Τα Κόκκινα Τσαρούχια,

                                   Τα κόκκινα Τσαρούχια:

Είχα   δυο τσαρούχια κόκκινα με μαύρες φούντες.  Η μάνα μου, τα είχε φυλάξει στο κατζέλο του κομμού,  μου είχε υποσχεθεί θα μου έραπτε  φουστανέλα, μαζί με τα τσαρούχια είχε έρθει κι ένα γιλεκάκι κόκκινο με κίτρινα κεντήματα σελάχι το λέγανε. Ήταν ενός γυαλιστερό κόκκινο χρώματος, κάθε μέρα τα χάιδευα  την μαύρη φούντα περιμένοντας την ευλογημένη μέρα.   Όλα για την  25η  Μαρτίου.

Στο σχολείο κάναμε πρόβες, μου είχαν δώσει ένα ποίημα κι εγώ με στόμφο ανέβαινα στο βάθρο και ξελαρυγγιαζόμουν: θα πρέπει να ήμουν ή Δευτέρα ή Τρίτη Δημοτικού:

25 Μαρτίου:

Λεβέντισσα αστραπόμορφη,

Κι ευτυχισμένη μέρα

Που από δάφνες και μυρτιές

Γεμίζεις τον αέρα.

……………………………………

Όμως ποτέ δεν  έφτασε  αυτή η ευλογημένη στιγμή. Αρρώστησα, δεν φόρεσα ποτέ τα τσαρούχια ούτε την φουστανέλα, έμειναν στη μνήμη σαν ένα όνειρο σαν κάτι που ξεφυτρώνει από ένα σεληνιακό τοπίο γεμάτο ομίχλη μπροστά πάνε τα τσαρούχια, μετά το γιλεκάκι με τα χρυσά κεντήματα, μετά ο άβγαλτος εαυτός μου,  από πίσω ακολουθούσαν η μορφή της μάνας και του πατέρα. 

 Ήρθε  ο πόλεμος, φωτιά και λάβρα έπεσε απ’ τον ουρανό και  σκέπασε τα πάντα. Πέρασαν  πολλά χρόνια, η στάχτη των καμένων κατακάθισε στις ψυχές μας, σε κάθε επέτειο πρώτα υπήρχε η έγνοια αν έχουμε να φάμε, μετά τα υπόλοιπα. Στην Αθήνα  ούτε για το τραμ δεν υπήρχαν, έτσι βρέθηκα σε ένα σκαφίδι πλέοντας τους ωκεανούς, μετά από περιπέτειες  έφτασα στον Ειρηνικό Ωκεανό βγήκα στο Λος Άντζελες, πήγα στην  Σάντα Μόνικα. Ήταν Κυριακή βράδυ 12 Μαρτίου 1951.  Τώρα πια  στη Νέα Υόρκη ξαναπερνούν απ’ τον νου μου οι τότε εικόνες,  τα κόκκινα τσαρούχια,  η καλοθύμητη αυτή μέρα 25η Μαρτίου,  ξανάρχεται στο νου μου, ο πόλεμος,  η Σάντα Μόνικα, οι άνθρωποι του τότε, τι κρίμα έφυγαν για τον άλλο κόσμο όσοι με αγαπούσαν,   έμειναν οι ψίθυροι από τα κύματα της θάλασσας να με νανουρίζουν, μόνο που αυτά δεν είναι κύματα αλλά στεριανές φωνές να τρέξω να προλάβω να συνεχίσω την παράδοση της φυλής μας, αυτή που είχε αρχίσει απ’  τα Μαρκάτα Κεφαλονιάς, αυτή   που έχασα τόσα χρόνια αυτή που μου άφησαν ο πατέρας και η μάνα, την πίστη μας  για την ημέρα αυτή που δεν πρόλαβα να φορέσω τα κόκκινα τσαρούχια.

Όμως  όλα αυτά ξαναζωντάνεψαν στα παιδιά μου, και στα παιδιά των, εδώ στην Νέα Υόρκη, έστω  κι αν εγώ τα παρακολουθώ σαν θεατής… ένεκα ηλικίας…

Τα κόκκινα τσαρούχια μου χάθηκαν τάφαγε η κατοχή, τα θυμήθηκα  διαβάζοντας ότι ο Πάπας Φραντσίσκο αρνήθηκε να φορέσει (εις ένδειξη ταπεινότητας ίσως) τις κόκκινες παντούφλες αυτές που δεν είχαν μαύρη φούντα αλλά χρυσά σιρίτια  διότι πώς να το κάνουμε θα ήταν αποφόρια του Βενέδικτου, (Τι σου είναι κι αυτός  ο Πάπας)  μου ξανάρθε στον νου τα δικά μου κόκκινα τσαρούχια αυτά που δεν πρόλαβα να θαραπαώ!

Θα μου πείτε τε τι σχέση έχει ο Πάπας  καμία, απλούστατα ήταν και τα δυο κόκκινου χρώματος, το ένα το τσαρούχι εννοούσε λεβεντιά ελευθερία και οι παντούφλες υποταγή σε ένα καθιερωμένο στάτους…

Γαβριήλ Παναγιωσούλης