Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

Έξω Χιόνιζε...

                                         
                                                                       Έξω χιόνιζε…


Ξύπνησα έτσι βαρύθυμος,  το κρύο έξω τσουχτερό  υπό το μηδέν, χιονίζει δεν είναι να βγεις εκτός αν έχεις ανάγκη.
Έφτιαξα έναν νεσκαφέ με γάλα ζεστό χωρίς ζάχαρη, έτσι όπως μου αρέσει πικρός και κατέβηκα στο υπόγειο. Εκεί έχω μια φωλιά καθεαυτό δική μου,  εδώ δεν με πειράζουν ούτε θεοί ούτε διάολοι που λέει μια παροιμία,  έχω λοιπόν  το γραφείο μου τον υπολογιστή μου με την πολύχρωμη μεγάλη οθόνη, την αναπαυτική καρέκλα μου ένα σωρό χαρτιά πεταμένα εδώ κι εκεί εφημερίδες, περιοδικά, λεξικά ακόμα και εκτυπωτή με όλα τα κομφόρ.
Τραβώ μια ρουφηξιά καφέ, τραβώ μια δεύτερη συνήλθα. Ανοίγω το ιντερνέτ απόλυτη σιωπή, όλοι σωπαίνουν παράξενο σκέφτηκα, θα πρέπει να έχουν ο κάθε ένας τις δικές του στενοχώριες, τα δικά τους προβλήματα.
Κατανοητό και σεβαστό!
Προσπαθώ κάτι να ξεστομίσω, έτσι να γράψω, να πω κάτι, έλα όμως που η ριμάδα η έμπνευση έχει κολλήσει λες και είναι δίσκος των 78 στροφών που παίζει σ’ ένα ξεκούρδιστο  χειροκίνητο γραμμόφωνο, από αυτό που κάποτε πρωτο-άκουσα τη φωνή της Σοφίας Βέμπο!

 Όμως αυτή την σιωπή δεν την αντέχω, νάταν καλοκαίρι θα  έβγαινα να περπατούσα, αλλά στην καρδιά του χειμώνα, τέλος πάντων όσο περνά ο καιρός καταλαβαίνω ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό πλάσμα, μα και τώρα με την λέξη πλάσμα θυμήθηκα ένα παλιό τραγούδι μιας μάνας που κλαίει και οδύρεται. (Θέλω  το πλάσμα μου να δω να το φιλήσω λίγο…)  από αυτά τα τραγούδια που μεγαλώσαμε, μέσα στην οδύνη του πολέμου.
Σκέπτομαι πως άλλαξε η μαμά Ελλάδα, ο κόσμος, τα γούστα, οι εποχές μοντερνίστηκαν κι εγώ να επιμένω να γράφω και ναι αφηγούμαι λες και είμαι ένα άτομο  προερχόμενος απ το λυκόφως  μιας άλλης εποχής, που όμως είμαι, ένας  που δεν χωρά στην σημερινή κοινωνία, που όμως είναι η φυσική  αληθινή  ροή της ζωής.

Και το πιο παράξενο όταν ήμουν μικρός  νόμιζα  τους γονείς μου παλαιομοδίτες, ότι δεν μπορούσαν να καταλάβουν την δική μου γενιά, τα γούστα μου, δεν μπορούσαν να καταλάβουν τις θεωρίες μου, την ισότητα των φύλων  την ελευθερία του έρωτα, της αγάπης, τη κατάργηση της προίκας, έστω κι ας ήταν πιο μορφωμένοι από εμένα, αυτοί είχαν βγάλει το σχολαρχείο, ενώ εγώ το δημοτικό.
Όμως φτάνοντας στο τέλος της διήγησής μου και βλέποντας την ιστορία να επαναλαμβάνεται, κατάλαβα ότι  η ζωή μας είναι σαν σφαίρα που γυρίζει πάντα θα υπάρχουν καινούργια βλαστάρια καινούργια γενιά και πάντα θα κάνουνε τα ίδια λάθη.
Αλλά έτσι είναι φτιαγμένη η φύση, η ζωή μας, το αναπάντεχο, το απρόοπτο όλα έχουν την χάρη τους. 

Το πιο δύσκολο είναι  να αλλάξει ο άνθρωπος, δηλαδή ν’ αλλάξει ο χαρακτήρας του, παραμένει ο ίδιος έστω κι ας έχει  αλλάξει περιβάλλον, φίλους, γλώσσα, χρώμα μαλλιών, ρυτίδες, επιδερμίδα, ρούχα με γραβάτες ή όχι. Ακόμα και μαθαίνοντας την γνώση της τελευταίας ψηφιακής ηλεκτρονικής εφεύρεσης, των υπολογιστών, το ιντερνέτ   κι ένα σωρό άλλες λεπτομέρειες που τρέχουν με την ταχύτητα του φωτός. Και μια και συζητάμε για την ταχύτητα του φωτός άκουσα στα νέα ότι κάποιος κατόρθωσε να επιβραδύνει την ταχύτητα αυτή.
Ότι και να συμβαίνει γύρω του, δεν επηρεάζει τον  ανθρώπινο χαρακτήρα, παραμένει ο ίδιος…

Γαβριήλ Παναγιωσούλης    




Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015

Ο Αρχιτέκτων


Ο κόσμος είναι ένα βιβλίο, αυτοί που δεν έχουν ταξιδέψει, έχουν διαβάσει μόνο μια του σελίδα.
Άγιος Αυγουστίνος

