Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

Αλληλένδετα

Πως αλλάζουν οι καιροί.
Βρέχει, βρέχει συνέχεια, η βροχή πέφτει πάνω στο χιόνι, το χιόνι αντιστέκεται  στο λιώσιμο μεταμορφώνεται  σε πάγο και κολλάει  στην επιφάνεια της ασφάλτου, σα να ήταν σίδερο, από την βροχή σηκώνεται μια ομίχλη όπου σκεπάζει  τα πάντα. Οι πέτρινοι σταυροί πάνω από τους τάφους στο κοιμητήριο φαντάζουν  σαν να τους κρατά το χέρι του κόντε δράκουλα. Μόλις και μετά βίας μπορούσες να διακρίνει τον δρόμο. Τούτη τη φορά οδηγούσα στην ομίχλη περνώντας από το δρομάκι του καθολικού νεκροταφείου του Αγίου Ραϋμούνδου  προσπαθώντας να μην πέσω σε τίποτα κρυμμένο πάγο, οπότε θα έχανα τον έλεγχο του αυτοκινήτου.
Η σκηνή εδώ στο Μπρονξ, ΝΥ. 

 Στην φωτογραφία, πλήρωμα του πλοίου πριν σαλπάρουμε από τη Νέα Υόρκη, Ιούνιος 1956.
Από αριστερά όρθιος τρώγοντας παγωτό. Κώστας Μαζαράκης,  Τζάκης, Χριστόφορος Βαγγελάτος, ο Λοστρόμος από την Σύμη, όρθιος με την γραβάτα Γαβριήλ Παναγιωσούλης, στην καρέκλα Χαράλμπος Πυλαρινός, όλοι Κεφαλονίτες εκτός του Λοστρόμου. 

Μου θύμισε μια φορά  που χαμένοι στην ομίχλη ταξιδεύαμε για Νέα Υόρκη, με ένα μικρό πλοίο φορτηγάκι 5.000 τόνων.
Ήταν  καινούργια αγορά με μηχανές παλινδρομικές 1800 ίππων, σε συνδυασμό με τουρμπίνα η οποία είχε βγει άχρηστη από βλάβη, οπότε τα ταξιδεύαμε μόνο με την μισή ιπποδύναμη, κάνοντας 5 μίλια την ώρα. Ήταν ένα βαπόρι κατασκευασμένο στη Δανία 1944 από γερμανούς κατακτητές, το είχαν συλλάβει σαν λάφυρο οι Αμερικάνοι, ύψωσαν την Αμερικανική σημαία και κουβαλούσε θειάφι από το Coatzacoalcos του Μεξικού, όταν πέθανε ο Εφοπλιστής ονόματι Φερεντίνος από την Ιθάκη, οι εναπομείναντες  το έβγαλαν σε αχρηστία και το έδεσαν στο Hoboken N J.
Από εκεί το αγόρασαν δυο Κεφαλονίτες ύψωσαν τη σημαία της Λιβερίας κι έτοιμο για ταξίδια τι σημασία είχε η ταχύτητά του ήταν μόνο 5 μίλια την ώρα; Την τουρμπίνα θα την διόρθωναν αργότερα όταν θα κέρδιζαν χρήματα από τα ναύλα.   Εφόσον κάθε ταξίδι που θα κάναμε θα έφερνε κέρδος στον εφοπλιστή.  Χαμένοι  στην ομίχλη  πλέαμε σιγαλά, απαλά, ακόμα ακουγόταν και ο παφλασμός του νερού καθώς το έκοβε η πλώρη, κάθε 5 λεπτά από την γέφυρα τραβούσαν τον λεβιέ της ατμο-σφυρίχτρας  και ακουγόταν η βοή σαν ένας ρόγχος ετοιμοθάνατου. Ο σκάπουλος της βάρδιας  ήταν πάνω στο καπούνι της πλώρης και αφουγκραζόταν μήπως ακούσει άλλου βαποριού την σφυρίχτρα, ή μήπως ακούσει τον αντίλαλο της δικής μας σφυρίχτρας σημείο ότι βρήκε στερεή επιφάνεια και γυρίσει πίσω προς εμάς. (έτσι λειτουργούν τα ραντάρ)
Μπροστά μας έπλεαν δυο επιβατηγά το Ιταλικό Ανδρέα Ντόρα και  το Σουηδικό Στοκχόλμη. Ο Μαρκόνης μας έφερε τα νέα που είχε συλλάβει με τα σήματα μορς  ότι συγκρούστηκαν ένεκα της ομίχλης, το Ανδρέα Ντόρια βούλιαξε. Ήταν η 26 Ιουλίου 1956, όταν το μάθαμε μια ανατριχίλα σκέπασε τα κορμιά μας, φοβούμεθα όλοι τον υγρό θάνατο πόσο μάλλον όταν ερχόταν με τη μορφή  του πούσι, ένα πούσι που σε τύφλωνε με μια σιγή λες και ταξίδευες στον άδη, μόνο το αργό τούκου, τούκου της μηχανής σου έδινε κάποια ελπίδα, με μια ταχύτητα τόσο αργή ώστε νόμιζες ότι παλεύαμε ν’ ανεβούμε το ποτάμι του Αχέροντα κωπηλατώντας να ξεφύγουμε  απ το σφιχταγκάλιασμα του θανάτου που ήταν για εμάς το πούσι.  
Πλέαμε  προς βορρά σφυρίζοντας κάθε 5-10 λεπτά, προχωρώντας αργά, αργά φορτωμένοι ζάχαρη προερχόμενοι από Κούβα. Η ομίχλη σαν ένα νεκρικό σεντόνι σιωπής μας είχε παγώσει όλους μας, κανένας δεν μιλούσε μόνο προσευχόμαστε να φυσήξει αέρας   να  διώξει την ομίχλη. Η υγρασία, οι σταγόνες που κρέμονταν απ τα ξάρτια,  ο φόβος του απρόσμενου έκανε τα νεύρα μας τεντωμένα έτοιμα να σπάσουν. Τότε ήμουν νέος, άπειρος,  γεμάτος  όνειρα, ζούσα βρεγμένος με την αρμύρα της θάλασσας, αποβλέποντας κάποτε να γίνω στεριανός.   
Και τότε όπως και σήμερα χάνομαι στην ομίχλη, τότε ήμουν παιδάκι το άγνωστο γεμάτο όνειρα με έλκυε, σήμερα το άγνωστο με πνίγει…


