Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

Χρόνια Πολλά


Ένας καινούργιος χρόνος ανατέλλει στον ορίζοντα 2014,
                     Χρόνια πολλά


Τρεις αιώνες κάνουν τον περίπατό τους εδώ στην ΠΥΛΑΡΟ.
Ανατέλλουν μέσα  από ασπρόμαυρα όνειρα, μέσα από στάχτες πολέμων,  μέσα από παγκόσμια αλητεία σε θαλασσινά πεζοδρόμια και καταλήγουν στο σήμερα του 21ου  αιώνα.     



Καλωσορίζουμε τον καινούργιο χρόνο 2014 με μια original φωτογραφία του παππού μου Γαβριήλ και της γιαγιάς μου Μαρίας του 19ου  αιώνα γύρω στα 1884 (οι ρίζες μου)  εν συνεχεία με μια φωτογραφία του 20ου αιώνα, (τα κλαδιά τους)  στο πατρογονικό μου σπίτι εποχή πολέμου 1943,

Eν συνεχεία φωτογραφία του περασμένου χρόνου μαζί με το έτερον ήμισυ και εν συνεχεία φωτογραφία  όπου  τα δυο έγιναν πέντε και τα πέντε έγιναν 13.


Όλοι εμείς    ευχόμαστε  στους φίλους-ες αναγνώστες-ιες  κι επισκέπτες του ΠΥΛΑΡΟΣ  Χρόνια πολλά,  ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος 2014,
Με υγεία και χαρά.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης



Υ.γ.Με έχει πιάσει ένας σκεπτικισμός για το τι θα μας φέρει ο καινούργιος αυτός χρόνος;
Άγνωστο,  είμαστε τόσο μικροί ώστε μας είναι αδύνατον να κάνουμε μια κάποια αισιόδοξη πρόβλεψη, που να περνά από το χέρι μας… 










Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Χριστούγεννα 2013

Χριστούγεννα του σήμερα,2013


                                     Χριστουγεννιάτικη Προθέρμανση 

Τούτες τις μέρες συναντιόμαστε να ευχηθούμε χρόνια πολλά από καρδιάς  σε φίλους και γνωστούς, αυτούς που, αγαπάμε,  εκτιμούμε και δεν θα είμαστε μαζί την Άγια Νύχτα, “noche buenaΕπίσης εύχομαι   στους αναγνώστες, φίλους και επισκέπτες της ιστοσελίδας μου
Χαρούμενα κι ευτυχισμένα Χριστούγεννα, υγεία και ειρήνη στον κόσμο ολόκληρο.


                                      Γαβριήλ


Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

Χριστούγεννα η γέννηση του Θεανθρώπου, πριν πολλά, πολλά χρόνια.

   

Εύχομαι σε όλους τους επισκέπτες, αναγνώστες και φίλους, μα και σε όλο τον κόσμο Χαρούμενα κι Ευτυχισμένα Χριστούγεννα.



Οι Χριστουγεννιάτικες εμπειρίες ανά την υφήλιο μοιάζουν σαν σταλαγματιές, πλουτίζουν  την μνήμη μας με πολύχρωμες εικόνες απ’ τα περασμένα, φτωχικές αλλά γεμάτες αγάπη, θρησκευτική πίστη και θαλπωρή, αλτρουιστικές, ανθρώπινες,  βίαιες και καταπιεστικές, μοναχικές εν πλω, ή ξεφάντωμα σε διάφορα λιμάνια παρέα με ποτό και γυναίκες.  
Όλες αυτές οι σταλαγματιές μεταμορφώνονται σ’ ένα πολύχρωμο ουράνιο
τόξο κάθε μια με διαφορετικό χρώμα και αίσθημα, με περιτυλίγουν αιωρούμενες συνεορτάζοντας μαζί μου την Χριστουγεννιάτικη αυτή ημέρα.

Οι Χριστουγεννιάτικες σταλαγματιές μούσκεψαν και βάφτισαν το είναι μου.    

Χριστουγεννιάτικες σταλαγματιές  στο χωριό, δεκαετία 1940
Ένα χαρτόνι, ζωγραφισμένη μια φάτνη, στημένη σ’ ένα ξύλο, παιδικές φωνές να ψάλλουν τα κάλαντα,  το Χριστός γεννάτε σήμερον,  με την ελπίδα ένα φιλοδώρημα, μια μπουκιά ψωμί.
Η μπότα του κατακτητή ακούγεται στον δρόμο  βαριά σκληρή απάνθρωπη.
Η ελπίδα του λαού, ξέσπαγε σ’ ένα παραλήρημα θρησκευτικής  έξαρσης. Απ’ έξω απ’ την εκκλησία κόχλαζαν τα πάθη, οι σκοτωμοί,  η πείνα, η δυστυχία, η  κοινωνία μας  μικρή , ο κόσμος μας, τόσο κλειστός όσο χώραγε το μάτι σου.
Και όμως ήταν Χριστούγεννα!