 Γενάρης 2015  έξω χιονίζει  θυμήθηκα ότι σαν ετούτο τον μήνα δηλαδή στις 18 Ιανουαρίου  2008 πρώτο έγραψα σε μια δική μου Ιστοσελίδα το κοινό ονομαζόμενο ΜΠΛΟΓΚ, το Pylaros που με την βοήθεια φίλου δημιουργήσαμε.
Έκτοτε πέρασαν 7 ολόκληρα χρόνια, οι δημοσιεύσεις μου έφτασαν σε   αριθμό  494  είτε  είναι άρθρα είτε διηγήματα είτε  αφηγήματα. Όποιος θέλει διαβάσει ή να δει  μπορεί να έχει πρόσβαση κάνοντας κλικ στα προηγούμενα χρόνια.
Και το σπουδαιότερο χωρίς λογοκρισία από κανέναν άρα η ιστοσελίδα του κάθε ενός μας είναι ο καθρέφτης της ψυχής του.  Χαίρομαι τόσο!!!
Αποτίνω φόρο τιμής  σε αυτόν τον καθρέφτη της ψυχής μας  όπου μας δίνει την ευκαιρία να γράφουμε όπως λένε λατινικά το alter ego το άλλο μας εγώ αυτό που κρυμμένο μέσα μας ξεσπαθώνει κι εμφανίζεται στον κόσμο στην κοινωνία σαν δυο διαφορετικά ΕΓΩ που όμως είναι ένα. 
Ξαναδημοσιεύω το πρώτο μου άρθρο της 18 Ιανουαρίου 2008 θέλοντας να ευχαριστήσω όλους τους φίλου-ες κι επισκέπτες που κατά κάποιον τρόπο συνέβαλλαν  με τα σχόλιά τους στην εμψύχωση του γράφοντος για την συνέχισή του. 




                                      Ο ΑΡΧΙΤΕΚΤΩΝ

Διαμαρτύρομαι για την αδυναμία του πνεύματος,
διαμαρτύρομαι για τη βασανιστική κατάσταση,
του να υπάρχεις σωματικός σε μια κοινωνία ξένη
και ψυχικώς στον τόπο που γεννήθηκες κι ας έχει αυτός αλλάξει.
Zητώ την τιθάσευση της άγριας νοσταλγίας μου.
Ζητώ να πάψω να είμαι ο αιώνιος ξένος σε κάθε γωνιά της γης.
Ζητώ την ελευθερία του πνεύματος, να αισθάνομαι πολίτης του κόσμου.

Κάποτε σ' ένα απομακρυσμένο χωριουδάκι, πνιγμένο στην τροπική
βλάστηση της οροσειράς Σιέρρα Μάδρε της Κεντρικής Αμερικής,
μου σύστησαν τον εισαγγελέα του χωριού.
-«Από πού είσαι;» Με ρώτησε.
-«Έλληνας,» του είπα.
Η έκπληξή του ήταν μεγάλη, με κοίταζε και δεν πίστευε στα μάτια του.
-«Δηλαδή απόγονος του Σωκράτη;»
«Ναι,» του απάντησα.
Μ' έπιασε από το μπράτσο, μου έσφιξε το χέρι, λες και βρήκε ένα χαμένο θησαυρό.
«Θέλω να συζητήσουμε εμείς οι δυο μας.» μου είπε.

Αισθάνθηκα σαν ένας πολίτης του κόσμου,
ελεύθερος σε μια πνευματική και πολιτιστική ελληνική παγκοσμιότητα,
που υπάρχει και θα υπάρχει στον αιώνα τον άπαντα.
Αλλά η νοσταλγία δεν έπαψε ποτέ να με τυραννά,
είναι η τιμωρία του τόπου μου,
προς τον εαυτό μου επειδή τον άφησα κι έφυγα.

Τώρα ατενίζοντας τα περασμένα
και φθάνοντας σχεδόν στο τέλος του σκληρού μου δρόμου,
έπαψα πλέον να διαμαρτύρομαι,
γιατί κατάλαβα ότι εγώ ήμουν ο αρχιτέκτων
του δικού μου πεπρωμένου.


Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2015

Συμπόσιο στη Νέα Υόρκη


                    Συμπόσιο στην Νέα Υόρκη
Σύμφωνα με τα ΜΜΕ  τα ξένα όχι τα Ελληνικά, η παγκόσμια κοινότητα  δίνει μεγάλη σημασία στις Ελληνικές εκλογές της Κυριακής 25/01/15, το έχουν   σαν πρώτο θέμα, κατά κάποιον τρόπο παρουσιάζουν  τους Έλληνες ως πρωτοπόρους σε μια επανάσταση εναντίων την Λιτότητας που είναι κατευθυνόμενη από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Έλληνες φίλοι που ζούμε στην Νέα Υόρκη την Παρασκευή βράδυ 23/01/15  συναντηθήκαμε για ένα συμπόσιο εκτός του να ευχηθούμε τα Χρόνια πολλά για τον καινούργιο χρόνο, ανταλλάξαμε σκέψεις και γνώμες  για τις εκλογές. Η πολιτική συζήτηση ήταν το πρώτο θέμα. (αν και δεν έχουμε δικαίωμα ψήφου)
Από όπου και οι Φωτογραφίες…





                                                Γαβριήλ Παναγιωσούλης

                                                     Νέα Υόρκη 

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2015

Το Μέλλον θα δείξει:


                                              Το Μέλλον θα δείξει

 Ήταν  το έτος 1946 1η Απριλίου, γινόταν δημοψήφισμα στην Ελλάδα και ήταν υποχρεωτικό να ψηφίσεις. Το δημοψήφισμα ήταν αν θέλει ο λαός  να γυρίσει στην Ελλάδα ο βασιλιάς, ο Γεώργιος ο Βου, ή όχι.