Γαβριήλ Παναγιωσούλης

# 5


Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Κάτι δικό μου,



Η ελληνική σημαία κυμάτιζε στον πρυμναίο ιστό.
Παράξενο μου φάνηκε, για να βεβαιωθώ πήγα στην απέναντι παραλία, παρκάρισα το ταξί μου, στο περίβολο της γαλάζιας λίμνης και πήγα στην ακροθαλασσιά που έβρεχε ο κόλπος του Amatique της καραϊβικής, όχι δεν ήταν άμμος αλλά κακοτράχαλες πέτρες, τα νερά μουντά. Πολλές φορές ερχόμουν στο ίδιο μέρος καθόμουν κι αγνάντευα την θάλασσα, σκεφτόμουν ότι συνόρευε με το μέρος που γεννήθηκα, έτσι και σήμερα μόνος κάθισα σε μια πέτρα κι αναλογίστηκα την ταυτότητά μου, ποιος είμαι, από πού είναι η καταγωγή μου, μέσα στην φουρτούνα των ερώτων και μετά της βιοπάλης, είχα απολέσει αυτό το ιερό αίσθημα της αγάπης, της νοσταλγίας, προς το μέρος που γεννήθηκα, ήμουν ένα «σκεύασμα» της παγκοσμιότητας, ένας που πάντα ζητούσε και απαιτούσε να είναι γυναίκα στην παρέα, ένας που τριγύριζε σαν τη μέλισσα γύρω από την γύρη, η οποία ήταν γένους θηλυκού.
Ξανά κοίταξα το βαπόρι, ένα μικρό όμορφο κρουαζιερόπλοιο, διάβασα το όνομά του ΣΤΕΛΛΑ ΩΚΕΑΝΙΣ. Δεν μου έκανε καμιά εντύπωση, ήταν γεμάτο αμερικανούς τουρίστες.
Περπάτησα σιγά, σιγά εκεί όπου είχα αφήσει το ταξί μου, στον δρόμο συνάντησα κι άλλους συναδέλφους.
-Πήγαινε στην πύλη του μόλου, έχουν έρθει πολλοί αμερικανοί τουρίστες και ζητούν ταξί.
Το πλήρωμα Έλληνες, πολλοί χωριανοί μου Κεφαλλονίτες, ούτε καν που τους θυμόμουν, μου λέγανε ποιοι ήταν προσπαθούσα, να θυμηθώ, εν τω μεταξύ πολλά τα αγώγια έπρεπε να διαλέξω τι με συμφέρει.
Δεν ξέρω πως με βρήκε μια Ελληνίδα πλήρωμα μου είπε ήταν λογίστρια του πλοίου, μου έφερε μαζί της ένα παλληκάρι ιταλό μουσικό του πλοίου και μου είπε να τους πάω κάπου μακριά, σε ένα ποταμάκι το Rio Dulce εκεί στην απέναντι όχθη ήταν το κάστρο του Αγίου Φιλίππου όπου είχαν κτίσει οι Κονκισταδόρες, πέρασαν απέναντι στο Κάστρο με μονόξυλο ιθαγενών, εγώ δε να τους περιμένω στην όχθη να τους φέρω πίσω στο λιμάνι.
Ο δρόμος χωματένιος, άσχημος, όχι πολυσύχναστος, γεμάτος στροφές, περνούσε μέσα από την ζούγκλα, ένα ειδυλλιακό τοπίο για δυο. Ε! αυτό το αγώι διήρκησε μια ολόκληρη μέρα

