Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

Ο Μάης του Σήμερα


                                   Ο Μάης του σήμερα
 Στα  τζάμια ακούγονται οι σταγόνες της βροχής που έσπαγαν  τα μούτρα τους. Όχι δεν είναι χειμώνας, Μάης μήνας είναι, είχε πλέον σουρουπώσει όταν  άνοιξα την τηλεόραση, ένα κανάλι που πάντα βάζει κλασικά έργα  είχε ένα ασπρόμαυρο αγγλικό έργο  με τίτλο Ten little Indians της συγγραφέας  Agatha  Christie. 
Και τι δεν μου θύμισε η ιστορία του έργου αυτού. Θυμήθηκα  στο χωριό μικρός 8-9 ετών ερχόταν ένα περιοδικό την εβδομάδα και πέρναγε από χέρι σε χέρι, ήταν ο Θησαυρός ή το Ρομάντζο είχε λοιπόν σε συνέχειες το μυθιστόρημα αυτό, στα Ελληνικά ο τίτλος ήταν «Οι δέκα μελλοθάνατοι» έπαιρνα το περιοδικό και κρυβόμουν στον αχερώνα και διάβαζα, διάβαζα μέχρι να τελειώσει.     Περιμένοντας το περιοδικό της επόμενης εβδομάδας, μου έκανε τέτοια εντύπωση όπως και τα άλλα μυθιστορήματα, όπως «ο Αρχισιδηρουργός» Γαλλικό, «Ο Κόκκινος Διάβολος» πειρατικό, Η «Ζανέτα Λορεντάνη» του Μιχαήλ Ζεβακό της εποχή της Γαληνότατης Ενετικής δημοκρατίας,   σε συνέχειες ώστε ζούσα να ονειρεύομαι χώρες εξωτικές, περιπέτειες που η τύχη τ’ έφερε έτσι ώστε να παρατήσω το χωριό, πατρίδα, γονείς, να ξενιτευτώ να ζήσω τις πολύχρωμες φανταστικές περιπέτειες των τότε μυθιστορημάτων, πασχίζοντας για τα προς το ζην, τρέχοντας να βρω το άπιαστο νιρβάνα αφήνοντας τον αχερώνα, που κι αυτός γκρεμίστηκε απ’ τους σεισμούς.
Όλα αυτά μ’ έκαναν να χάσω τον ύπνο μου, προσπάθησα να μην σκέφτομαι το παρελθόν, την πηγή του είναι μου διαβάζοντας. Δεν βαριέσαι χαμένος κόπος, μέχρι που διάβασα σε μια σελίδα, ότι  το σήμερα προχωρεί ακάθεκτο, μάλιστα γράφει  κι ένα ρητό (με τα μέτρα του χθες δεν μπορείς να εξηγήσεις το σήμερα) το οποίο αντιγράφω από το Περιοδικό  του Εθνικού Κήρυκα ΝΥ    που όμως δεν με αντιπροσωπεύει εφόσον το χθες μου ζει, υπάρχει  σε κάθε μου σημερινή κίνηση.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης


4 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

...όλα καλά, Φίλε μου...

μα τα λουλούδια που έβαλες... θυμίζουν τα κατακίτρινα σπάρτα της πατρίδας... και -δυστυχώς- δεν είναι ίδια...
τούτη την εποχή, ειδικά το Χομ-Ντίπο τα ξανάφερ... μα δεν τα αγόρασα... Οι παραλλαγές δεν μοιάζουν, απλά θυμίζουν,
σαν τις αναμνήσεις σου
που σε ξαγρυπνούν
-και με ξαγρυπνούν συχνά-
δίχως να δίνεται λύση καμιά...

Νομίζω
οι δικοί μας, εκεί κάτω, συνηθίζουν
στα σκαμπανεβάσματα της χλιδής και της ασωτίας...
-θα μου πεις ότι δεν έχουν άλλη εκλογή...
Πίστεψέ με, βαρέθηκα τις δικαιολογίες τους
και τα κλαψουρίσματα...

Α! και πήγε μεσάνυχτα...
Άσε την σελήνη να κρυφογελάει... αύριο, θα βρέξει πάλι...
Σε χαιρετώ,
Υιώτα

pylaros είπε...

Καλημέρα αγαπητή μου Υιώτα.

Τα δικά μας σπάρτα είχαν λουλουδάκια κατακίτρινα ενώ αυτά εδώ είναι ήμερα λουλούδια όχει όπως τα σπάρτα.

Είδα στην πραγματικότητα το έργο αυτό (ΟΙ Δέκα Μελλοθάνατοι) και μου θύμησε όλα τα περασμένα μέχρι να φτάσω ως εδώ.
Τότε άρχισαν τα εάν και οι αμφιβολίες τι θα ήταν καλύτερα...
Το κανάλι αυτό το έχεις κι εσύ είναι το TURNER CLASSIC MOVIES channel 41

χαιρετισμούς
Γαβριήλ

Μαριάνθη είπε...

Αυτή η ανάρτησή σου αγαπητέ μου Γαβριήλ είναι θησαυρός. Πόσα έφερε και στον δικό μου νου. Σα να με είδα παιδί του δημοτικού με απογειωμένη την αγωνία μέχρι να ανοίξει ο πατέρας μου στο μαγαζί(Πρακτορείο Εφημερίδων, Κέντρο Τύπου θα λέγαμε σήμερα) το δέμα με τα περιοδικά της εβδομάδας και να αρπάξω από μέσα αυτά που με ενδιέφεραν να τα διαβάσω...
Λες και για το Ρομάντζο και για το Θησαυρό... Θυμάμαι μεσημέρια του καλοκαιριού που με έπαιρνε δίπλα της η μαμά μου και μου διάβαζε κάποιες από τις στήλες από τις ιστορίες μιας ζωής ...ή ό,τι ήταν λίγο πολύ κατάλληλο από το Ρομάντζο. Τι ωραίες εικόνες... Πολλά μου έφερες στο νου με αυτή την ανάρτηση. Πολλά που ξεκουράζουν τη ψυχή μου . Σε ευχαριστώ. Πάντα ωραίος στο γράψιμο και στις ιδέες.

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,

Πολλές φορές συνδυάζω το παρελθόν με ρο παρόν όταν υπαρχει κάτι ένα τσούγκρισμα όπως στην περίπτωση αυτή το ΦΙΛΜ (Οι δέκα Μελλλοθάνατοι) που μου είχε κάνει τόση μεγάλη εντύπωση διαβάζοντας το στην ηλικία των ονείρω μου την παιδική.

Πάντα στην ζωή του σήμερα σε αυτή που τρέχει με την ταχύτητα του φωτός πάνατ υπάρχει κάτι που μας φέρνει πίσω σε μια ηλικία τότε που η ζωή ήταν γεμάτη όνειρά.

Ευχαριστώ πολύ

χαιρετισμούς
με αγαπη

Γαβριήλ