 Ήμουν μικρός δεν είχα δικαίωμα ψήφου, αλλά μια και το σχολείο μας το θεωρούσα κάτι σα δεύτερό μου σπίτι ήμουν παρών στο προαύλιο του όταν οι κάτοικοι ψήφιζαν.  Τα ψηφοδέλτια ήταν 3 ένα ΝΑΙ, ένα ΟΧΙ, κι ένα ΛΕΥΚΟ.

Στην πόρτα το σχολείου είχαν τοποθετηθεί δυο μαγκουροφόροι, σαν Ηρακλείδες το μόνο που έλλειπε ήταν το στέμμα  και το μότο «Η ισχύς μου, η αγάπη του Λαού»

 Αλλά δεν έχει και πολύ σημασία μια που πολλοί κάτοικοι, μετά βίας καπάκιζαν το αλφαβήτα. Όταν ο πολίτης εκτελούσε το καθήκον του και ψήφιζε κατά την αρέσκεια του, βγαίνοντας στην πόρτα οι μαγκουροφόροι του ζητούσαν να τους δείξει τα εναπομείναντα άχρηστα ψηφοδέλτια.  Θα έπρεπε να έχει δυο, το λευκό και το Όχι, σημείο ότι είχε ψηφίσει ΝΑΙ  Αν δεν ήταν έτσι τον έπαιρναν παράμερα και τον ξυλοφόρτωναν  με τις μαγκούρες κι αυτός ο φουκαράς έτρεχε να γλυτώσει τη ζωή του…. Έτσι με την βία  κατόρθωσαν και  ξαναϊδρύθηκε η Βασιλεία στην Ελλάδα….
Όμως ο τότε κατατρεγμένος φτωχός Ελληνικός λαός δεν είχε εναλλακτική επιλογή.
Εμείς που σήμερα γίναμε παππούδες!!

 Φύγαμε  για ένα καλύτερο αύριο, (δεκαετία 1950)  μάλλον μας έδιωξαν ακόμα ανήλικους σαν το παιδομάζωμα, που όμως δεν ήταν παιδομάζωμα αλλά κατά κάποιον τρόπο αναγκαστική μετανάστευση, όχι μόνο για τον εαυτόν μας, αλλά για να έχουν μια μπουκιά ψωμί οι εναπομείναντες, έστω κι ένα παράθυρο ελπίδας. Φύγαμε με μια αθώα καρδιά γεμάτη αγκάθια που έσταζε αίμα από τις κακουχίες, από αυτά που αφήσαμε πίσω με τον σκοπό να βοηθήσουμε.

Βρεθήκαμε μπρος σε μια σκληρή αντιμετώπιση εργασίας, μπρος σε μια μη μόνιμη διαμονή, που δεν σου επέτρεπε να μορφωθείς, ή ακόμα να μάθεις μια τέχνη, οπότε ήμασταν  πάντοτε στο εν κινήσει, εκτός αυτοί όπου είχαν μπάρμπα στην «Κορώνη.» 

Ποια ήταν η πληρωμή μας;  

Όταν γυρίζαμε ως επισκέπτες στην γενέτειρα  οι εναπομείναντες ζωντανοί έτρεχαν να κρυφτούν μην τους ζητήσουμε μερτικό από τις κληρονομική πέτρινη γη.

Αυτά ήταν τότε:  
Σήμερα όμως έχουν αλλάξει τα πράγματα, οι Έλληνες εκπολιτίστηκαν, μορφώθηκαν σε μια σύγχρονη κοινωνία.
Οι  εθνοσωτήρες μας προκήρυξαν εκλογές, περιμένουν να εκλεγούν, από έναν λαό που τον έχουν καταδυναστεύσει  αυτοί οι ίδιοι, που τον έχουν βουλιάξει στο χρέος  και το πιο παράξενο είναι ότι όλοι υπόσχονται, μα και ο κάθε ένας χωριστά  ότι αυτοί ξέρουν την λύση του προβλήματος. Πολλά τα κόμματα, πολλοί οι Εθνοσωτήρες, όλοι τους έχουνε το εγώ μπροστά τους, ακολουθεί το ατομικό συμφέρον τους και τελευταία η πατρίδα.     