Το βράδυ αργά πήγα σπίτι, για πρώτη φορά έκανα μια ερώτηση στον εαυτόν μου αν ανήκω εδώ που ήμουν, αλλά, όπως πάντα με νίκησαν, το καλωσόρισμα, η γυναικεία αγάπη, η απλότητα της λογικής αυτής που δεν ανέχεται πολύπλοκες ιδιομορφίες, αυτής της απλότητας που το ζητούμενο ήταν το δώσε ημάς σήμερον.
Τίποτε άλλο.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης







Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

Τουρισμός

Και κάτι εύθυμο έτσι για να φτιάξουν τα χούγια.
Από την Κεφαλονίτικη Εφημερίδα Ζιζάνιο 10 Ιουνίου 1895
Του σατυρικού  ποιητή Γεώργιου Μολφέτα



                     Τουρίστες

Καλώς μας εκοπιάσατε γαμπροί μουσαφιρέοι ,
Μεσολογγίτες Πύργιοι και σοβαροί Πατραίοι,
Καλώς  μας εκοπιάσατε, με γεια σας με χαρά σας,
Πούλθατε να χαλάσετε στον τόπο τον παρά σας,

Αν όμωε είσθε απένταροι κι από εμάς χειρότερα,
Να πάρετε να φύγετε μια ώρα  γρηγορότερα.
Γιατί είναι μια συνήθεια σε τούτο το παϊζι,
Μουσαφιρέους χάρισμα κανείς να μην ταΐζει.

Ιδού του περιπάτου μας η θαυμαστή πλατεία,
Ην υπερμέτρως αγαπά η αριστοκρατία,
Εδώ επιδεικνύονται τα ξωτικά φορέματα
Εδώθε μπαίνουν οι μικρές στου έρωτα τα αίματα.

Εδώ περιφερόμενος καθένας ωφελείται,
Εδώ χρηματιστήριο του έρωτος καλείται
Και τέλος πάντων φίλοι μου, σ’ αυτό εδώ το μέρος
Πνέει μαζί με το βοριά κι ο ξανθομάλλης έρως.

Αγαπητοί μου Πατρινοί και πατριώτες πούροι,
Έμαθα πως σκοπεύετε να πάτε στο Ληξούρι,
Και επειδή πρώτη φορά πάτε σ’ αυτόν τον τόπο,
Ενόμισα καθήκον μου να κάμω λίγο κόπο,

Και να σας ειπώ μερικά που θα σας χρειαστούνε,
Για όσα ανεξήγητα σας παρουσιαστούνε.
Για τούτο μη νομίσετε πως πάσχουν από τρέλα,
Αυτοί που θα απαντήσετε με τα ψηλά καπέλα.

Κι αν μουρμουρίζουν μόνοι τους υστερικώς ως είδος,
Αυτό είναι αποτέλεσμα απούλητης σταφίδος.


Ιδού αψίδας έτρεξε ο Δήμος να σας στήσει,
Ο δε λαός προσεύχεται να σας ευχαριστήσει,
Δια την όντως υψηλή τιμή που του παρέχετε,
Αλλά στα σκότη φίλοι μου λιγάκι να προσέχετε.

