Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013

Συνταξιοδότηση


                                        Συνταξιοδότηση,
 
Όσα χρόνια δουλεύαμε στο μαγγανοπήγαδο κουρασμένοι, ιδρωμένοι, περιμέναμε να έρθει μια άσπρη μέρα να λυτρωθούμε από το Αχ! Βαχ! Της καθημερινής  βιοπάλης.
Η μέρα που θα είχαμε το δικαίωμα να παίρναμε την σύνταξή μας, η μέρα όπου θα γινόμασταν κύριοι του εαυτού μας, η μέρα όπου θα είχαμε ελεύθερο χρόνο να τον κάνουμε ότι μας αρέσει, ότι μας καπνίσει, άσε που δεν σου επιτρέπουν ούτε να καπνίσεις σε δημόσιο χώρο.  
Και ήρθε αυτή η πολυπόθητη μέρα και πέσαμε σε αμηχανία, μα να δοκιμάσω  ετούτο, ή όχι ας δοκιμάσω εκείνο, πρέπει επιτέλους με κάτι να γεμίζουμε τις ελεύθερες ώρες μας.
Όμως μαζί με την ελευθερία του σώματος, έρχεται και το μέτρημα, τι μετράς; Μα  τη σύνταξη, αν αρκεί να κάνω αυτή ή την άλλη κίνηση λες και παίζεις σκάκι, μετά οι κινήσεις θέλουν και γερά κότσια, που όμως δεν υπάρχουν, μετά βαριέσαι όλο το ίδιο και το ίδιο κάθε μέρα, δεν έχεις με ποιον να αντιμιλήσεις, να τσακωθείς, να νευριάσεις, η εφημερίδα, τηλεόραση, το διάβασμα έχουν κι αυτά τα όριά τους, ακόμα και οι συναντήσεις του Σαββάτου, μια το χιόνι, μια ο ήλιος, μια η ανημποριά, μια  οι αποστάσεις έχουν κι αυτές ατονήσει.
Και το σπουδαιότερο απ’ όλα όταν ήσουν νέος κάθε εμπόδιο το προσπέρναγες, για κάθε καλύτερη αλλαγή της ζωής σου, έλεγες έχω περιθώριο, θα  εργαστώ έξτρα θα το απολαύσω κι αυτό.
Έτσι σήμερα συνταξιούχοι πια όταν τύχη και μαζευτούμε κάπου, αναπολούμε τα περασμένα και προσπαθούμε να μην τεντώνουμε το χέρι μας πιο εκεί από τα μετρημένα αργύρια, αυτά της σύνταξής μας, αυτά που μας δίνουν, νομίζοντας ότι βρισκόμαστε σε μια εποχή που είχαν  την δύναμη να σταυρώσουν τον Θεάνθρωπο, που όμως σήμερα δεν την έχουν.  

Γαβριήλ Παναγιωσούλης      

          



6 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Κι άντε να "μεταφράσεις" τα τριάκοντα αργύρια του τότε με τα μετρημένα πλέον ευρώ των σημερινών συντάξεων για τα δεδομένα της Ελλάδας ή τα $ των δικών σας. Δεν ξέρω πως είναι εκεί αλλά εδώ από το μόνο που ξέρουν να κόβουν οι φωστήρες των οικονομικών είναι από τις συντάξεις... Τι πιο εύκολο, που να τα βάζουν με τα μεγάλα άπιαστα ψάρια...

Άστα να πάνε, φίλε... Κι εδώ είναι πρωί Κυριακής, βρέχει κιόλας... Άστα να πάνε σου λέω.

Τι όμορφα να ήμασταν τώρα σε καμιά τροπική ζούγκλα να απολαμβάνουμε την ομορφιά της, δίχως φράγκο στην τσέπη...

pylaros είπε...

Καλημέρα φίλε μου,
Χθες πήγα στην Αστόρια στην Συγκέντρωση του Σαββάτου, είδα 3 φίλους, απογοητεύτηκα, γύρισα σπίτι κι έγραψα τα της σύνταξης, μετά σκέφτηκα αν ήμασταν σε τροπικά μέρη δεν χρειαζόμαστε ούτε βαριά ρούχα ούτε καλοριφέρ,
μετά κι εδώ όλα ανεβαίνουν κάθε μέρα οι φόροι, τα εισητήρια η τιμή του γκαζ τα φαγητά, τα ανταλακτικά, όλα τρέχουν με έναν πληθωρισμό.

Αυτή που μένει ακίνητη σαν κολόνα του δρόμου είναι η έρημη η σύνταξη, τα έβαλα στο κόσκινο και όταν γύρισα απ᾽την Αστόρια έγραψα αυτό, έτσι για να ξεσκάσω...
Είναι ο καθρέφτης της σημερινής παρούσας ζωής κι εδώ τα μονοπώλεια του Η. ρεύματος, της θέρμανης σου τα παίρνουν από την τσέπη για να έχεις το δικαίωμα να αναπνές, να ζεσταθείς.

χαιρετισμούς

ευχαριστώ
Γαβριήλ

Dennis Kontarinis είπε...

Kαλησπέρα φίλε μου.
Ξέρεις τι τα κάνουν τα λεμόνια όταν τα στίψουν;
Όσο για τις εδώ συντάξεις μας να μην έχουμε παράπονο διότι όχι μόνο δεν μας κόβουν άλλα όλο και κάτι μα δίνουν κάθε χρόνο.
Όπως γράφει κι΄ο Στράτος, στην Ελλάδα οι συντάξεις υπάρχουν μόνο για να δέχονται περικοπές.
Νάσαι καλά φίλε μου

Αστοριανή είπε...

Πένθιμο εμβατήριο... οι καταγραφή σου,
Γαβρίλη μου.
Παγκόσμια η κρίση.
Μα όταν είναι κοντινή (μαζί και η πατρίδα) τότε τζούζει η πληγή περισσότερο.
Να είσαι καλά, Φίλε μου.
Υιώτα

pylaros είπε...

Καλημέρα φίλε Ντένη,

Είναι ακριβώς όπως το λες, μου θύμησες τις λεμονόκουπες, όμως κάποτε εδώ και χρόνια πήαγαινα τα Σάββατα και ξαναγύριζα ανανεωμένος μετά από διάφορες συζητήσεις, υπήρχε κόσμος, σήμερα πάω και γυρίζω θλιμένος, πόσο λίγοι έχουμε απομείνει!

Ευχαριστώ θα ξεκουραστείς αυτές τις ημέρες, σχολεία κλειστά.

χαιρετώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Καλημέρα αγαπητή μου Υιώτα,
Είχα πάει στον Μάκη, θυμήθηκα τα παλιά, είδα τα τωρινά, έπαθα σοκ.

Μετά γύρισα στο Μπρονξ, πάλι αισθάνθηκα αυτή την μοναξιά, της ηλικίας μου.

Αλλά καλύτερα να τ' αφήσουμε όπως είναι.
Ευχαριστώ
Χαιρετισμούς Δημήτρη
Γαβριήλ