Κι εγώ ως απλός άνθρωπος  λέω:

-Είναι Απορίας άξιον αφού οι εθνοσωτήρες  ήξεραν τη λύση,   γιατί άφησαν την Ελλάδα Να βουλιάξει στο χρέος και στην  ρεμούλα;        
Δεν είναι σωστό η γη που μας γέννησε να διασύρεται με τέτοιο βάναυσο τρόπο στην παγκοσμιότητα..
Ζητούν δανεικά για να πληρώσουν τα επιτόκια δανεισμού, είναι σαν μια πυραμίδα, που κάποτε θα γκρεμιστεί. Ξανά έρχεται η ξένη μπότα του κατακτητή, τούτη την φορά όχι στρατιωτική, αλλά οικονομική κατοχή.
Χρεωκοπία, πτώχευση, δραχμή, ή  Grexit, ή τίποτε απ τα ανωτέρω!
Αντί να συσπειρωθούν να μονιάσουν, να κάνουν μια εθνική κυβέρνηση υπάρχει μια μυωπία ως προς την εξωτερική πολιτική  κάνουν πως δεν βλέπουν τις βλέψεις των γειτόνων,  στην επανασύσταση της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και όχι μόνο... 
Επικρατεί μια κατάσταση όπου μοιάζει με αυτή μετά την του πρώτου παγκοσμίου πολέμου και έπεται  συνέχεια,  όπου οι ξένοι κινούσαν και  κινούν τα ηνία. 
Το μέλλον θα δείξει...
 Όλοι μας που ζούμε στο εξωτερικό  έχουμε κάτι τι κοινό. Είμαστε Μετανάστες, μα και νοσταλγοί, με έναν κοινό παρονομαστή, την Ελληνική εθνικότητά μας.
Κανονικά θα έπρεπε το ελληνικό κράτος να μας παρέχει μια καινούργια ταυτότητα,  την των μεταναστών,   θα έπρεπε να αισθάνεται περήφανο για του Έλληνες του εξωτερικού, που νοσταλγούν και αγαπούν τον τόπο που γεννήθηκαν…
Αντί αυτού μας αρνήθηκαν και συνεχίζουν να μας αρνούνται το δικαίωμα ψήφου…
Άρα ούτε που μας λαμβάνουν υπ’ όψιν τους.
Τι κρίμα!

 Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2015

Σαββατόβραδο

                                             Σαββατόβραδο 17-01-15


Άλλο ένα Σαββατοκύριακο ερχόταν έτσι μονότονο, αλλά δεν πάει άλλο,   έτσι αποφασίσαμε να γιορτάσουμε μια και ήταν τούτες τις μέρες  κοντά και τα γενέθλια κόρης και εγγονού σε κέντρο εδώ στην γειτονιά μας στο Ridge Hill Yonkers  για να σπάσουμε την μονοτονία πήγαμε στ’  Αστέρια. Η πρώτη έξοδο του καινούργιου χρόνου! 



                                  Από όπου και οι Φωτογραφίες








                                                Να έχετε μια καλή Εβδομάδα 

Γαβριήλ Παναγιωσούλης






Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2015

Το Φωτοστέφανο!

                                                              Το Φωτοστέφανο

                                                             Το Σύμπαν 

Αυτές οι σκέψεις που γράφω πιο κάτω είναι καθεαυτό δικές μου, είναι βγαλμένες από πείρα κι από συμβάντα που εγώ ήμουν το πιόνι, γι’ αυτό τις κάνω  copyright.
Gabriel Panagiosoulis      