Από την εφημερίδα Βοή της Πυλάρου,
Γράφει ο Γεράσιμος Κουγιανός

Γαβριήλ Παναγιωσούλης
  





Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2014

Ο Μεγάλος Αδελφός

                                                             ΕΓΩ ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ 

                                                                Ο μεγάλος αδελφός

…μια πολύ σοβαρή ένδειξη για τις σκοτεινές προθέσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας και του κώδικα διατροφής  που αναμένεται στο προσεχές μέλλον να ισχύει, είναι η προσπάθεια να διατηρήσουν τον ανθρώπινο οργανισμό ανίκανο να αντισταθεί στις ασθένειες. Σκοπός των φαρμακευτικών εταιριών, είναι να υπάρχουν και να εμφανίζονται κατά τακτά χρονικά διαστήματα διάφορες ασθένειες ή επιδημίες ώστε το ανθρώπινο αγοραστικό κοινό του πλανήτη συνεχώς να έχει προβλήματα υγείας, όντας διαρκώς προβληματικό και άρρωστο, ώστε να μπορεί συνεχώς να τις έχει ανάγκη και ν’ αγοράζει από αυτές φάρμακα.
Για τις πανίσχυρες πολυεθνικές φαρμακοβιομηχανίες ο μόνος εχθρός που απειλεί τα υπέρογκα κέρδη τους είναι ο υγιεινός τρόπος ζωής των ανθρώπων. Ο Κώδικας θα απαγορεύει τη χρήση θρεπτικών ουσιών όπως βιταμίνες και μέταλλα, χαρακτηρίζοντάς  τις ως τοξίνες, πολλά από τα θρεπτικά στοιχεία και βιταμίνες  όπως η Α, Β, C,  ο ψευδάργυρος και το μαγνήσιο προβλέπεται να ανακηρυχτούν παράνομα σε θεραπευτικές δοσολογίες.
Τα περισσότερα ζώα και πτηνά που θα χρησιμοποιηθούν για τη διατροφή, ενδέχεται να υποβάλλονται σε αγωγή με αντιβιοτικά και ορμόνες των οποίων η χρήση θα καταστεί υποχρεωτική. Θα επιτρέπεται σε μεγάλο ποσοστό η συσσώρευση αφλατοξίνης  στο γάλα, που πρόκειται για την δεύτερη ισχυρότερη καρκινογόνο ουσία  η οποία παράγεται σε ζωικές τροφές…  

Από το Δια(σ)τροφικός Κώδικας  Alimentarius,
Εφημερίδα Η Βοή της Πυλάρου
Της Κατερίνας Ραυτόπουλου

                                                                  H ΕΛΠΙΔΑ! 

                                                             Γαβριήλ  Παναγιωσούλης

Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2014

ΧΙΟΝΙΖΕΙ



Χιονίζει και θα εξακολουθεί να χιονίζει μέχρι αύριο πρωί 14η Φεβρουαρίου, 2014

Το χιόνι πέφτει απ τον ουρανό λες και είναι ζάχαρη άχνη, λες και θέλει να μας σκεπάσει με το λευκό πέπλο της αγνότητας, εμάς τους ‘αμαρτωλούς,’  στροβιλίζεται με τον αέρα, και θρονιάζεται πάνω στη γη,  λες η γη είναι τούρτα,  το πάχος του στις γωνίες φτάνει κι ένα μέτρο.

Και μόλα ταύτα τα σχολεία είναι ανοικτά δάσκαλοι και μαθητές στις επάλξεις της μάθησης.


Εμείς οι μεγαλύτεροι καταδικασμένοι μέσα στην σπιτική θαλπωρή κοιτάμε απ τα τζάμια του παραθύρου αναπολώντας καλύτερες εποχές, αυτές που πέρασαν, τότε που στην καρδιά μας άνθιζε το λουλούδι της ημέρας των ερωτευμένων που είναι αύριο 14 του Φλεβάρη, σαν αυτό το φιόρο που συνοδεύει  την παρούσα ανάρτηση. 
Σήμερα μόνο οι αναμνήσεις, μας στέλνουν ένα μήνυμα  Ελπίδας που διεγείρει την σκέψη. 
 
 Γαβριήλ Παναγιωσούλης,


Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

Η ημέρα των Ερωτευμένων -14-

Για να τιμήσουμε την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου κοινώς ημέρα των ερωτευμένων θα μπορούσα να βάλω για εικόνα κάτι πιο πλούσιο, παρμένο από μια ξένη φωτογραφία, καρδιές με βέλη, η και μπουκέτα με άνθη,  όμως δεν  θα ήταν καθεαυτό δικό μου, όπως είναι τα φιόρα μου, αυτά με εκφράζουν!       