Χριστουγεννιάτικες σταλαγματιές  Αθήνα 1949
Ένα υπόγειο παγωμένο, θα τρώγαμε κρέας, μια κονσέρβα  Αργεντινής   Corned beef, η λαδιά του τηγανιού γέμισε τα πλεμόνια μας.
Και όμως ήταν Χριστούγεννα.
                               *
Χριστουγεννιάτικες σταλαγματιές, Χάβρη Γαλλία 1950
Κοίταζαν την Ελληνική σημαία που κυμάτιζε στην πρύμνη του βαποριού αναποφάσιστοι, τέλος πήραν θάρρος ανέβηκαν στο βαπόρι, ένας  Πατέρας,  η μάνα, το κοριτσάκι, μας κοίταζαν στα μάτια, κάθισαν μαζί μας στην τραπεζαρία του πληρώματος, φάγαμε όλοι μαζί, ήταν Έλληνες.
Ήταν Χριστούγεννα 
                               *
Χριστουγεννιάτικες σταλαγματιές, Νέα Υόρκη 1951
Ήρθε η φιλόπτωχος, κάποιας ενορίας της Νέας Υόρκης, μερικές συμπαθητικές κυρίες, μαζί τους κι ένας ιερέας,  μας μοίρασαν δωράκια γλυκά απ’ την πατρίδα, ξημέρωνε Χριστούγεννα.
Με ξύπνησε θόρυβος από κλειδιά αυτά που κουδούνιζαν  στα χέρια του δεσμοφύλακα, κρύφτηκα κάτω απ τα σκεπάσματα, δάκρυα γέμισαν τα μάτια μου, ένας λαθραίος χωρίς φωνή.
Και όμως ήταν Χριστούγεννα,
                               *  
Χριστουγεννιάτικες αρμυρές σταλαγματιές εν Πλω!
Αρμενίζοντας μερόνυχτα τους Ωκεανούς, μαζί με τα κεράσματα λέγαμε τα χρόνια πολλά και μια ευχή αδέλφια και του χρόνου στα σπίτια μας.  
Τώρα πόσοι από εμάς το κατόρθωναν αυτό;
Κι όμως ήταν Χριστούγεννα
                               *
Χριστουγεννιάτικες σταλαγματιές, Γουατεμάλα 1961
Ο λαός γλεντούσε στους δρόμους, παραμονή Χριστουγέννων, μουσική και χορός  παντού, ναυτικοί εμείς ψάχναμε για κάτι  το ανθρώπινο για κατανόηση, για αγάπη μακριά από του λιμανιού τα καταγώγια.  Ανακατευθήκαμε με τους ντόπιους, χορέψαμε, γλεντήσαμε μέχρι το πρωί. Ήταn η Αγία νύχτα,
Noche Buena.
Και όμως ήταν Χριστούγεννα
                               *
Χριστουγεννιάτικες σταλαγματιές 2011
Σαν τουρίστα αμερικάνος, αλήθεια τι άσχημα που ακούγεται αυτή η λέξη;
Ξαναπήγα  στα παλιά μου λημέρια, φθάσαμε στο Livingston,
 Ένα λιμανάκι της Γουατεμάλας στην καραϊβική, ξαναζωντάνεψαν οι αναμνήσεις,  περάσαμε την παραμονή Χριστουγέννων σε κέντρο ακούγοντας προς τιμή μας  τραγούδια της γλώσσας   garífuna, γρατζουνώντας την κιθάρα τους, οι κάτοικοι   είναι μίγμα απογόνων, West African, Carib, and Arawak.
Απολαύαμε την ημέρα των Χριστουγέννων κάνοντας  μπάνιο σε πλαζ της περιοχής.
Κι όμως ήταν Χριστούγεννα, Χριστούγεννα αναμνήσεων, Χριστούγεννα διαφορετικά, Χριστούγεννα ευτυχισμένα.     
    