Υπάρχει  μια αόρατος δύναμη που μας ακολουθεί, αυτή που κανονίζει  το ρουν της ζωής μας απ την αρχή ως το τέλος, αυτή που ξέρει την τύχη μας, αυτή η άυλη σκιά  κρυμμένη από τα μάτια μας, είναι σαν ένα φωτοστέφανο ενέργειας που μας περιτυλίγει,  είναι   αυτό που έχει γράψει τον δρόμο της ζωής μας, αυτό που ξέρει τι θα μας συμβεί αύριο, στο μέλλον, ακόμα και πότε θα είναι η τελευταία μας μέρα  πάνω εδώ στον πλανήτη μας. Μετά θα φύγει θα χαθεί στο άπειρον ως μια κουκίδα ενέργειας  και η ύλη θα διαλυθεί στο χώμα σε οργανικά υποπροϊόντα από όπου θα βλαστήσουν λουλούδια και αγριόχορτα.
Κάθε ένας μας όταν γεννιέται τον ακολουθεί ένα  φωτοστέφανο, ή σκιά του, που  έχει μια προδιαγραμμένη τροχιά πάνω στην γη, απ’ την αρχή έως το τέλος.
Αν προαισθάνεσαι κάτι κακό, αν δεις ένα φριχτό όνειρο, αν θέλεις να προφυλαχθείς, και θέλεις ν’ αλλάξεις πορεία, ή   ν’ αλλάξεις μονοπάτι, αν θελήσεις να αποφύγεις πρόσωπα που σου είναι απεχθή,  ότι και να κάνεις δεν θα μπορέσεις να αποφύγεις αυτό που είναι γραμμένο, αυτό που σου έχει ετοιμάσει η μαμά μοίρα, η δική σου τύχη, αυτή που σου έχει κολλήσει σαν φωτοστέφανο, σαν σκιά απ’ την ημέρα που γεννήθηκες μέχρι το τέλος.
Είναι αυτές οι ίδιες σκιές που μας στέλνουν τα όνειρα,  αυτές που έχουν ιδιοκτησία στο είναι μας, ακόμα  είναι αυτές που μας οδηγούν στο έτερον φύλο, όλα στη ζωή είναι προγεγραμμένα αλλά παρουσιάζονται σαν συμπτωματικά. 
Παραδείγματα έχω ένα σωρό! Όμως αμφιβάλω αν ποτέ θα γίνω πιστευτός, οπότε σωπαίνω.
Μόνο ένα εξηγώ τα άλλα μένουν έτσι σαν να είναι γλάστρες με λουλούδια να ομορφαίνουν την μνήμη μου.
Ατλαντικός Ωκεανός ταξιδεύαμε στο πέλαγος, προορισμός μας η Βαλτιμόρη. Σύμφωνα με το νόμο είχα δηλώσει στον καπετάνιο με το που θα φθάναμε στο λιμάνι θα έφευγα, θα απολυόμουν απ το βαπόρι.
Είχα ετοιμάσει την βαλίτζα μου και περίμενα να αριβάρουμε στο λιμάνι, και μετά το άγνωστο, ποιος ξέρει τι τύχη θα με περίμενε;
Που θα πήγαινα, τι θα έκανα δεν ήξερα τίποτα απλούστατα θα αναζητούσα την μοίρα μου σε άλλους μπαξέδες.    
Αλλά το είχα πάρει απόφαση να αλλάξω την τύχη μου.
Εκεί  που τα λέγαμε,  κάναμε όνειρα και κουτσοπίναμε  μέσα στην κουζίνα μαζί με τον Μάγειρα από την Κίμωλο και τον Σαράντης καμαρότο από την Μάνη…
-ρε παιδιά είδα ένα παράξενο όνειρο,
Ήμουνα λέει χαμένος στην ομίχλη φορούσα ένα κόκκινο παλτό…
Ο Σαράντης ο μανιάτης μου λέει:
Φίλε κακός οιωνός, φυλακή θα σε βάλουν και γρήγορα.  
Δεν έδωσα σημασία, σαχλαμάρες είπα.
Και μόλα ταύτα βγήκε αληθινός
Στο λιμάνι ήρθαν να πρατιγάρουν  το βαπόρι όλες οι αρχές, μαζί και η των αλλοδαπών. Εξήγησα ότι θέλω άδεια σύμφωνα με το νόμο να βγω έξω στην στεριά ν’ αλλάξω βαπόρι, θα πήγαινα Νέα Υόρκη κι αν δεν εύρισκα  Ελλάδα.
Ένας κοκκινοτρίχης ο Μρ. Σμιθ που μασούσε ένα σβησμένο πούρο στο στόμα,  της υπηρεσίας αλλοδαπών μου έκανε μια εξέταση λες και θα πήγαινα  να γίνω πρόεδρος των ΗΠΑ. Ανάμεσα στις ερωτήσεις μου έκανε κι αυτή αν είχα τίποτε προηγούμενα προβλήματα με τις μεταναστευτικές αρχές.
Αφού είχαν περάσει σχεδόν τρία χρόνια από τότε που είχα,  είπα όχι.
Άνοιξε μια μαύρη βίβλο, όχι μόνο δεν μου έδωσε άδεια να ξεμπαρκάρω αλλά με έκλεισε μέσα στο βαπόρι για έναν χρόνο ακόμα.
Δηλαδή να μην έχω δικαίωμα να πατώ το πόδι μου στην στεριά εφόσον το βαπόρι θα ήταν σε λιμάνια των ΗΠΑ. Θυμήθηκα τον Σαράντο, Α! ρε μάντη Κάλχα φώναξα…
Γύρισα στο δωμάτιό μου άνοιξα την βαλίτζα κι άρχισα να κλαίω, για άλλη μια φορά αισθάνθηκα αδύναμος, άλλοι είχαν το πάνω χέρι.

Αναχωρώντας πήγαμε Κούβα, εκεί προσπάθησα να βρω και βρήκα  αυτό που μου είχαν κλέψει, την αυτοπεποίθησή μου.     


Γαβριήλ Παναγιωσούλης
  


Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2015

ΕΝΑ ΠΡΟΙΚΟΣΥΜΦΩΝΟΝ

Η Ιθάκη αυτό το νησί έβλεπα μπροστά μου όπου από πίσω απ τις βουνοκορφές του, ανέτειλε ο ήλιος στα Μαρκάτα Πυλάρου Κεφαλληνίας, κάθε μέρα που ξύπναγα είτε είχαμε να φάμε είτε όχι, είτε ήταν πόλεμος είτε ήταν ειρήνη, ο ήλιος έκανε το ίδιο δρομολόγιο.
       
1.500.000 εκ. δολ. πωλείται το νησάκι Μόδι, το οποίο βρίσκεται απέναντι από την Ιθάκη, σύμφωνα με δημοσίευμα της ινδικής έκδοσης της Wall Street Journal.

 Η ίδια η εφημερίδα χαρακτηρίζει το ποσό «πενιχρό σε μια αγορά όπου θα σνόμπαρε προσφορές κάτω από 100 εκατομμύρια δολάρια». Και συμπληρώνει «όμως οι επίδοξοι αγοραστές θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η διαδικασία είναι φορτωμένη γραφειοκρατικές διατυπώσεις και περιλαμβάνει μέχρι και 32 γραφειοκρατικά εμπόδια, μεταξύ των οποίων τον έλεγχο του παρελθόντος του αγοραστή ώστε να εξασφαλιστεί το ότι ο μελλοντικός αγοραστής δεν αποτελεί απειλή για την εθνική ασφάλεια.

