Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2015

Σ' ένα πλωτό καφενεδάκι


                                                     Σ ένα  πλωτό  καφενεδάκι  

Με το που βράδιαζε μαζευόμασταν στο καπνιστήριο του πλοίου και παίζαμε χαρτιά πίνοντας καφέ με γάλα. Ήταν η χαλάρωση μας μετά από την εργασία στο πλωτό μας αυτό καφενεδάκι τι κι αν το ονόμαζαν καπνιστήριο.  Είχε τις καρέκλες του βιδωμένες στο πάτωμα και τα τραπέζια του ακούνητα βιδωμένα κι αυτά,  λες και θα μας έφευγαν να πέσουν στη θάλασσα Η καφετιέρα εκεί δίπλα μας ήταν πάντα γεμάτη καφέ ζεστό. Για να λέω την αλήθεια ήταν καφές αυτός που ονομάζουμε γαλλικού τύπου, στα βαπόρια τον ονομάζαμε αμερικάνικο. Πάντως ότι και να ήταν δεν παύει να ήταν καφές και μάλιστα σε ένα ξανθο-καφετί χρώμα  με γάλα. Στην αρχή παίζαμε 66 μετά που τελείωνε την βάρδια  4-8 ο Κουμιώτης ο θερμαστής το γυρίζαμε στο αγοραστό, άλλοι παίζανε πρέφα, άλλοι παρακολουθούσαν όρθιοι…  Ήταν αυτό το ίδιο καπνιστήριο  όπου δυο φορές την ημέρα μαζευόμαστε για Coffee  Time.      

Όμως τούτη η βραδιά ήταν διαφορετική, ξημέρωνε πρωτοχρονιά κι εμείς στην μέση του Ατλαντικού ταξιδεύαμε για Βαλτιμόρη, η πλώρη του βαποριού ένα ποντοπόρο Λίμπερτι τάνκερ  βουτούσε στην αφρισμένη θάλασσα και σηκωνόταν περήφανη κοιτάζοντας τ’ αστέρια, για να χωθεί  με την σειρά της η πρύμη αφρίζοντας από τα απόνερα της προπέλας.   Ένα συνεχές σκαμπανέβασμα.
Είχαμε αναχωρήσει από την Χάβρη Γαλλίας φορτωμένοι μελάσες, ένα παχύρευστο σιρόπι.
Ο Μπάμπης ο Κουμιώτης θερμαστής τελείωσε την βάρδια του 4-8 ανέβηκε στο καπνιστήριο έβγαλε απ’ την τσέπη του μια τράπουλα μας φώναξε όλους στο καπνιστήριο να παίξουμε 31 ξημέρωνε πρωτοχρονιά, ελάτε για το καλό του χρόνου μας φώναξε.

Αποκομμένοι   από τον κόσμο ήμασταν μόνοι μας, πλέαμε στα καπρίτσα της θάλασσας, μέσα σε βαθύ σκοτάδι με μόνο τα φώτα της πορείας. Μαζευτήκαμε πολλοί από το πλήρωμα,  Ιθακήσιοι, Κεφαλλονίτες και Δωδεκανήσιοι παίζοντας 31 περιμένοντας την αλλαγή του χρόνου. Η καφετιέρα γεμάτη ζεστό καφέ εκεί δίπλα μας κανένας δεν της έδινε σημασία.

Τα μεσάνυχτα ακριβώς κατέβηκε απ την γέφυρα   ο πλοίαρχος, ο καπετάν Κουκιάς από την Σύρο, σταματήσαμε το παιχνίδι, μας χαιρέτισε δια χειραψίας με την  ευχή, χρόνια πολλά και του χρόνου στα σπίτια μας αδέλφια.

Ο καμαρότος έφερε ξηρούς καρπούς σταφίδα και ποτό, όλοι σηκώσαμε τα ποτήρια μας σε ένα εβίβα  και του χρόνου στα σπίτια μας. Ο Βασίλης ο μάγειρας απ την Χαλκίδα δάκρυσε, τον έπιασαν τα κλάματα, πήγα κοντά του, του λέω τι τρέχει ρε  Βασίλη φίλε μου μην κάνεις έτσι, κάποτε θα φθάσουμε στην στεριά, έλα να δεις μου λέει και με πήγε στο δωμάτιό του.