 Γαβριήλ Παναγιωσούλης









Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013

Φτωχοί και Πλούσιοι


Κάποτε στα μονοπάτια της ζωής μου συνάντησα και συναντώ κάθε μέρα συνανθρώπους μου, οι οποίοι έχουν την απαίτηση για να μου πουν μια καλημέρα να σκέπτομαι και να πράττω το ίδιο με αυτούς! Είναι η διαφορά που κάνει (που έκανε) το χρήμα (αν και τώρα τελευταία αυτό «το χρήμα» δεν παίζει ρόλο)  ανάμεσα στους  έχοντες, κατέχοντες και στους μη έχοντες.
Προπαντός τότε που γύριζα, στα θαλασσινά πεζοδρόμια  ελεύθερος σαν τα πουλιά,  πίστευα και ακόμη πιστεύω στα δικά μου ιδανικά τα οποία  συγκρούονται  με τα κατεστημένα όχι τα κρατικά αλλά αυτά που κλείνουν μέσα τους οικογενειακές φατρίες, οι οποίες για να φτάσουν εκεί που είναι σήμερα έστυβαν και ξεζούμιζαν  την πλατιά μάζα του λαού.
Κάποτε μου έδωσαν κι εμέ την ευκαιρία, να με συμπεριλάβουν στο κατεστημένο τους, μα δεν κατάφεραν να βγάλουν  από μέσα μου τον ανθρωπισμό, έτσι δεν κατάφερα να γίνω όμοιός τους, να συνδιαλέγομαι σε σαλόνια με κυρίες της υψηλής κοινωνίας, ούτε να προσποιούμε αυτό που δεν ήμουν ποτέ, αλλά πάντοτε ήμουν ελεύθερος σαν τα πουλιά που  με  συνοδεύουν στο διάβα του χρόνου.  Παραδέχουμαι ότι έχασα, αλλά ο άνθρωπος  δεν φτιάχνεται από πηλό, αλλά γεννιέται…
Μετά από 50 χρόνια περίπου συνάντησα μέσω ιντερνέτ μια κόρη γνωστής μου οικογένειας Ελλήνων μεταναστών στην Γουατεμάλα, μετά από την γνωριμία μας και το χαρήκαμε αμφότεροι, είδα  σε φωτογραφία και την μητέρα της η οποία ζει και υπάρχει, λες και τα χρόνια δεν πέρασαν από πάνω της. Απότομα  άλλαξαν συμπεριφορά. Θυμήθηκα τότε τα χρόνια εκείνα τα παλιά, όπου αρνήθηκα να συμμορφωθώ προς τις διαταγές, αυτών και άλλων προς καταπίεση των εργατών τους.
 Ήμουν  για όλους  ένας αλήτης,  ο οποίος πίστευε σε ένα πιστεύω μη συμβατό με την «καλή  κοινωνία»  της πόλης του τότε, δεν συμμορφωνόμουν  με τίποτα, ίσως κι επικίνδυνος, όμως εγώ σαν τα πουλιά έβοσκα ελεύθερος χωρίς φραγμούς κι απολάμβανα ότι μου άρεσε. Αν και βρίσκομαι εδώ στο Μπρονξ, ακόμη και  σήμερα  καταλαβαίνω ότι η ελεύθερη συμπεριφορά του τότε, φτάνει και με αγγίζει μέχρι σήμερα. Απίστευτο κι όμως αληθινό!
Ευτυχώς μου έμειναν τα πουλιά αυτά που μου κρατούσαν συντροφιά είτε ήταν γλάροι, είτε κοτσύφια που μαζί γυρνάμε του 
                   χρόνου το σφοντύλι.  

Χαίρομαι τόσο!!!!!            
Γαβριήλ Παναγιωσούλης


Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2013

Ευχάριστες στιγμές!


                                      Ευχάριστες στιγμές,


Υπάρχουν ευχάριστες στιγμές που τις παίρνει ο άνεμος τις στριφογυρίζει στη ατμόσφαιρα και μετά  γυρίζουν πίσω σε σένα.
Αισθάνομαι ότι παρέλειψα να αποθανατίσω στην ιστοσελίδα μου ΠΥΛΑΡΟ τις ευχάριστες στιγμές που είχαμε περάσει στην Πύλαρο Κεφαλονιάς πριν 3 χρόνια με το φιλικό μου ζευγάρι Μάκη και Έφη Τζιλιάνου.
Από όπου και οι φωτογραφίες.

Ο Μάκης ένας   φίλος όπου το γραφείο του στην Αστόρια ήταν και είναι το αγκυροβόλιο συγκέντρωσης όλων  εμάς των Κεφαλλονιτών της διασποράς, από όπιο μέρος και να προερχόμαστε.

                            Στο βάθος το πατρικό μου σπίτι

                                   Γαβριήλ Παναγιωσούλης