Read more: http://www.kefalonitikanea.gr/2015/01/15.html#ixzz3OLQCamBB--
 Το ανωτέρω ντοκουμέντο για το νησάκι Μόδι ανήκει στην εφημερίδα Κεφαλλονίτικανέα, από όπου το αντέγραψα   
Γαβριήλ Παναγιωσούλης
*************************************************************************
Ελληνική Ιστορία:
Μετά άντε να βρεις άκρη με τον ΕΝΦΙΑ

ΕΝΑ ΠΡΟΙΚΟΣΥΜΦΩΝΟΝ
Ο κύριος Λαέρτης Βλασσόπουλος ευγενώς  μας παραχώρησε προικοσύμφωνον  συνταχθεν εν Ιθάκη το 1672 ήτοι  προ 343 ετών. Το δημοσιεύομεν ευχαρίστως κατωτέρο ολόκληρον  δια το περίεργο της συντάξεώς του και την πληθύν των εν αυτώ  αγνώστων λέξεων.


1672, Απριλίου 14. Εις το όνομα του πατρός και του υιού και του αγίου πνεύματος αμήν. Δέσποινα υπεραγία Θεοτόκε Ευτυχός γενού και βοηθός την ώραν ταύτην εις το παρόν συνοικέσιον όπερ μέλει εκ θεού γενέστω.  Ούτο ο μισέρ Λινάρδος Καραβιάς ποτέ Μαρκαντώνη ανταμός με τον μισέρ Αντρούτζο Καραβιά υιόν του υπαντρέβουν την πολυπόθητο του θυγατέρα ονόματι κυρά Λουλουδιά  και δινοτές την άνδραν  νόμιμον τον εκ Θεού θέλοντος τον μισέρ Αλιβίζη Βλασσόπουλο του μισέρ Γιάνη. Εμπρός της τάζουνέτης δια προικιό στρώματα δύο γεμάτα, παπλώματα δύο, μακρινάρα μία, προσκεφαλίδια δέκα με τα εντύματά τους, τορνολέτα δύο, σεντόνια δέκα, τραβέρσες δέκα, εμπόλιες δέκα η μία με χρυσάφι, φορεσιές ιντρίλες δύο η μία ραζένια και η άλλη σταμπάτα, δησαλή λουτρόμπολες δύο, τουβαγέλια ντουζίνες δύο, μεσάλες δύο, περούνια και κουτάλια μία ντουζίνα, κασέλα κάρινη, δουκατόνε δέκα, κούπα δεκατόνε έξη, δακτυλίδι ένα χρυσό και μετρητά ρεάλια ογδοήντα (80), αμπέλια σταφίδας βατσελίων πέντε, δυόμιση στο Σκίνο και το χωράφι το μισό στο λάκκο στο Σκίνο και το αμπέλι σταμηλιανού και να τα ποσόνι εις τον Αητό έως να ποσόσουνε  διόμιση βατσελιών.

Το αμπέλι στα μηλιανού είναι προικιό της μάννας της κυράς νύμφης, χωράφια βατσελίων ένα, το χωράφι στη Βίγλα το κλίσμα και τα μερτικά τους χωράφια στον Άγιο Ανδρέα και μη σόνοντας να πέρνη στην Βίγλα  απόξου από την σταφίδα τους βοήδια  δύο πρώτο και δεύτερο, αγελάδες δύο ξεκαθαρίζοντας από την άνωθεν υποστατικήν ο άνωθεν τάζων της κυρά Λουλουδιάς ένα κομπρέτζο εις το αδελφομέρι της μάνας της και να μην έχει καμία πριτανσιόν τον κανένα  καιρόν, τόσο εις σε αμπέλι      και εις μόμπιλε στο προικιό της μάνας της. Ταύτα πάντα Θεού βοήθια και την ευχήν μας, υπό μαρτυρίας μισέρ Γιάνη Πεταλά μισέρ Γεώργη Καραβία θέλει βεβαιόσει και ο μισέρ Ανδρούτζος τάζει και η παρόν κεράτσα Χριστίνα της εγγονής της ένα δαχτυλίδι χρυσό και μαρτυρούν οι άνωθεν.

Γιάνης Πεταλάς μαρτυρώ το άνωθεν
Γιάνης Καραβίας μαρτυρώ το άνωθεν
Ανδρούτζος Καραβίας βεβαιόνω το άνωθεν
Αλυβύζης Βλασσόπουλος βεβαιόνω το άνωθεν


Λυμπέριος Βλασσόπουλος Νοτάριος

Έχει διατηρηθεί η ορθογραφία του πρωτότυπου

Αυτό το προικοσύμφωνο μου το είχε στείλει από το  Natick Mass. ο φίλος E. Ανδρεοσάτος το έτος 2000

Γαβριήλ Παναγιωσούλης 





Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2015

Το Πανεπιστήμιο της Ζωής


 
                         Οι διαφορετικές φάσεις της Ζωής μας
Στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας υπήρχε ένα άγαλμα στoν σταθμό Central   όπου σήκωνε τα χέρια του ψηλά  με σκισμένες τις σάρκες διαμαρτυρίας για τις ωμότητες των Ναζί. Πάνε πολλά χρόνια πίσω που επισκέφτηκα το μέρος αυτό παρέα με ένα κορίτσι όπου μου εξηγούσε τα καθέκαστα.