«Οι αρχαιότεροι λαοί πίστευαν ότι η ψυχή ζούσε στην καρδιά και εκεί ήταν η πηγή των συναισθημάτων, άρα και του έρωτα και της αγάπης που είναι τα πιο ευγενή αισθήματα. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι ο θεός έρως  στόχευε την καρδιά των ανθρώπων όταν ήθελε να ρίξει τα βέλη του. Από Ε.Κ.  Ν.Υ.»


Την κοιτούσα  ολόκληρες ώρες τα μαλλιά της ξανθά έφταναν μέχρι τους ώμους της, όταν γελούσε δυο κουκίδες σχηματιζόταν στις άκρες των χειλιών της,  κοκκίνιζα όταν μου μιλούσε τάχανα, νόμιζα  ότι ήταν η Μόνα Λίζα. Μας χώριζαν μια σειρά θρανίων, τόβλεπα σα να ήταν ωκεανός. Ο ρομαντικός ανεπανάληπτος έρωτας, αυτός που χάθηκε για πάντα, έμεινε μόνο η εικόνα.

 Μετά ήρθαν τα ερωτικά αντικείμενα σε μορφή γυναίκας, πολλές, πάρα πολλές, τι να πρωτοδιαλέξεις, ο ρομαντικός έρωτας πήγε περίπατο δεν είχε θέση εδώ κάτω στα γήινα λιμάνια, ήταν τότε που είχες μια πέτρινη καρδιά..


 Μια  μέρα η ματιά σου πέφτει σε εκείνη, μπροστά σου παρουσιάζονται άλλες πιο τσαχπίνες, πιο όμορφες, δεν βαριέσαι χαμένος κόπος εσύ επιμένεις σε εκείνη, κοιμάσαι, ξυπνάς με την μορφή εκείνης, πίνεις νερό στο όνομά της, φαντάζεσαι τη ζωή σου ζευγαρωμένος με εκείνη. Το μυαλό σου δεν λειτουργεί, δεν υπάρχει πλέον  λογική,  μέρα νύχτα σκέφτεσαι εκείνη, ε! αυτό δεν είναι αγάπη, δεν είναι έρωτας, αλλά ένα πάθος, μια άγνωστη χημική έλξη  που σκλαβώνει…
Μια σκλαβιά που ίσως να φαίνεται γλυκιά, που όμως είναι μαρτυρική, που δεν ξέρουν ότι υπάρχει, παρά μόνο όσοι την έχουν ζήσει.
Σήμερα η γιορτή αυτή έχει καταντήσει κάπως εμπορική με το να ανταλλάσουν, δώρα λουλούδια ή ευχετήριες κάρτες αυτοί που ήταν, ή ακόμα είναι ερωτευμένοι.  
Στην αρχή ούτε καν ήξερα ότι υπήρχε αυτή η εορτή, μετά μου την έμαθαν día de los enamorados  η 14 Φεβρουαρίου.
Έτσι κι εγώ προσφέρω λουλούδια από τον κήπο μου περυσινής σοδειάς μια που εφέτος είμαστε πνιγμένοι στους πάγους και χιόνια σε όλες τις ερωτευμένες καρδιές, μα και σε όλους-ες που εξακολουθούν να αγαπούν, ή που αγάπησαν, σε όλους τους φίλους, φίλες κι αναγνώστες του Πυλαρος.

Με την αγάπη μου,

Γαβριήλ Παναγιωσούλης



Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2014

Πάλι χιονίζει

 Εικόνες απο την αυλή μου Bronx, N.Y.

                                          Ξημέρωσε πάλι σήμερα με χιόνι,


Βγήκα λιγάκι έξω εκεί με έπνιξαν τα κλαδιά των δένδρων, τα ηλεκτρικά καλώδια, τα του τηλεφώνου, τα των  της καλωδιακής τηλεόρασης, ακόμα και τα σχοινιά  για το άπλωμα ρούχων, είχαν όλα μπερδευτεί   λες και μάλωναν μεταξύ τους περιτυλιγμένα με λευκό, πάλλευκο χιόνι,  όπου κόλλαγε σε αυτά λες και ήταν μπερδεμένες λευκές τρίχες που φύτρωναν σε φαλακρό αχτένιστο κεφάλι, μιας κάποιας  ηλικίας ανθρώπου.



Γαβριήλ Παναγιωσούλης