικανοποιημένοι.  
Και του χρόνου φίλοι μου με καλή υγεία

Γαβριήλ Παναγιωσούλης






Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013

Μνημείο ενός Έλληνα, 1613



Απίστευτο ένας Έλληνας στη Νότια Αμερική με τις καραβέλες του Κολόμβου.
Η πόλη  ΠΙΣΚΟ λιμάνι βρίσκεται νότια της Λίμα πρωτεύουσας του ΠΕΡΟΥ
Μια πρόχειρη περίληψη μετάφρασης της Ιστοριούλας αυτής που βρήκα ψαρεύοντας στο διαδίκτυο, με αποδεικτικά τον τάφου (μνήμα) του ΕΛΛΗΝΑ έτος 1613

Τα 400 χρόνια της Διαθήκης του Πέτρου Μανουήλ

                                  « Του Έλληνα»

Φίλοι μας. Εμείς οι  Περουβιανοί αυτό το μήνα γιορτάζουμε ένα πολύ σημαντικό γεγονός για το δικό μας ποτό το της σημαίας μας. Λοιπόν στις 30 Απριλίου του 1613 ένας πλούσιος άρχοντας  Don Pedro Emanuel, με το παρατσούκλι ο Έλληνας, (γεννήθηκε στον νησί της Κέρκυρας Ελλάδα) κάτοικος της Villa Valverde, τη λεγόμενη Ica από την ίδρυσή της, ο οποίος μετά που εμπιστεύτηκε την ψυχή του στο Θεό, άφησε στην διαθήκη του  ένα σωρό περιουσιακά ακίνητα σε διάφορα πρόσωπα, που περιέχονται στα έγραφα του πρωτοκόλλου αριθ. 99 που γράφτηκε καθ’  υπαγόρευση από τον γραμματέα (γραφέα) Francisco Nieto, έτσι όπως μας το παρουσιάζει ο ιστορικός ερευνητής Don Lorenzo Huertas Vallejos, εις το αξιόλογο βιβλίο του: «Χρονολογία παραγωγής κρασιού και Pisco. Περού 1548-2010»     που δημοσιεύτηκε από ην Editorial Universitaria  de la URP»  …εκεί εις το πρωτόκολλο του 1613, βρήκε  την γραπτή  Διαθήκη του Έλληνα Πέτρο Μανουήλ, ίσως ο πρώτος παραγωγός aguardiente  τσίπουρου (κονιάκ) από σταφύλια της     Ica, σελίδα 40, ο  Huertas  μεταφράζοντας την διαθήκη, (από την οποία αντιγράφουμε  αυτολεξεί ένα απόσπασμα) αυτό μας δείχνει όπως ο Έλληνας τα θέτει:
 Πάνω από 30 πήλινα δοχεία tinajas (σαν πλατιές στάμνες) γεμάτες κονιάκ, εκατόν εξήντα   botixuelas ternan τρισδιάστατα δοχεία,    Μπράντι… συν ένα βαρέλι Κονιάκ, που μας δίνει 30  δοχεία από το ως άνω αναφερόμενο ποτό.    
…………………………………………………………………………………………
Σε ένα άλλο μέρος του έργου του στην σελίδα 87 ο Huertas μας λέει:    
«… Πέτρος Μανουήλ ο Έλληνας στην αρχή του 17ου αιώνα είχε ένα  λέβητα (καζάνι για να παράγει aguardiente αλκοολούχο ποτό σαν Τσίπουρο), σε άλλα ντοκουμέντα αναφέρονται κατσαρόλες, τηγάνια. Αυτά τα εργαλεία που αναφέρονται στον δέκατο έκτο και δέκατο έβδομο αιώνα η χρήση τους συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
………………………………………………………………………………………
Λοιπόν αυτά και άλλα αποδεικτικά στοιχεία σχετικά με την ηλικία του δικού μας Pisco,  αν σκεφτούμε λιγάκι και αν πάρουμε παράδειγμα ότι το έτος 1613 ο Πέτρος Μανουήλ «Ο  Έλληνας»  κατά τις τελευταίες στιγμές της ζωής του κληροδότησε τις Botijuelas de Burney  (δοχεία) που περιείχαν το μοναδικό αλκοολούχο ποτό γνωστό σήμερα ως Pisco, αυτό εννοεί ότι πριν από πολλά χρόνια υπήρχε στο εμπόριο, λαμβάνοντας υπ όψιν τον χρόνο που απαιτείται  για το αμπέλι να αποδώσει καρπούς  και στη συνέχεια να αποσπάσει το πολύτιμο υγρό το οποίο όπως είναι γνωστό πρέπει να «κατακάτσει» όχι λιγότερο από 3 μήνες μετά για απόσταξη
………………………………………………………………………………………
Γι’ αυτό φίλοι αυτό τον χρόνο γιορτάζουμε την 400η επέτειο από την πολύτιμη αυτή Διαθήκη και σας προσκαλούμε να συμμετάσχετε μαζί μας σε αυτή τη γιορτή σα φόρο τιμής σε αυτόν τον επιφανή ερευνητή,  όπως επίσης συνοδεύετε με τη νεκρολογία της πρόσκλησης που  σας ετοιμάσαμε.  
…………………………………………………………………………………      


 Γαβριήλ Παναγιωσούλης




Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

Ανθρώπινες συνήθειες από Γουατεμάλα


Ας το Φιλοσοφίσουμε λιγάκι τη είναι η ζωή, άλλοι κλαίνε, άλλοι τραγουδούν

Ένα μίγμα συναισθημάτων χθες 2 Νοεμβρίου (ημέρα των Αγίων Πάντων, ή  ημέρα των νεκρών) κατέλαβε τους επισκέπτες των νεκροταφείων, άλλοι έκλαιγαν για τον χαμό των προσφιλών τους προσώπων, άλλοι χαρούμενοι τραγουδούσαν πιστεύοντας ότι οι αγαπημένοι τους νεκροί ξεκουραζόταν  σε ένα καλύτερο μέρος, εκεί  όπου ο πόνος δεν έχει καμιά θέση…

 Día de los Santos,

Una mezcla de sentimientos invadió ayer a quienes visitaron  cementerios de la provincia en el Día de todos los Santos, ya que mientras unos lloraban la partida de sus queridos, otros mostraban alegría, porque creen que estos descansan en un lugar mejor, donde el dolor no tiene cabida.  
De Prensa Libre Guatemala

Γαβριήλ Παναγιωσούλης