                                                                           

Στην Δουνκέρκη της Γαλλίας υπήρχε μια εκκλησία γοτθικού τύπου σχισμένη στα δυο, έκατσα και την χάζευα, ήταν μνημείο,  απομεινάρια του πολέμου.
                                       
   

Στο Ρίο της Βραζιλίας τo άγαλμα του Χριστού από ψηλά μας έριχνε μια ματιά απορίας για την ανθρώπινη εκμετάλλευση.  
                                                               
Σήμερα υπάρχει μια  φωνή που υψώνεται μέχρι ουρανού, είναι η γραπτή  φωνή του κάθε ενός μας που θέλει να περιγράψει τις  βιωματικές του εμπειρίες έτσι όπως τις έζησε, από πρώτο χέρι. Φυσικό είναι η φωνή αυτή να μην είναι η ίδια με του διπλανού μας, μα ούτε και ίδια με αυτών που πέρασαν την θύρα κολεγίων, ούτε η ίδια με αυτών που έχουν τις περγαμηνές σε κορνίζα να φαίνονται  κρεμασμένες στον τοίχο,  δίπλα από τους σύγχρονους προγόνους μας, τον Παπαφλέσσα ή Καραϊσκάκη, ακόμη και την Θεά Αθηνά! κλπ…
Μια φωνή που διεκδικεί πρωτοτυπία σε πονήματα όχι χτενισμένα και τσουβαλιασμένα σύμφωνα με τους νόμους των καλλιστείων των εξ υψηλών ιστάμενων διοργανωτών. Αυτών  που κατά κάποιο τρόπο διαμαρτύρονται όταν  η δημοσίευσή σου (μια απ’ όλες) τους παρουσιαστεί απρόσκλητη μπροστά τους,  πως τόλμησες να περάσεις το κατώφλι των λογοτεχνικών μας κειμένων εσύ ο εκ της θαλασσινής αρμύρας προερχόμενος (παραμυθάς…)                                      
             
                                                            
Μα σήμερα υπάρχουν οι ιστοσελίδες τα λεγόμενα Blogs όπου ο κάθε ένας μας μπορεί Ελεύθερα  να εκφραστεί και να φωνάξει  αυτό που τον καίει, ή αυτό που νομίζει πρέπων, ή ν’ ανοίξει την καρδιά του να εξομολογηθεί μπρος την οθόνη του υπολογιστή του λες και είναι ο πνευματικός του σύμβουλος περιμένοντας να του δώσει άφεση αμαρτιών με το να του παράσχει την δυνατότητα να δημοσιεύει τα γεννοβολήματα της πένας του,  αυτά που βγαίνουν απ’ της ψυχής του το λαβύρινθο.
                                              

Και μου λέει με δάκρυα στα μάτια:
-Μην πας, αυτή δεν είναι της πάστας σου,
-Όχι αυτή και ο Θεός μαζί,
-Όμως δεν βλέπεις ότι Θεός δεν υπάρχει,
-Κι εάν υπάρχει για εσέ   θα είναι κακούργος, που λέει και το τραγούδι.
Η αφέλεια του μικρού παιδιού, στην  αντανάκλαση των ματιών του, πίστευε μόνο αυτά που έβλεπε.
-Και η προηγούμενη απουσία της; Σου έπε που γύριζε;
-Μου είναι αδιάφορο!
-Τότε φταίω εγώ που σου την σύστησα,
-Ωχ μάνα μου τι έγκλημα έκανα;
Δάκρυσε ο άνθρωπος.
                                            

Σαν σήμερα των Θεοφανείων  η μάνα μου ετοίμαζε τον μποναμά, θα περνούσε ο παπάς  του χωριού από το σπίτι με την αγιαστούρα του να μας ψάλλει το Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε…
 Μικρά παιδιά, αθώα μυαλά την παραμονή τραγουδάγαμε τα κάλαντα: σήμερα τα φώτα και ο φωτισμός και χαρά μεγάλη και ο αγιασμός…

Μια ζωή με κεντρικό άξονα την εκκλησία, μα και την πρωτόγονη αντιμετώπιση της ζωής έτσι όπως την ξέραμε από τους παππούδες μας, τα ίδια φαγητά, τα ίδια γιατροσόφια, οι ίδιες ανέσεις,  αν ποτέ υπήρχαν, ο ίδιος τρόπος καλλιέργειας της γης.  
                                             

Μετά ήρθε η νύχτα και τα σκέπασε όλα, με το μαύρο πέπλο της, για όλους το ίδιο, όλοι κοιμήθηκαν, άλλοι αγκαλιά, άλλοι μόνοι τους, αμαρτωλοί και σώοι το ίδιο, άλλοι βαφτίστηκαν ξανά στην αρμύρα της θάλασσας, άλλοι στην  λάσπη της πράσινης ζούγκλας, άλλοι στην λήθη των περασμένων.
                                         
    
Αποκοιμήθηκα κι  ονειρεύτηκα ότι ξεσκόλισα απ' το πανεπιστήμιο της Ζωής.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης  

  
  




Παρασκευή 2 Ιανουαρίου 2015

Πόλεμος των Άστρων!