Να διάβασε και μου δίνει ένα γράμμα. Το είχε λάβει  πριν αναχωρήσουμε απ’ την Γαλλία  Ήταν από την γυναίκα του, του έγραφε μην γυρίσεις, δεν σε θέλω πια… και συνέχισε:  
Στην  αρχή μούγραφε  να γυρίσω, μα πώς να γύριζα αφού δεν είχα λεφτά; Χρωστούσαμε τόσα! Της το έγραφα, αλλά αυτή τίποτα.
Όμως απόψε με την ευχή του καπετάνιου και του χρόνου στα σπίτια μας μ’ έπιασε το παράπονο.
Σε τι σπίτι να γυρίσω!
Έλα πάμε στο καπνιστήριο να πιεις ακόμα ένα του είπα  και μετά  πήγαινε για ύπνο, καινούργια μέρα ξημερώνει, μας περιμένει δουλειά, τον πήγα μέχρι την καμπίνα του κι έφυγα. Το βαπόρι συνέχιζε να σκαμπανεβάζει λες και μας νανούριζε. Κάναμε παρέα με τον Βασίλη, στο πέλαγος  κλεινόταν στο δωμάτιό του και διάβαζε τα γράμματα της γυναίκας του, έβανε δίσκους αυτούς των 45 στροφών του  Καζαντζίδη και δάκρυζε.
Μετά από την Βαλτιμόρη αναχωρήσαμε για Κούβα.
Ξέχασέ την του λέω, εσύ θα πεθάνεις. Ένα βράδυ σε λιμάνι της Καραϊβικής, πήγαμε έξω να ξεσκάσουμε.
Πράγματι μπήκαμε σε μπαρ παραγγείλαμε ποτά, ξάφνου σηκώθηκε όρθιος τα μάτια του  πέταγαν σπίθες, στο σκαμπό του μπαρ μια μονάχη της έπινε το χυμό της και μας κοίταζε με περιέργεια.
Ο Βασίλης τρελάθηκε, έβγαλε ένα βαθύ αναστεναγμό και ψιθύρισε: της μοιάζει τόσο πολύ!  σηκώθηκε  και την πλησίασε…
Χωρίς να το καταλάβει είχε πέσει θύμα, η μορφή της άλλης στην καρδιά του είχε μείνει  αγκάθι. 
Κατάλαβα ότι δεν την είχε ξεχάσει, έφυγα και τους άφησα μόνους.
Σκέφθηκα ίσως και να γιατρευόταν! Αφού για να βγάλεις ένα αγκάθι, χρειάζεσαι άλλο αγκάθι.    

 

                                    Γαβριήλ Παναγιωσούλης
 

36 σχόλια:

airis είπε...

Αχ Γαβρίλη μου, ταξίδεψα μαζί σας,ταρακουνήθηκα μεσοπέλαγα, ένιωσα τον πόνο του φίλου σου!
Πόσο σημαντική είναι αυτή η ιστορία του Καφενέ γνωρίζοντας ότι είναι αληθινή, ιστορία από τα βιώματα σου!
Σε ευχαριστώ από καρδιάς που τη μοιράστηκες μαζί μας!
Σε φιλώ!

Ντένης Κοντρίνης είπε...

Οι θαλασσινές ιστορίες σου φίλε μου η μιά καλύτερη από την άλλη.
Νάσαι καλά.

Ινώ skiathos είπε...

Υπέροχο κείμενο, κύριε Γαβριήλ!
Η φουρτούνα στη θάλασσα κάποια στιγμή κοπάζει, η φουρτούνα στην ψυχή μπορεί και να μην πάψει ποτέ...
Ειλικρινά συγκινήθηκα!
Σκληρή η ζωή των ναυτικών, μα και όσων μένουν πίσω, να παλεύουν με τη μοναξιά και την αναμονή!
Καλό βράδυ!

Memaria είπε...