Μια εποχή γλεντάγαμε από τα Χριστούγεννα μέχρι την πρωτοχρονιά, σήμερα έστω και προσωρινά ξαναήρθαν τα χρόνια εκείνα, γέμισε το σπίτι  από επισκέψεις και συγκεντρώσεις φίλων κλπ…
Έτσι όλοι μαζί ανοίξαμε τις αγκαλιές μας καλωσορίζοντας  τον καινούργιο χρόνο, εύχομαι σε όλο τον κόσμο ο καινούργιος χρόνος 2015 να είναι γεμάτος από υγεία, χαρά και ειρήνη, να επιπλεύσει η κοινή λογική και ο σεβασμός προς τους συνανθρώπους μας.

Πόλεμος των άστρων.   
Υπάρχει η εντύπωση ότι φθάσαμε σε μια εποχή όπου διεξάγεται ένας παγκόσμιος πόλεμος με την διαφορά ότι ο σημερινός ονομάζεται πόλεμος των άστρων. Ακόμα και χώμα από τον Άρη ένα πρασινωπό μοιάζει με χαλκό εξετάζουν στο μικροσκόπιο μήπως υπήρξε κάποτε εκεί ζωή, ώστε να δοθεί η ευκαιρία να τον αποικίσει  το ανθρώπινο είδος.
Είναι απίστευτο σε ένα τόσο μικρό  χρονικό διάστημα να επέλθει τέτοια παγκόσμια εξέλιξη αφού χθες ακόμα πολεμούσαν οι Έλληνες στρατιώτες με ξιφολόγχες στο Αλβανικό μέτωπο. Χθες ακόμα υπήρχε μια  εποχή  των καλικατζάρων που χόρευαν στα κεραμίδια, τα ξωτικά και τα στοιχειά που εμφανιζόταν τις νύχτες, ακόμα και φαντάσματα, λέγανε είναι η  οργή του  Θεού.     
Δηλαδή μπορεί να κάθεσαι στην πολυθρόνα του γραφείου σου σε έναν ουρανοξύστη και με το πάτημα ενός πλήκτρου χρησιμοποιώντας μόνο ένα σου δάκτυλο να στέλνεις μια βόμβα, ή ένα τηλεκατευθυνόμενο βλήμα στο κρεβάτι του εχθρού σου. Ο σημερινός πόλεμος του κεφαλαίου δεν φαίνεται, δεν τρέχει αίμα, δεν ανοίγουν χαρακώματα ούτε κατασκευάζουν καταφύγια.
Κάποιος είπε ότι έσπασαν τον κωδικό της Σόνυ για το φιλμ κωμωδία The Interview  για τον δικτάτορα της Β. Κορέας  που είχαν γυρίσει,  οι πειρατές του διαδικτύου φοβέρισαν μάλιστα τις μεγάλες αίθουσες αλυσίδας   κινηματογράφων να μην το προβάλουν όπως είχαν προγραμματίσει τα Χριστούγεννα  κλπ. Οι περισσότερες αίθουσες φοβήθηκαν κι αρνήθηκαν  να προβάλλουν το φιλμ. (αν δεν ήταν διαφημιστικό τρυκ)
Αποτέλεσμα (αντεπίθεσης)   ολόκληρο το κράτος της Β. Κορέας νέκρωσε για  10 ώρες από απόψεως ιντερνέτ και ηλεκτρονικής υποστήριξης,  κλπ.
Απότομα βρέθηκαν σε μια εποχή της μαγνητικής πυξίδας και του  εξάντα για την Ναυσιπλοΐα και αεροπλοΐα, μάλλον και  απενεργοποίηση το βεληνεκές σύστημα…
Η υποτίμηση  της τιμής της Βενζίνης στην γειτονιά μου έπεσαι  περίπου 55% κάθε μέρα πέφτει τιμωρώντας τα κράτη που την παράγουν Ρωσία, Ιράν, Βενεζουέλα.
Άρχισε ο επίσημος διάλογος ΗΠΑ με την Κούβα για να την τραβήξουν μακριά από την αγκαλιά της Βενεζουέλας, η τανάπαλιν. Τα Drones δρουν ανενόχλητα πάνω από το κεφάλι του κάθε ενός μας,  μπορούν ακόμα κι ένα βελόνι να διακρίνουν και να καταστρέψουν με την μόνη κίνηση ενός πλήκτρου πληκτρολογίου.
Η Ελλάδα η πατρίδα μας κοιλοπονούσε και γέννησε τέκνα  με καισαρική  που επιμένουν  να δημιουργήσουν ακόμα  ένα νέο κόμμα όπως ο Γ.Π. ώστε να μην υπάρχει κανένας απόλυτος   νικητής στις επόμενες εκλογές,  μα και  χωρίς να μας δίνει  εξήγηση ποιος ναναι  ο πατέρας του νεογέννητου.
Μένω άφωνος από τεκταινόμενα, μα και με την έλλειψη χαρισματικού Ηγέτη (τουλάχιστον μέχρι σήμερα).      

Έτσι κι εγώ ο κοινός θνητός απέμεινα  να θαυμάζω την καινούργια τεχνολογία κι αυτούς που κινούν τα νήματα αυτά,  όμως με όλα ταύτα η σημερινή τεχνολογία  δεν κατόρθωσε να εκλεπτύνει τα αισθήματά μου, απέναντι στην σημερινή  κοινωνία  και με άφησε έναν άνθρωπο αγροίκο έτσι όπως έφυγα απ το χωριό μου χωρίς να κατορθώσει να μου επιβάλλει  να φορέσω την μάσκα του σύγχρονου πιστεύω τους.       
             
Γαβριήλ Παναγιωσούλης