Πολύ συγκινητική η υπέροχη αυτή ιστορία σου...και την κάνει σημαντικότερη το ότι είναι αληθινή!
Πραγματικά για να βγάλεις ένα αγκάθι χρειάζεσαι άλλο αγκάθι!
Να είσαι καλά!

DesTzav είπε...

Πολύ ζωντανή η ιστορία σου! Ένιωσα την αρμύρα της θάλασσας στα πνευμόνια μου!

Αστοριανή είπε...

Ένιωσα την αρμύρα της θάλασσας στα πνευμόνια μου!

18 Φεβρουαρίου 2015 - 4:37 μ.μ.
γράφει η Ντεζ τζαβ...

και συμφωνώ απόλυτα...

ΤΙ γίνεται με αυτόν καιρό...;;;;

Κατακρυωμένη
και πάει λέγοντας...

Φιλί από το ...μακρονήσι,

Υιώτα

Κλαυδία είπε...

Γλυκόπικρη ιστορία, γεμάτη εικόνες , αλήθειες συναισθήματα, ανθρώπων που συνυπάρχουν σ΄ένα πλοίο, εργαζόμενοι με ιδιόμορφες συνθήκες......Εξαίρετη γραφή, απολαυστική διήγηση.....Συγχαρητήρια !!!

Μαριάνθη είπε...

Σα να βρέθηκα και γω στ΄αμπάρι του βαποριού... Τι αίθηση!! Τι απόλαυση γραφής!!! Και να ξέρεις αγαπητέ μου Γαβριήλ πως απόλαυσα το κείμενό σου όχι βράδυ αλλά πρωί, είναι το πρώτο της ημέρας που διαβάζω, πίνοντας καφέ φίλτρου όπως πάντα :) .
Ωραία λοιπόν, πολύ ωραία αναγνώσματα και να κλείσω λέγοντας πως αντί για αγκάθι κάπως αλλιώς το ξέρω: "Ο έρωτας με έρωτα περνάει". έτσι πιστεύω να έγινε τελικά και με τον φίλο σου.
Καλημέρα χαιρετισμούς!!!!!

Μηθυμναίος είπε...

… για να βγάλεις ένα αγκάθι, χρειάζεσαι άλλο αγκάθι.
Είναι κι αυτό μια λύση.
Νομίζω πως κι εσύ χειρίστηκες πολύ καλά το θέμα του Βασίλη… Ήσουν, κατά κάποιο τρόπο, su paño de lágrimas...

Εμένα πάντως είναι άλλο αυτό που με εκπλήσσει σήμερα, αλλά αυτό θα στο ομολογήσω στο μέιλ σου και θα… μείνει μεταξύ μας.

Καλή σου μέρα!

Διαχειριστής είπε...

Πολύ σκληρή η ζωή του ναυτικού, αλλά και αυτών που τον περιμένουν πίσω! Πολύ δύσκολες καταστάσεις! Μας μεταφέρατε μεσοπέλαγα, σα να ζαλίζομαι κιόλας από το κούνημα! :-)

Ανταίος είπε...

Μου μετέφερες στο μυαλό παλιές θύμησες από την ναυτική ζωή, αγαπητέ Γαβριήλ, πόσες τέτοιες καταστάσεις δεν υπήρχαν στα καράβια, πόσα δράματα, αλλά και πόσες χαρές, για ένα παιδί που γεννήθηκε ή που πέρασε στο πανεπιστήμιο, κλπ
Χαίρομαι που σε βρήκα, θα σε διαβάζω σίγουρα!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Αριστέα,

Πρώτα θέλω να σε ευχαριστήσω για την ιδέα σου, αυτήν που έγραψες στην ιστοσελίδα σου για "Ιστορίες του καφενέ,"

Ψάχνοντας στην μνήμη μου αποστήθισα μια ιστοριούλα απ' τα παλιά, τότε που μικρά παιδιά ως ναυτικοί ζητούσαμε μια θέση κάτω απ' τον ήλιο.

Πάντα με την αγάπη μου
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε Ντένη,
Οι Ιστοριούλες μου προπαντός οι ναυτικές, μέρος της ζωής μου, μάλλον της ενηλικίωσής μου.

ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου "Ινε Σκιάθος"
Ευχαριστώ για την επίσκεψή σου,
Η ζωή των ναυτικών ειδικά του τότε,μια αφάνταστα σκληρή ζωή, είναι αυτή που πλουτίζει το σήμερα με βιωματικές εμπειρίες του χθες που μοιάζουν σαν παραμύθια.

Ευχαριστώ πολύ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου me (Maria)
Ευχαριστώ σε που με επισκέφτηκες,
Η Ιστοριούλα μου αυτή από τα περασμένα γεμάτη περιπέτεια μα και ανθρωπιά.
και πράγματι το για να βγάλεις ένα αγκάθι, χρειάζεται άλλο ένα αγκάθι.

Σε ευχαριστώ πολύ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Dear des tzav

Είναι ακριβώς όπως το λες,
Η θαλασσινή αρμύρα του τότε αυτή που άφηνε σαν άχνη στα χείλη μας επάνω, αυτή που γέμιζε τα πνευμόνια μας είναι το ελιξίριο της ζωής του σήμερα.

ευχαριστώ πολύ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,
Η αρμύρα του τότε, μάλλον η θαλασσινή μοιάζει σαν το αλάτι στο φαγητό.
Νοστιμίζει την ζωή...

χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Κλαυδία,

Εντύπωση μου έκανε αυτή σου η λέξη (Γλυκόπικρη)
εννοεί τόσα πολλά ώστε θα χρειαζόταν σελίδες ολόκληρες για να την αναλύσεις την ανθρώπινη συμπεριφορά στης ζωής τα μονοπάτια, είτε θαλασσινά, είτε στεριανά.

Ευχαριστώ πολύ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
χάρηκα τόσο, μα νομίζω ότι έμαθα και μια καινούργια λέξη από εσένα καφές φίλτρου, που εννοεί Γαλλικού τύπου, ή αυτός που στα βαπόρια του τότε λεγόταν κι εδώ ακόμα καφές αμερικάνικος.

Χάρηκα που ξεκίνησες την ημέρα σου με το ΠΥΛΑΡΟΣ.
Είναι και αυτό ας πούμε σα να ρίχνεις μια ματιά στην παγκοσμιότητα.
χαιρετισμούς
Πάντα με την αγάπη μου
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Για σου φίλε μου Στράτο,

Είναι πράγματι όπως το ΄λες για να βγάλεις ένα αγκάθι χρειάζεσαι άλλο αγκάθι.
Με την μόνη διαφορά φίλε μου από που προέρχονται τα αγκάθια, αν είναι από τριαντάφυλλο αφήνουν ένα άρωμα, που σε συνοδεύει πάντα. Ο Βασίλης ήταν καλός άνθρωπος είχε μια χρυσή καρδιά και το κυριότερο ήταν ευκολόπιστος, αυτό ήταν το ελάττωμά του.
ευχαριστώ πολύ
πάντα με την αγάπη μου

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Κεράσια και Κρίνοι,
ευχαριστώ για την επίσκεψή σου.
Πράγματι η ζωή του ναυτικού σκληρή αλλά και γεμάτη περιπέτειες και βιωματικά αναπάντεχα που ούτε καν θα μπορούσαν να φανταστούν οι της Στεριάς.

και πάλι σε ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητέ μου Ανταίο,
Η θαλασσινή ζωή πριν από πολλά χρόνια ήταν σκληρή γεμάτη περιπέτειες, ανθρωπιά, αλληλεγγύη ανάμεσα σε ναυτικούς.
Αν σου πω ότι μπαρκάρισα παιδί αμούστακο κι έγινα άντρας μέσα στα βαπόρια, μες την θάλασσα πρωτογνώρισα τους ανθρώπους τους φίλους, μαζί νιώσαμε τις φουρτούνες, ζήσαμε τις περιπέτειες της ζωής στα διάφορα λιμάνια, μα δεν ξεχνάγαμε ποτέ τον σκοπό μας να ταξιδεύουμε για να βοηθούμε τους εναπομείναντες στην στεριά...

Χάρηκα πολύ

με εκτίμηση

Γαβριήλ

Ελένη Φλογερά είπε...

Καλώς σας βρήκα
Ακολουθώντας "τις ιστορίες του καφενέ" ήρθα εδώ και γεύτηκα ένα ωραιότατο καραβίσιο καφέ γεμάτο συναισθήματα συντροφικότητας.

pylaros είπε...

Αγαπητή μου κ. Ε. Φλογερά,

Σας ευχαριστώ για την παρουσία σας στην ιστοσελίδα μου.
Θυμάμαι παλαιά λέγαμε όταν ο καφές κάνει μπουρμπουλήθρες είναι γούρι, (καλή τύχη)
Ίσως και ο καραβίσιος καφές του τότε να ήταν γεμάτος μπουρμπουλήθρες.

και πάλι σας ευχαριστώ
Γαβριήλ

follow me ... σκέψεις, απόψεις είπε...

Πολύ καλογραμμένο το κείμενο σου Γαβριήλ.
Μας ταξίδεψες με το "φουγάρο" της ψυχής μαυροκαπνισμένο και μας άφησες γλυκόπικρα συναισθήματα. Όμως η ζωή κάθε μέρα συνεχίζει να μας δίνει εμπειρίες, κάποιες, ανάμεσα και σε θύελλες αλλά μετά την καταιγίδα, έρχεται η γαλήνη! Κάπου εκεί μπορεί να περιμένει κι ο έρωτας.
Καλό βραδάκι!

pylaros είπε...

Ευχαριστώ για την επίσκεψή σου αγαπητή μου Κατερίνα,

Ναι, οι αναμνήσεις του παρελθόντος ξαναζωντανεύουν και πλέκουν την ροή της σημερινής ζωής, από που και πως ξεκινήσαμε και που φθάσαμε.
Οι αναμνήσεις όχι μόνο ζεσταίνουν την καρδιά, αλλά μας ξαναφέρνουν σε μια εποχή με πολύχρωμες εικόνες, αυτές που σήμερα καταπλακώνει το χιόνι σε έναν κάτασπρο παγωμένο φόντο..
και πάλι ευχαριστώ
Γαβριήλ

evonita είπε...

πολύ όμορφη και αληθινή η θαλασσινή σας ιστορία, με συνεπήρε! μου άρεσε η κατάληξη, αν και δεν είμαι σίγουρη πως το αγκάθι περνάει με ένα άλλο αγκάθι... :)

Λάχεσις είπε...

Το βίωμα του κάθε ανθρώπου και ιδιαίτερα του ναυτικού, εκτός από την αλήθεια του που βροντοφωνάζει σου μεταδίδει συναίσθημα (αγωνία, πόνο, μοναξιά, αγάπη, αλληλεγγύη) τόσα πολλά μου έρχονταν στο μυαλό διαβάζοντας το διήγημα Γαβριήλ (να με συγχωρείς τον ενικό) που ήθελα να διαβάσω κιάλλο. Να πάρω λίγο από τη σκληρή ζωή εκείνη. Ένιωσα,νοιάστηκα, και όταν νιώθουμε και νοιαζόμαστε, είμαστε άνθρωποι....
Καλή Σαρακοστή, πολύ χαίρομαι που το δρώμενο της Αριστέας εκτός από τις υπέροχες ιστορίες, δημιουργεί και καινούργιες γνωριμίες

pylaros είπε...

Αγαπητή μου evonita


Ευχαριστώ για την επίσκεψή σου
όμως όταν συναντήσεις το άλλο αγκάθι αναπτερόνεται το ηθικό σου, ξαναζεί μέσα σου το πάθος, ως οτου ανακαλλύψεις μια κάποια διαφορά, εν το μεταξύ προσπαθείς να γιάνεις την πληγή, που άφησε η μορφή της άλλης.

ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Λάχεσις,
Μου άρεσε εξαιρετικά η ανάλυσή σου των συν-αισθημάτων του Ναυτικού,
τα οποία μεγαλοποιούντε, όταν αισθάνεται ότι είναι ανήμπορος να αντιδράσει σε οποιαδήποτε δυσκολία ή κατάσταση αφού μερόνυχτα παλεύει με τα στοιχειά της θάλασσας.
Όμως δεν σταματά να αγαπά, να αισθάνεται σαν μέλλος μιας κοινωνιας, αυτής που έχει ζωγραφισμένη στο μυαλό του, έστω κι αν διαφέρει από την των στεριανών.

Ευχαριστώ πολύ για τα τόσα όμορφα λόγια σου,
σου εύχομαι καλή σαρακοστή.
Χάρηκα κι εγώ με τις καινούργιες γνωριμίες χάρη στην Αριστέα μας

Γαβριήλ

to e-periodiko mas είπε...

Με βάλατε με την ιστορία σας μέσα στο καράβι και στην σκέψη σας, σαν άλλος Καββαδίας...
Πόσο δύσκολη είναι η ζωή του ναυτικού, δεν μπορούμε να το φανταστούμε αν δεν το μοιραστούν κάποιοι χαρισματικοί άνθρωποι μαζί μας.
Σας ευχαριστώ θερμά, γι' αυτό το υπέροχο κείμενο.
Καλή Σαρακοστή
Μαρίνα

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαρίνα
Η ζωή του ναυτικού, προπαντός των ποντοπόρων πλοίων αυτών που τα ταξίδια τους διαρκούσαν μήνες ολόκληρους, βλέποντας ουρανό και θάλασσα, όταν κάποτε φαινόταν στεριά εκεί μακριά στον ορίζοντα τρέχαμε όλοι στην κουπαστή να δούμε, λες και ήμασταν στην καραβέλα του Κολόμβου, ένα σινιάλο ότι εκεί κοντά μας ζουν κι άλλοι άνθρωποι, όταν φτάναμε στο λιμάνι κοιτάζαμε τους συνανθρώπους μας, το αντίθετο φύλο αποχαυνωμένοι λες και ήμασταν ψάρια.
Όλα αυτά βγαλμένα από εμπειρίες από τα παλιά αργοκίνητα φορτηγά βαπόρια.

Σας ευχαριστώ πολύ, μα και για την θύμηση του μοναδικού Καββαδία μας.
Γαβριήλ

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Aπ' το πρακτορείο της "Αριστέας lines" έρχομαι κι ευγνωμονώ την τύχη μου που έπιασα λιμάνι στη θαλασσινή ιστορία σας. Μέσα απ' το προσωπικό δράμα του Βασίλη, απόλαυσα τις ναυτικές ορολογίες, τη διήγηση για τη ζωή στο καράβι, τα ατέλειωτα ταξίδια, τα σκαμπανεβάσματα κι αυτήν την έντονη λαχτάρα να "πιάσουμε ξηρά". Κάτι που για μας τους στεριανούς θεωρείται δεδομένο, για σας είναι ο επιθυμητός προορισμός, ο στόχος και η προσήλωση.
Υπέροχες στιγμές στον πλωτό σας καφενέ και χάρηκα πολύ που ανταμώσαμε μέσω της Αριστέας μας!
Να είστε καλά!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαρία,
Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια επίσης ευχαριστώ και την Αριστέα για την ευκαιρία που μου (μας) έδωσε ώστε να γνωρίσω τα γραπτά σας.
Ενθουσιάστηκα τόσο!!!

Αντικατοπτρίζεις μέσα απ' τα γραπτά σου την Ελληνική κοινωνία ειδικώς το «Χαμογέλα, μας βλέπουν»
Έμεινα εμβρόντητος μου φάνηκε ότι διάβαζα Καζαντζάκη.

Εύγε σου

Γαβριήλ


Woman in Blogs είπε...

Ένα μικρό διήγημα που με ταξίδεψε στις φουρτουνιασμένες ζωές των ναυτικών τόσο έντονα!
Καλή συνέχεια!

pylaros είπε...

Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια.

Οι ναυτικοί των ποντοπόρων πλοίων της τότε εποχής κάθε ταξίδι και μια περιπέτεια.


Γαβριήλ